شرایط مبارزه ی مسلحانه در ایران وجود ندارد. از اینرو شیوه ی مبارزه مسالمت آمیز است. مردمان همیشه و در طول تاریخ مسایل خود را نخست با شیوه ی مسالمت آمیز خواسته اند حل کنند و وقتی هم از سوی حکومتها رد شده - زمانی به مبارزه مسلحانه برخاسته اند که توده های میلیونی همراه بودند . و به صورت عمومی تاکتیک مبارزه را به ناچار تغییر داده اند. نه به صورت گروهی. متأسفانه در ایران این اصل و تجربه تنها در انقلاب مشروطیت و بهمن مورد توجه قرار گرفته و در دیگر برهه ها از مد نظر دور مانده است. به ویژه در مسئله ملی . در کوبا شرایط انقلابی در شهر و روستا حاکم بود و توده های میلیونی به ناچار به مبارزه ی مسلحانه برخواستند. نباید فراموش کرد که هر جامعه ای شرایط خاص خود را دارد و آنچه در یک جامعه رخدداده هیچ حتمی نیست که در جوامع دیگر نیز روی بدهد. در یک رود خانه فقط یک باز میتوان شنا کرد.
شرایط مبارزه ی مسلحانه در
شرایط مبارزه ی مسلحانه در
آ. ائلیار
از سوی دیگر نمی توان شیوه ی مبارزه ی مسلحانه را تست کرد- که اگر نگرفت شیوه ی دیگری برگزید. این بازی با جان انسانهاست و نادرست. باید دقیق شیوه ی درست مبارزه را پیش از عمل انتخاب کرد. همانطور که در آزمایشهای علمی انتخاب میکنیم.رجوع شود به مقالاتم : ایران در آستانه انقلاب دموکراتیکhttp://www.iranglobal.info/node/19428***عمل خاص، منطق ناقصhttp://www.iranglobal.info/node/7667 ***مبارزۀ برابر حقوقی مسالمت آمیز هم استراتژی هم تاکتیک جنبش آذربایجانhttp://www.iranglobal.info/node/11857