با چشمه های جوان

پری نهفته رخ وُ دیو در کرشمه ی حُسن

بسوخت دیده ز حیرت که این چه بُوالعجبی ست

حافظ

 چکید اشکش دلش از ناله حیران شد

سرای عاشقانِ کُشته ایران شد

به خاک افتاد مادر را چو فرزندان

ذلیل آزادی وُ هذیان وُ خِذلان شد

عدالت مُرده وُ بیداد بیدارست

عجب تاراج وُ جادوها به میزان شد

به دستورِ ای تو حاکم تو ای مفتی

شگفت اقلیمِ شیدایان بیابان شد

به تمکینِ تو رسوا، مفلس وُ ناکس

همه خنجر کشان، جان ها پریشان شد

به زندان وُ به شلاق وُ درفش وُ داغ

ره آوردِ تو عابد، درد وُ هجران شد

بجز مرگ وُ عزا وُ نوحه وُ غم

مصیبت در مصیبت بیتِ احزان شد

شب وُ روزت مواعظ بر منابر

سخن کوتاه، کارت کارِ دیوان شد

همه خونِ خلایق نوشی وُ مستی

تَبَه هستی وُ خاموش هر کران شد

از عفریتانِ مردم خوارِ خائن خو

به تن ها زخم و زحمت ها نشان شد

هلا ای جان گُسل اهریمنِ هار!

زمان از شرمِ تو پُر آهِ سوزان شد

چه می خواهی تو از گلهای این گلشن!

که از ظلم ات تظلم با خزان شد

زنان در پوشش وُ آواز در زنجیر

حدیثِ بیقراری های انسان شد

تو خصمِ زن، در انکارش چه کوشی!

هزاران کهکشان در هر مکان شد

چو شبکوران ز خورشیدی مشوش!

هزاران مِهرِ تابان سوی میدان شد

چنان گسترده بال وُ پَر در اقصا

که هر جا بنگری جانان وُ جان شد...

ترا این بغض و کین از ذات می خیزد

ز کردارت سیه رو آسِمان شد

مزن لافِ فضیلت ها ستم بس کن!

که از جور وُ جنونت خانه ویران شد

جوانان را خلیفه می رُبایی!

زهی زاهد زِبَر ضحاکِ دوران شد

دلِ مردم به تنگ آمد ز تزویر

از ین اشباحِ عالمگیر گریان شد

ازین شیطان وُ شیخ وُ شِحنه در کار!

هوای تازه لرزید وُ نهان شد...

تو پنداری که پَر کَندی کبوترها

سکوت آمد برین سامان، به فرمان شد؟

گمان بُردی که وحشت آفریدی

قلم بشکسته وُ گفتار، پنهان شد؟

نمی دانی نخواندی خاصه تاریخ!

که هنگامِ نگونساری عیان شد

شبی هم شیشه ی عُمرت به سنگ آید

جهانا! لاجرم این قصه پایان شد

چو خر آخِر گرفتارِ خَلاب آیی

ز تو آسوده خواهد این جهان شد

گریز وُ زاریِ خودکامگان را

ببین این بوم وُ بَر آتشفشان شد

تگرگ وُ گردباد آید بر اورنگت

دمی بنگر که ایران نیز توفان شد

پس از تندر که روبد نکبت و رنج

درونِ دیده ی عُشاق باران شد

بشوید ننگ وُ نفرت از در وُ بام

ببین ایران خروشان شد جوان شد...

2009-03-06