خشم، خشونت و مضحکه در قالب عدم خشونت.

رژیم همه توان سرکوب فیزیکی و روانی خود را به میدان آورده. اکنون ذخیره های نهان آن برای نجات روحانیون حاکم تمامی تلاش خود را بکار می بندند. از زید ابادی "شرف اصلاحات" تا ان فضله غایب و یا ان دیگر, تواب مشهدی مجیزگوی جواد ظریف در حزب چپ. یکی در تلویزیون رژیم به قالب فیلسوف جامعه شناس در می آید و دیگری در فضای مجازی همچون دوران دفاع از جواد ظریف کنفرانس و سمینار برگزار میکند و دعوت به عدم خشونت. خنده دار اما بیانیه شش گروه جمهوریخواه و چپ میباشد. این اکثریتی های شرمگین، مدافع حق دفاع از خود اما بشکل مسالمت آمیز آن هستند. قریب سیصد کشته که هشتاد کشته آن فقط در یک روز در زاهدان و چهل کودک که جوان ترین ان هفت ساله میباشد و حق دفاع از خود انهم بشکل مسالمت آمیز آن!!!!! . یاد فریدون فرخزاد در آلبرت هال لندن بخیر که در آنجا پرسید " چرا ما درباره عشق بازی با شتر کتاب نمی نویسیم؟ خوب معلومه. آنهایی که تجربه این کار را دارند می نویسند، نه ما" ( نقل به معنی ). اگر او زنده بود حتما از اینها می پرسید " ما نمیگوییم " درخت به این تناوری " بلکه به همان سبزی پلو با ماهی رضایت میدهیم و از شما که تجربه این کار را دارید می پرسیم، که چگونه می خواهید آن را بخورد رهبر و بیتش و " دوستداران چپ " و راستش بدهید تا بجای آخ بگویند آخ جون؟ همه آنهایی که در جنایات دهه شصت دست داشتند به همراه مشوقان و کتمان کنندگان ان جنایات در فردای پیروزی مردم باید در دادگاهی صالح پاسخگوی اعمال خود در دهه شصت باشند. از آن جمله اند رهبران آن زمان اکثریت که امروز پشت نام جمهوری خواهی پنهان گشته اند. دست در دست این جماعت گروهی که با نجات سرمایه به دست آورده خود به غرب مهاجرت کرده، فریاد مبارزه بدون خشونت سر میدهند. در این نباید شکی داشت که این گروه هم خشمگینند و هم خشمی کنترل شده دارند. ولی خشم اینان از عدم آزادی پوشش کجا و خشم آن خانواده که گلوله سینه فرزند هفت ساله اش را شکافته کجا؟ خشم اینان از عدم آزادی نوشش کجا و خشم آنکه نره خری پشمالو به در خانه اش با شاخه ای نبات و قرآنی در دست به عنوان جهیزیه دختر نه ساله اعدام شده اش آمده کجا؟ من از قارنا وقلتان که اوباش رژیم همه اهالی را از کودک و پیر، تا مرد وزن قتل عام کردند نمیگویم . من از خانواده های مجاهدین در مازندران که مجبور به دفن فرزندان تیرباران شده خود در حیاط خانه شان شده اند نمی گویم. راه دور نرویم. از صدها خانواده بهایی که با بولدوزر خانه بر سرشان خراب و مزرعه و دار وندارشان را مصادره کرده و میکنند چیزی شنیده اید؟ این دیگر دهه شصت نیست. از فردای انقلاب آغاز و تا روحانیون بر سر کارند ادامه خواهد داشت. اگر بجای آن مادر کرد مادر خودت در خاکسپاری فرزند به قتل رسیده اش به تشییع کنندگان میگفت برای پسرم عزاداری نکنید انتقام بگیرید، باز هم میگفتی " شرمتان باد " این دامن زدن به خشونت است؟ اما خشم بزرگ شما بر سر کسادی بازار کسب و کارتان می باشد. با آغاز تظاهرات درآمد هایتان و به تبع آن اندکی از سطح رفاه تان که ازاکثریت جامعه ای که در آن زندگی میکنید بالاتر است، کاسته شده. اکثر شما متعلق به اولین نسل پرورش یافته در جمهوری ملایان هستید. پروژه امت سازی از اکثر شما انسانهایی ساخته فرمانبردار، تسلیم به قضا و قدر، بی اعتنا و حتی متجاوز به حقوق دیگران. سکوت و همراهی شما پایداری جمهوری اسلامی را رقم زد. من نمی گویم آن زمان که دانشجویان همکلاسی تان را از پنجره خوابگاه به خیابان پرتاب میکردند کجا بودید و هنگام اعتصاب ها چه میکردید؟ فقط نگاهی به مهرهای بی پایان در شناسنامه هایتان بیندازد تا شاید شرم را دوباره معنی کنید. هم نسلی های من در مبارزه با ملایان هزاران بار شکست خوردند و دوباره برخاستند. ما همچون جوانانی که امروز در خیابانها برای برای بهروزی آینده همه مردمان این مرز و بوم به میدان آمده اند به جنگ ملایان رفتیم. ملایان هم نسلی های ما را شکنجه کردند کشتند و تحقیرمان کردند. ما به سختی شکست خوردیم ، ولی به زانودر نیامدیم. در جای جای این سرزمین گورستانهای بی نام و نشان همچون خاوران وجود دارد که نشان از عزم ما برای پیروزی دارد. ده ها هزار انسان افتاده به خاک نشان از نسل ما دارند. امروز نسلی پای در مبارزه علیه ملایان نهاده که هیچ مشابهتی با شما ندارد. شما زانو زدگان در مقابل ملایان برای این نسل نسخه مبارزه نپیچید. خوانندگان مطالب شما در خیابانها حضور ندارند و در آن حضور هم نخواهند یافت. بهتر آن است که در آن غربت غرب ساکت نشسته و درس رزمندگی، همبستگی و پایداری از این نسل به میدان آمده بگیرید. نه شما و نه فرزندانتان برای زندگی به ایران بر نخواهید گشت. ان مملکت را به حال خود بگذارید تا صاحبان آینده آن برایش سرنوشت تعین کنند. با تکرار عدم خشونت هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد. ا شدت خشونت را حاکمان تعین میکنند. ترس این مردم فرو ریخته. دیروز عمامه می پراندند امروز عبا از تنشان بیرون می کشند و فردا سرو عمامه باهم می پرانند. امروز بسیجی و سپاهی را لگد کوب می کنند و فردا خانه و اقوامشان را به اتش میکشند. این دمل چرکین تازه سر باز کرده. جلوی خشم توده ها را نمیتوان گرفت ولی میتوان آن را هدایت نمود و جهت داد. همه مردم این سرزمین صدها سال است که یک دشمن مشترک دارند. از آن زمان که نادر شاه افشار در دشت مغان با شمشیر از غلاف بیرون آورده با ملایان سخن گفت. از آن زمان که محمد شاه قاجار در چهل و دو سالگی سر بر خاک نهاد و تمام دستاوردهای نخست وزیر ملا ستیز او حاجی میرزا آقاسی به باد رفت. از آن زمان که اندیشمندان مشروطه با قانونی کردن دخالت ملایان در سیاست، اجازه کنترل قوانین و تطبیق آن با شریعت را به تصویب رساندند و سرانجام مملکت را به چنان هرج و مرجی کشاندند که با قحطی و وبا نیمی از جمعیت بیست میلیونی آن کشته شدند. در تمام دوران رضا شاه و فرزندش محمد رضا شاه، بخصوص ان هنگام که ولیعهد و ملکه ای که پرچم دار مدرنیسم در ایران بود را به زیارت نجف رفتند، تا به امروز و فردا و فرداهای دگر مردم این سرزمین تنها و تنها یک دشمن مشترک داشته و خواهند داشت و آن دستگاه روحانیت و ابزارهای مالی آن همچون اوقاف و تولیتهای رنگارنگ و….. میباشد. خشم توده ها را میتوان و باید بسوی این هیولای خونخوار هدایت کرد. بدون سرکوب و متلاشی کردن این سیستم ویران گر ما باز هم شاهد شکست مدنیت از ارتجاع خواهیم بود. فقط نظری به سکوت شوراها، احزاب، و گروه های مختلف در این مورد بیندازید تا ابعاد این فاجعه را دریابیم. همه سکوت کنندگان به ملایان به چشم ابزار رسیدن و حفظ قدرت مینگرند. دکتر آجودانی در کتاب مشروطه ایرانی به درستی استفاده همیشگی روشنفکران ایرانی از ابزار مذهب و ارتجاع برای پیشبرد اهداف مترقی خود سخن میگوید. برنده این مماشات و فرصت طلبی دستگاه روحانیت بوده و خواهد بود. امروز مرگ مهسا امینی فرصتی ایجاد کرده تا بتوان دست ملایان و مذهب را برای همیشه از سیاست کوتاه نمود. این فرصت تاریخی را از دست ندهیم.