من عاشق دانمارک شدم، از همان اولین روز

تازه چند هفته از لحظه ورودم به این کشور نازنین است. کشوری که فقط به قصد سکوی پرتاب بود ولی بعد شد خاک دوست داشتنی دامنگیر. مثل تمام کسانی که وارد کشوری جدید میشوند اوایل این کشور برایم بی عیب و نقص بود و حالا با دونستن زبان بیشتر به خوبی ها وبدیهایش پی میبرم. ولی آنقدر خوبی دارد که برایم بدیهایش همیشه توجیه کردنی است.اینجا بین بسیاری دوستان مورد شماتت قرار میگیرم که بی دلیل از دانمارک و دانمارکی تعریف میکنم و حتی گاهی به شوخی کمی جدی میگویند از دولت دانمارک چقدر میگیری که تبلیغشون رو بکنی؟ ولی واقعیت را باید گفت.. من عاشق دانمارک هستم. من عاشق دانمارک شدم، از همان اولین روزی که فهمیدم یک سری چیزها حق طبیعی من است که از آنها محروم بودم. از همان روزی که فهمیدم کسی به ظاهر و هیکل و ادا و اطوار من کار ندارد، برای مردمان این سرزمین تفکر، توانایی، استعداد و خلاقیت و پشتکار یک فرد اهمیت دارد.من عاشق دانمارک شدم، درست از همان لحظه که فهمیدم چقدر زن بودن در این سرزمین لذت بخش است و شدم زن، یک زن کامل. از وقتی که دامن پوشیدنم زیاد شد، بدون ترس از نگاه هیز مردان بد چشم، بدون ترس از دستی که به بدنم بی اجازه خودم بخورد، بدون ترس از دنبال شدن وقت و بی وقت ، بدون حرص خوردن از صدای بوق ها و حرفهای چندش آور مردانی که از مرد بودن فقط زیر شکم را میشناختند و زن را جز برای رختخواب نمیخواستند.من عاشق دانمارک شدم، از همان روزی که فهمیدم میتوانم هرچیز که دوست دارم به زبان بیاورم، جلوی استاد، جلوی دوستان، در خیابان، در اداره، درباره همه چیز و همه کس. من عاشق دانمارک شدم ، درست از همان روزی که فهمیدم آزادی یعنی چه و زندگی در کشور آزاد یعنی چه. درست از همان روزی که برای مهمانی داشتن استرس نکشیدم، برای نوشیدنی خریدن و خوردن هزار بار سکته نزدم، برای بوسیدن یار نلرزیدم.و من سپاسگزار دانمارک هستم، که به من فرصت داد برای مدتی طعم خوش جوانی و زندگی و آزادی را به معنای واقعی بچشم. سپاسگزار دانمارک هستم برای اینکه به من فضا داد که از جنسیتم بیزار نباشم، و عاشق زن بودنم باشم. من از دانمارک سپاسگزارم که به من هویت داد. هویتی که ایران، مردم ایران، فرهنگ ایران، عرف ایران، شرع ایران از من گرفته بود. هویت انسان بودن، زن بودن، جوان بودن و خود بودن. برای تمام این چند مدت رویایی از دانمارک سپاسگزارم و تا ابد مدیونش خواهم بود. سرزمینی که از سرزمین خودم بیشتر دوستش دارم.