«باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا بلوف نمی زند،» این را جو بایدن، معاون رئیس جمهور می گوید. بایدن تنها سخنان اوباما در دو سال قبل از این نشست را تکرار کرد که همواره بر روی میز بودن گزینه نظامی اصرار داشت. اما در شرایطی که حسن روحانی که شعار بهبود روابط ایران با جامعه بین المللی را سر می دهد، اوباما باید به تهدید روی میز بودن گزینه نظامی ادامه دهد یا رویکرد سازنده ای را در مذاکرات پیش گیرد؟ مایکل اوهنلون، از حامیان حمله به عراق در سال 2003 که در موسسه بروکینگز فعالیت می کند، بر این باور است که باید یک یا دو ماه پس از مراسم سوگند روحانی به وی فرصت داد تا به سوی مذاکره حرکت کند. در صورتی که روحانی این گام را برنداشت، آنگاه کنگره می تواند در ماه سپتامبر قعطنامه ای را در مورد ایران به تصویب برساند که قدرت مانور رئیس جمهور برای شرایط ویژه در مورد ایران را افزایش می دهد.
همچنین ایران در سال 2001 ، در مورد افغانستان با آمریکا همکاری کرد. هرچند که پس از این همکاری نام ایران در فهرست محور شرارت قرار گرفت و پس از آن نیز دولت احمدی نزاد روی کار آمد که به دنبال آن حسن روحانی از دولت کنار رفت. البته این به معنی استقلال روحانی در تصمیم گیری در زمینه هسته ای نیست. از سوی دیگر روحانی نمی تواند بدون اینکه آمریکا نخستین گام را برداشته باشد، پای میز مذاکره بازگردد. باید توجه داشت با آمدن روحانی تغییر نظام در ایران صورت نگرفته است، بلکه تنها بازی تغییر می کند.
پایان خبر./.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید