بیزیم توپراق - سرزمین ما

موتلولوق قانادییلا، بوداقدان بوداغا

اوچاردیم نئشئیله، بیر سولا بیر ساغا

قانادی قانادیم، بویاندیم آلا

سولدو نئشه م، تؤکولدو توپراغا

گزردیم سازیملا، بو باغدان او باغا

اوخویاردم ماهنیلار، داغلاردان داغا

اوره گیمدن آخمیر، سؤزلریم دوداغا

سینیخ سازیمی، آتتیلار توپراغا

بیر باغچا خیالینده، فیدانلار اکدیم

گون گؤرسون آغاجلار، یوخومدان کسدیم

باهارین سویوغوندا، سیتملر چکدیم

قارا قیش گوللری، تؤکدو توپراغا

اوغلانیم بؤیودو، یئتیشدی گئنج چاغا

بزندی قیزلاریم، تپه دن دیرناغا

بوکولوب قیز گلین، قالخمیری آیاغا

قویلاندی ایگیدلر، قانلی توپراغا

بیر گونش دوغسایدی، اورتا دوغو'یا

سالسایدی سویوغو، قارا قورخویا

قووسایدی سازاغی، دوغرویا دوغرویا

دؤنمه سئیدی داها، بیزیم توپراغا

حلب'ه دؤنوب، اویناسایدی اوشاقلار

تئلافر'ده چالیب، اوخوسایدی آشیقلار

باییربوجاق'دا اوچماسایدی، یاد اوچاقلار

حوضور گلسئیدی گینه، بیزیم توپراغا

......

سرزمین ما

با بالهای خوشبختی به هر سو می پریدم

بالهایم زخمی شد و رنگ خون گرفتم

خوشبختی ام پژمرده شد و بر زمین ریخت

ساز به دست به هر کوه و دشتی سر می زدم

دیگر ترانه ای  از دلم بر سر زبانم جاری نمی شود

ساز شسکسته ام را بر زمین انداختند

در رویای باغی نهالهایم را کاشتم

سرمای بهاری جفاکار، شکوفه ها را بر زمین ریخت

پسرم جوان بالغ شد

دخترانم از سر تا پا خود را آراستند

کمر عروس ها شکست

جوانان رشید در خاک خون آلود دفن شدند

ای کاش آفتابی در آسمان خاورمیانه طلوع می کرد

ترس و وحشت را به جان زمستان می انداخت

سرما را چنان فراری می داد که دیگر

هوس بازگست به سرزمین ما را نمی کرد

ای کاش کودکان برای بازی به حلب برمی گشتند

نوازنده های تلافر ساز می زدند و آوار می خواندند

هواپیماهای بیگانه در آسمان باییربوجاق پرواز نمی کردند

صلح و آرامش به سراغ سرزمین ما می آمد

محمد احمدی زاده