سره نویسی زبان پارسی، چنانکه زنده یاد احمد کسروی یادآوری نمود، کوششی است برای هماهنگ ساختن این زبان، که به رسا تر و آسان تر ساختن آن می انجامد. از این رو این ادعا که سره نویسی گونه ای "پاکسازی" ناسیونالیستی است پنداری نادرست است. در بسیاری از دیگر کشورها، چون فرانسه، آلمان و بویژه ترکیه نیز برای جایگزینی واژه های بیگانه با واژه های زبان اصلی کوشش شده و می شود. اما منتقدین سره نویسی پارسی به دلیل ناآگاهی از این تحولات فرهنگی جهانی و خشم کور نسبت به زبان فارسی از میان همه تنها این زبان را آماج هجوم خود می سازند. اینان بهتر است بجای ذکر موارد بیمزه و مسخره آمیز کمی منصفانه بیندیشند که برای نمونه بکارگیری واژه هایی چون شهرداری بجای بلدیه، بیمارستان بجای دارالشفا، دانشگاه بجای دارالعلم، بخشنامه بجای متحدالآمال و بسیاری نمونه های همانند، گفتگو و نگارش فارسی را آسان تر و رسا تر
سره نویسی زبان پارسی، چنانکه
سره نویسی زبان پارسی، چنانکه
ناشناس
نکرده است؟ آیا بهسازی زبان، بگونه ای که کودکان آن را آسان تر بیاموزند و بویژه بگونه ای که گروه های نادار تر جامعه نیز که غالباً امکان کمتری برای آموزش داشته اند بتوانند گفتارها و نوشته های اداری، خبری و علمی را بهتر دریابند، کوشش مهم و سودمندی نیست؟