به نوه ام چه بگویم؟

به نوه ام چه بگویم

کشتند و بردند و غارت کردند

تماشا کردیم

راه فرار را به یکدیگر نشان دادیم

زندان ها را پر کردند

تماشا کردیم

عربده کشیدند

دست به دامن عفو بین الملل شدیم

عفو از چی؟

هرگز جوابی نداشتیم

عفو از گناهی که هرگز مرتکب نشدیم

جرثقیل ها مدرن تر شدند

پنج نفر را با میله های رابط یکجا اعدام می کنند

نگاه کردیم و دم بر نیاوردیم

اما وقتی فرزند یک اعدامی را

برای تماشای دست و پا زدن پدرش آوردند

از شرم سر را بالا نکردند

دخترک کوچک لباس قشنگ عیدی اش را پوشیده بود

و چه معصومانه نگاه می کرد

به پدری که هرگز راه بازگشت نداشت

و این آخرین دیدارشان بود

به نوه ام چه بگویم؟

که در این روزها به ما چه می گذرد؟

من و تو چگونه از کنار هم رد می شویم؟

و حتی به چشمهای هم نگاه نمی کنیم

کوتاه سخن

سازمان عفو بین الملل را باید درهم کوبید

و آن را به سازمان نبرد علیه تجاوزگران به حقوق انسانی تبدیل کرد

تا شاید بتواند

کمی شرمساری آن را

کاهش دهد

ای کاش آن تفنگ پشت ویترین برای بازی نبود

ای کاش تفنگها برای ترساندن گرگ و شغال نبود

ای کاش تفنگها برای دفاع از شرف انسانی و هویت ملی بود

در مقابل رشد جنایتکاران حرفه ای

که همه چیز این مردم را به تاراج می برد

هنوز من حرفی برای گفتن به نوه ام ندارم

تا روزی که فرا رسد و من به مثابه انسانها که جسد متحرک نیستند

وظیفه ای را در مقابل آرمانها ادا کنم

تنها آن روز از دیدن نوه هایم شرم نخواهم کرد

چه بی تابانه تو را می خوانم آزادی

تا شرمسار این سالهای سترون نباشم