در باب ضرورتها ئی که به ان توجهی لازم نمیشود !

کنشگری از نوع دیگر

به پیشنهاد عنوان شده «جناب  مهدی غنی » چنین پاسخ فر موده اند 

زمانی نه چندان دور، آنها که به فعالیت سیاسی روی می­­آوردند، فقط به فکرگرفتن قدرت و کنارزدن رقیب  نبودند، بلکه می­خواستند جهانی زیباتر و زیستی راحت­تر- حداقل به باورخودشان- برای هموطنان­شان ایجادکنند. مرحوم دکترمصدق را به یادداریم که گرچه برنامه اصلی­اش درآوردن نفت ایران از چنگ انگلیس بود، اما برنامه­های بسیاری هم برای بهبود زیست مردم و پیشرفت کشور داشت. مثل ملی کردن شیلات، تشکیل شوراهای روستایی و لایحه 20درصد، عرضه ماهی ارزان، تقویت تولید ملی و صادرات، رونق کسب و کارهای داخلی، آزادی احزاب و مطبوعات، تلاش برای شرکت زنان درانتخابات وغیره. اما کسانی هم هستند که کنشگری سیاسی را صرفا" به این محدود می­کنند که علیه دشمن یا رقیب، موضعگیری، افشاگری یا پرخاشگری داشته باشیم. شاهدیم این روزها در اغلب محافل سیاسی، عمده سخن­ها، خبرها و گزارش­ها به بیان خراب بودن اوضاع، رفتارهای ناهنجارحکومت، و جدیدترین اتفاقات ناگوار وشایعات مربوطه اختصاص می­یابد. هرکس اوضاع را بدتر و خراب­ترنشان دهد، انقلابی­تر و سیاسی­تراست. کمترمی­شنویم که کسی از یک کنش مثبت یا اتفاق خوشایند درجامعه سخن بگوید. یا برای برون رفت از این تنگنا، به چاره اندیشی و تبادل نظر تمرکزکند یا راه حل­های طرح شده را نقادی و بررسی کرده و ارتقاء دهد. تاچه رسد به اینکه برای جامعه و حکومت مطلوب مدل­سازی  و برنامه نویسی کرده واستراتژی واقع­بینانه و نه اتوپیایی طراحی کند.

مرحوم مهندس سحابی همواره این سخن را یادآوری می­کرد که ما مردم می­دانستیم چه نمی­خواهیم ولی برای اینکه چه می­خواهیم فکرنکردیم. بعد از غلبه برخصم، خصمی از درون خود می­جوییم و برای ستیزی جدید صف­آرایی می­کنیم. با این نگاه است که به جای اینکه اختلاف نظرموجب رشد و تعالی افکارشود، به خصومت می­کشد. و­آو این رویکرد که عمدتا" برتخریب بدون سازندگی متکی است، عوارضی هم دارد که دامنگیرما شده و می­شود، ازجمله:

1. ساده اندیشی که اگروضعیت موجود به هرشکلی دگرگون شود، به شرایط مطلوب خواهیم رسید.
2. فرافکنی که هرکم کاری، تنبلی، فرارازمسئولیت و سایرنقاط ضعف خود را  به دشمن و رقیب منتسب کرده و از اصلاح درون غافل بمانیم.
3. ایجاد یأس دربرخی اقشار که اوضاع چنان خراب است که کاری نمی­توان کرد و باید منتظرماند یا هضم در وضع موجود شد.
4. ایجاد منیت و خودمحوری که رقیب یکسره برخطا و شر و بدی است و من یا ما یکسره حسن و نیکی و پاکی .
5. بارکردن هزینه هنگفتی برای مقابله با وضع موجود و درصورت موفقیت، عدم آمادگی برای ایجاد مناسبات مطلوب و ناگزیربازتولید وضع گذشته یا بدتراز آن.
6. ندیدن نقاط قوت حریف و یا برخی ساختارها یا نیروهای انسانی کارآمد آن و نفی و نابودی همه آنها و سپس تلاش برای اینکه چرخ چاه را دوباره از صفر اختراع کنیم.
7. روحیه ستیزه­جویی و منفی­گرایی درمقابل حریف، تثبیت شده و به مناسبات داخلی هم کشیده می­شود. چنین است که به جای حوصله و صبر و متانت برای حل تضادهای درونی، به سرعت تضادها را تشدید کرده و به نفی یکدیگر و ستیز با هم کشیده می­شویم. مقابله به جای مصالحه و مبادله می­نشیند، برچسب به جای استدلال، حسادت به جای معاضدت، بدبینی به جای واقع بینی، خودخواهی به جای نوعدوستی و... موجه  و رایج می­شود.
8. شنیده بودیم مارکسیست­ها می­گفتند دیالکتیک هگل کله قندی بود که به جای قاعده روی نوک باریکش ایستاده است و مارکس دیالکتیک را روی قاعده­اش نشاند. شاید امروز نیازباشد ما هم این متد فکری و کنشگری خود را وارونه کنیم.
9. ای کاش به جای نفی، اثبات- به جای ستیزه­جویی، عقلانیت - به جای خود محوری، نوعدوستی و تواضع- به جای فرافکنی، مسئولیت پذیری- به جای برچسب، استدلال- درکنارنفی گشته، تأمل برای آینده- به جای اولویت تخریب، تقدم سازندگی- به جای دمیدن بریأس، کاشتن امید و به جای گفتن، شنیدن می­گذاشتیم.......وای کاش