بی تردید رازتداوم مقاومت راباید درهمین همبستگی،همدردی وعلائمی جستجوکرد که پیرامون دردمشترک،دشمن مشترک ورزم مشترک ردوبدل می شود . نشانه هائی که باشکال گوناگون درعلامت پیروزی انگشتان دست،درمبادله نگاه ها وخنده ها ودر بکارگیری رنگ ها و سرودها و شعارها وآهنگ ها ونماهنگ ها ودهها شکل ابتکاری دیگرمبادله می شود وهرکس درمی یابد که دردردخود تنها نیست.بلکه آن دردی که درخلوت هرکس نهان است،دردی است مشترک وجاری درتک تک همه.
اگر جنبشهای ملیتهای غیر فارس ایرانی را از جنبش سراسری مردم ایران جدا نبینیم، آنگاه درک رابطه این دو خیلی آسان خواهد بود. من جزو آن نیروهایی بودم که اعتقاد به این نداشتم که جنبشهای ملیتهای ایرانی خودشان را از جنبش سراسری اخیر مردم ایران کنار کشیدهاند. بلکه عوامل گوناگون دیگری باعث شده بود که آن چهرهایی از جنبشهای ملی در مناطقی مانند آذربایجان، کردستان و غیره در جنبش دمکراسیخواهی مردم ایران (جنبش سبز) بنمایاند که گویا جنبشهای اتنیکی آگاهانه خودشان را کنار کشیدهاند.
جنبش سبز اگر میخواهد موفق بشود باید با خواست های مطالبه محوری ملیت ها و اقوام ، زنان، کارگران و زحمتکشان پیوند عمیق بگیرد. نه اینکه ملیت ها و اقوام را سبز بکند بلکه هویت انها و موجودیت آنها را انچنانی که هست قبول کرده و به خواست های مترقی انها جواب مثبت بدهد. در مورد سیستم سه محتوای زیر را توضیح میدهم: ۱- زبان رسمی در مناطق و واحد های ملی زبان آن منطقه خواهد بود. ۲- مجلس نماینده گان منطقه در تمامی عرصه های تصمیم گیری بالاترین ارگان میباشد.
اقایان موسوی، کروبی و رضایی پیش از انتخابات بیانیه ای هایی صادر کردند و حقوق اقوام و ملیت ها را رسما و بطور مشروح در برنامه های خود گنجاندند. انها قطعا به این درک درست رسیده بودند که نظام متمرکز، مملکت را به همینجا که اکنون رسیده، خواهند رساند. نتیجه، مشارکت ملیون ها نفر در انتخابات بود. اما این ارتباط جدی را بعد از انتخابات رها کردند و بهمین دلیل اقوام و ملیت هم فکر کردند که رهبران جنبش سبز در باره مساله دمکراسی و تقسیم قدرت جدی نیستند.
سخنی با فعالین سیاسی و سازمان ها و احزاب سراسری کشور، مبارزات مردم بلوچ، جافشانی های این ملت مظلوم، هزینه هایی سنگینی که مردم این دیار برای رهائی از یوغ حکومت دینی می دهند، جزئی از مبارزه عمومی علیه حاکمیت استبداد مذهبی بر کشور است.
ژاله عالمتاج قائم مقامی! در جسارت فکر و اندیشه پیش کسوت فروغ فرخزاد و سیمین بهبهانی است یکقرن پیش از این میزیسته است. ٢٢ سال پیش از پروین اعتصامی چشم به جهان گشوده بود.
در مورد جنبش دموکراسی خواهی ، هدفش نفی دیکتاتوریست و ما نباید آنرا با حرکت اصلاح طلبان اشتباه کنیم. آقای ماشالله رزمی اشتباهشان همین است. آنرا در لیبرالهای محافظه کار خلاصه میکند. جنبش ملی-دموکراتیک آذربایجان به تنهایی پیروز نخواهد شد. حکومت اینرا میداند. و میخواهد هیچ حرکتی با حرکت دیگر همگام نشود.فعالین آگاه جنبشها اهمیت رهاییبخش این مسایل را عمیقاً درک میکنند و در راه همگامی جنبشها چه در داخل و چه در خارج به جان میکوشند.
اکبر گنجی در نوشته‌ای با نام «سبزبودن چه معنا دارد؟» از منظر روشنفکر، قلمرو عمومی نقدهایی را پیرامون جنبش سبز ارائه داده و بحث‌هایی را پیش کشیده است. پاسخ به گستره بحث‌های او نه در ظرفیت و حوصله یک نوشته است و نه در بضاعتِ آگاهی‌های نویسنده این سطور. در این نوشته برآنم تنها به بندی بپردازم که او در جنبش اجتماعی بودنِ جنبش سبز تشکیک وارد کرده است. گنجی در این بحث با اشاره غیرمستقیم به «نظریه بسیج منابع»[1] و اشاره مستقیم به شارحان آن، مک کارتی و زالد، عدم وجود سازماندهی و رهبری را دلایلی برای...
از اینرو برای مثال این عدم توانایی به ایجاد یک چشم‌انداز نو حتی باعث شده است که« ماتریکس بوف کور» اصولا بر نقادان مختلف آن ناشناخته باقی بماند بنابراین اکثر این نقدهای نو دچار یک ناتوانی درونی هستند. زیرا اکثر آنها متوجه نشده اند که موضوع سناریوی «بوف کور» اصولا این« تکرار کور و بازتولید کور» دیسکورسیو و روانشناختی است که در آن مرتب راوی و لکاته نو به پیرمرد و پیرزن خنزرپنزری نو تبدیل میشوند و بایستی بشوند، مگر آنکه به راز تولد و دیسکورس خویش پی ببرند تا بتوانند به دیسکورسی متفاوت دست یابند.
هنگامی که در ماه مارس 2010 ژنرال پتریوس فرمانده وقت نیروهای آمریکایی در خاورمیانه در مصاحبه با شبکه سی ان ان اظهار داشت که حکومت اسلامی ایران در حال جابجایی از دست روحانیون به دست اوباش است و آن را حکومت “اوباش سالاری” [1] خواند، در حقیقت رفتارهای ضداخلاق و غیر انسانی حکومت اسلامی و پایورانش در صحنه داخل و خارج چنان آشکار شده بود که فهم این حقیقت کار دشواری نبود. حکومتی که آشکارا در دست اوباش شبه نظامی ای بود که پلیدترین جنایتها را بی باکانه در ملای عام انجام میدادند و...