« آیا شهریار و پروین اعتصامی وطالب اف و آخوندزاده و بسیاری دیگر فارسی را با زور آموخته بودند که در جرگه بزرگترین فارسی سرایان و فارسی گویان درآمدند؟ » ایرانخواه گرامی، جواب شما در متن موجود است. زنده یاد دکتر غلامحسین ساعدی داستان نویس بزرگ گفته که « زبانش قدغن بوده» . دکتر براهنی هم گفته قدغن بوده. منهم شهادت میدهم که قدغن بوده و هست. زبان آزاد کتابت، فارسی بود و هست. اینست که آثار زبان ترکی آذربایجان در ایران بسیار اندک است. همه نویسندگان آذربایجانی به همین علت از روی ناچاری آثار خود را به فارسی نوشته اند و به سبب این ممنوعیت نیز کمتر کسی به زبان کتابت مادری خود تسلط داشت. لذا اجباراً روی به فارسی نویسی آورده بودند و حتی حالا هم میاورند. اما شما متأسفانه این را حاشا میکنید. در برخورد به مسایل- روش علمی اینست که بدون پیشداوری و بیطرفانه به قضایا می پردازند.
خوشحالم که نوشته اید«از ته دل آرزو می کنم که هرچه زودتر امکان آموزش به زبان مادری برای همه اقوام ایرانی فراهم شود. » این اندیشه و آرزوی درستی ست. زبان نیاکان ماهم همین زبان ترکی بود که حالا ما داریم. علاقه به آموزش دیگر زبانها نیز مسئله ای اختیاری و شخصی ست و هرکس به میل خود میتواند عمل کند. بدیهی ست که با آموختن زبانهای مختلف روابط انسانها دوستانه تر میشود و چیز مثبتی ست. اما همه این چیز ها « اختیاری» ست. و به انتخاب آزادانه هر فرد بستگی دارد.