باز هم «تابوت مسروقه» باز هم «جنازه» های به سرقت رفته

اینجا ایران است و این صورت ها که می بینی صورت بی جانِ یک معترض را درقابی به میان کشیده اند همه ایرانی اند اما نه معترض به دولت بلکه معترض به مردمی دیگر. بی رحم و بی اندوه، خانواده و دوستان ان…دوهگین شهید صانع ژاله را رانده اند تا سورِ عزای ما را به سفره نشینند. رسمِ عزاداران این است که برای از دست رفته غمگین می شوند اما اینها خوشحال اند که صاحب جنازه شده اند.

اینجا ایران است، جایی که اول رایت را، سپس آزادی ات را و عاقبت جنازه ات را می دزدند اما حواس شان نیست این کاروانِ کودتا که با دزدی بارش را بسته است، خوش به مقصد نخواهد رسید.

مهتاب از تشییع جنازه ی این دانشجوی معترض که در راهپیمایی ۲۵ بهمن کشته شد بازگشت و نوشت:

«معلوم نبود چرا ما که قاتل بودیم خون گریه می کردیم و آن ها که مظلوم و واقع شده بودند عربده کشان می خندیدند !!! های تابوت ِ خالی بردوشان ! تشییع جنازه بود … غم ِ دل های سنگ و چشم های خواب زده تان کجا بود ؟؟؟

پشت ِ اتوبوس های از شرق و غرب آمد…ه ؟؟؟»

ایرادی ندارد بگذار دولتِ دروغ و ریا و کودتا چند صباحی با جنازه های معترضانش هم مشروعیت بخرد، این شروعِِ بی شرمی شان نیست اما تا پایان هم راهی نمانده. وقتی همه با هم باشیم .

در سوی دیگر خبرنگاران مستقر در خبرگزاری فارس این روزها سخت مشغول انتشار خبر کشته شدن یک « بسیجی» و نحوه برگزاری مراسم او هستند.

برادر شهید صانع ژاله صدایش می لرزد و با گریه به صدای آمریکا می گوید: برادرم بسیجی نبود، می گوید پسرخاله ام (از عوامل امنیتی پاوه) بی آنکه من اصلا خبر داشته باشم داداشم شهید شده عکس صانع را از ما گرفت، ما به حساب اینکه فامیل مان بود عکس را به او دادیم، متاسفانه عکس ها را به سایت ها می دهد و او را بسیجی قلمداد می کنند بعد دیدیم برایش کارت بسیج صادر کردند، خیلی هم ما را تحت فشار قرار دادند که حرف نزنم.جنازه اش را هم به ما نمی دهند، ما نمی دانیم چیکار کینم. صانع آرزویش این بود که مثل بهمن قبادی در خدمت ملت باشد. اون هایی که بی غیرت بودند صانع را دادند دست دشمن ها. ما فقط تحت فشاریم ولی تقصیر پسرخاله من بود که عکس صانع را برد و داد به آنها…

روز اول وقتی تیتر خبرگزاری فارس را دیدم که صانع را بسیجی معرفی کرد یاد حمید حسین بیگی عراقی افتادم پس از شهادت اش در راهپیمایی خرداد سال گذشته خبرگزاری فارس او را هم بسیجی معرفی کرد و مادرش گریه می کرد و می گفت بنویس فرزندم بسیجی نبوده. می گفت بنویس که خبرنگار فارس واقعیت را ننوشته. یاد کاوه سبز علی پور افتادم که او هم پس از شهادت توسط هیمن خبرگزاری فارس به عنوان بسیجی معرفی شد و پدر و مادر و خواهرنش با بغض می گفتند کاوه می خواست بازیگر شود، به چشم هایش شلیک کردند.

اینبار نیز وقتی خبرگزاری فارس صانع را بسیجی معرفی کرد با هم دانشگاهی های او مصاحبه کردم و اولین بار وقتی پای صحبت های چند تن از هم دانشگاهی های صانع نشستم گریه های شان به اندازه ی گریه های برادر صانع زمین گیرم نکرد. انگار برای برادری که چنین زار می زد خشونت و کشتن از طرف حاکمیتی که در این یک سال هم چوبه ی دارش برپا بود، دور از انتظار نمی نمود، آنچه گریه ها و صدای این برادر را تلخ تر و شکسته تر می کرد، یاد آوری اعتمادش به پسرخاله ای بود که عکس برادر را از آنها طلب می کند و آنها نیز به هوای اینکه فامیل است و از او زخمی بر تن نخواهد نشست، عکس را تقدیم می کنند اما به شب نکشیده می بینند از صانع در این جهانِ خاکی تنها یک کارت بسیج باقی مانده است و بس.

چیزی در من شکست انگار. باورش برایم دشوار نیست و بسیار دیده ام پسرخاله ها، پدرها، عمه ها و عموهایی که به وابستگان تنی شان پشت می کنند و تا پایان عمر هم وابسته به نظامی باقی می مانند که به خونِ دگراندیشان اش تشنه است. همیشه لازم نیست با بازجو و زندان و چوبه دار و اعدام بر ما حکومت کنند گاهی شستشوی مغرهای خانواده ها نیز همان کار را می کند و حاصلش می شود پسرخاله هایی که یک حکومت استقرارش را مدیونِ آنهاست. و ایران از این پسرخاله ها کم ندارد.