خاطرات زندان تیف. قسمت 18

روز سه شنبه 29 آگوست، سرهنگ پلمبو دوباره تهدید کرد که به تحصن پایان دهیم و به زندان جدید برویم. روز چهار شنبه 30 آگوست به زندانیان گفتند که UN حاضر به دیدار شده است. در آن دیدار آقای امانوئل به روشنی گفت: خروج شما از عراق بستگی به تصمیم ارتش آمریکا دارد و شاید تا 2 سال دیگر انجام شود. زندانیان به زودی متوجه شدند که کمک خواستن از سازمان ملل که در چنبره ی سیاستهای آمریکا است، هیچ فایده ای ندارد.

روز جمعه یکم سپتامبر، شخصی به نام سرهنگ "مارتین" به تیف آمد و با لبخندی احمقانه گفت:" قرار است در گفتگو با وزارت خارجه، برای شما راه حلی بیابیم." روز پنج شنبه 7 سپتامبر، سرهنگ مارتین به همراه خانم سرهنگ "تورلاک" که جانشین سرهنگ "نورمن" شده بود به تیف آمد و گفت: "راه حل مشکل شما این است که به تحصن پایان دهید و با ما همکاری کامل داشته باشید. از شما نوار ویدئویی تهیه می کنیم که نشان دهد هیچ مشکلی ندارید تا کشورهای دیگر شما را به عنوان پناهنده بپذیرند. اینقدر نگویید که اینجا زندان است و به شما هم بسیار بد می گذرد." هدفشان این بود که زندان تیف را مناسب و قانونی نشان دهند. اما زندانیان باز هم خواهان خروج از عراق شدند.

گرچه این داستان در تیف، داستان تازه ای نبود. هنگامی که گنداب نظم نوین، از زندان ابوغریب به بیرون درز کرد، نیروهای آمریکایی متنی را برای گرفتن امضا به درون زندان فرستادند که در آن نوشته شده بود که همه چیز مناسب است. اما زندانیان تیف، آن سند را امضا نکردند. نیروهای آمریکایی هم گفتند که آن سند از سوی آنان نبوده و یکی از مترجمان ارتش ، خودسرانه آن را تهیه کرده است! به هر حال، نیرنگ سرهنگ "مارتین" کارساز نشد.

در روز بیست و نهم تحصن، یکی از برنامه های حکومت اسلامی در خارج کشور، مصرانه زندانیان را تشویق می کرد که به ایران بروند، تحصن را بی فایده می دانست و جز ایران، همه ی راهها را برای زندانیان بسته معرفی کرد وصراحتا مدعی شدند *اروپا نیازی به خمپاره اندازندارد! این مزخرفات توسط کسی گفته میشد که خودش از تیف به سمت رژیم رفته بود و حالا مبلغ ولی فقیه شده بود ! ما هم امکانش را نداشتیم تا بپرسیم پس شما آنجا چه غلطی میکنید؟؟!!! هم رژیم ایران، هم مجاهدین و هم دولت آمریکا، با وجود همه ی اختلافات ظاهری که با هم داشتند، در یک چیز با هم مشترک بودند و آن فرستادن جداشدگان مجاهدین به هر قیمتی به سوی ایران بود.

روز شنبه 9 سپتامبر، دومین اطلاعیه ی تیف در باره ی همین مزخرفات عوامل حکومت اسلامی منتشر شد. روز یکشنبه 10 سپتامبر، خبر خودکشی "یاسر اکبری نسب" را شنیدیم. مجاهدین سر و صدای زیادی به راه انداختند که "یاسر" به خاطر فشارهای آمریکا دست به خودکشی زده است. اما تردیدی نبود که یاسر زیر فشارهای تشکیلاتی مجاهدین دست به خودکشی زده بود. "یاسر" هم مانند بسیاری دیگر، خواهان خروج از عراق شده بود.

روز پنج شنبه 14 سپتامبر، دو نفر از زندانیان اقدام به فرار کردند. غروب همان روز، سرهنگ "پلمبو" نامه ای به تیف فرستاد و ضمن هشدار و تهدید زندانیان، 48 ساعت فرصت داد تا تحصن پایان یابد. روز سه شنبه 19 سپتامبر، زندانیان برای انتقال به زندان یا تیف جدید آماده شدند و پیش از هر چیز الزامات محل تحصن را منتقل کردند. دو زندانی که چهاردهم سپتامبر گریخته بودند، دستگیر و به سلول انفرادی فرستاده شدند. یکی از این دو زندانی به نام "حسین" را چنان در سلول انفرادی کتک زدند که دستش شکست و با تحقیر و توهین و آب دهان انداختن به رویش، کاری کردند که دیگر فکر فرار به سر کسی نزند. البته در زندان ابوغریب چنین جنایتهایی عادی بود. این الگوی رفتاری ارتش آمریکا در قرن بیست و یکم قرار است راه به نظم نوین جهانی ببرد؛ شگفتا! تیف سومین اطلاعیه ی خود را در این باره منتشر کرد.

به چهلمین روز تحصن رسیده بودیم. زنان زندانی در تیف تنها چهار تن بودند و دیگر زنان به ایران فرستاده شدند. ارتش آمریکا هم به دلیل پیوستن زنان به تحصن، برق محل زندگی شان را قطع و محدودیتهایی بر آنان اعمال کردند. تا روز 11 اکتبر، جابجایی از تیف به زندان جدید پایان گرفت. زندان جدید بسته تر بود و تنها آسمان دیده می شد. مجاهدین موجی از تبلیغات رسانه ای را در اخبار علیه رژیم به راه انداخته بودند. در پی سرپیچی ولی فقیه از قوانین آژانس انرژی هسته ای، تحریمهای شورای امنیت در دستور کار بود. مشخص بود که چرا مجاهدین پر و بال گرفته بودند. چراغ سبز دولت آمریکا برای هر فعالیتی به مجاهدین یا همان تروریستهای "مثبت" قابل درک بود! آنچه هرگز کسی ندانست این است که بالاخره از دید دولت آمریکا، مجاهدین چه بودند؟

در دوران جنگ سرد و مبارزه با کمونیسم هم رویدادهای جالبی در تاریخ ثبت شده است. اکنون نیز باید زیر نام مبارزه با تروریسم چشم به راه تراژدیهای بسیاری می بودیم...............