خاطرات زندان تیف . قسمت یازدهم

روز شنبه 19 ژوئن، افسران ارتش آمریکا متن قراردادی را به زندان تیف آوردند که باید امضا می کردیم. طرف اصلی قرارداد، سازمان مجاهدین بود و اگر از زندانیان تیف کسی آن را امضا نمی کرد او را به انفرادی می فرستادند. یکی از زندانیان که حاضر نشده بود امضاء کند را به مدت 2 هفته به انفرادی و قفس فرستادند ! رارداد ترجمه نشده بود و بیشتر زندانیان درست نمی دانستند که چه چیزی را باید امضا می کردند! نیروهای آمریکایی هم با سلاح و فریاد فقط می گفتند باید امضا کنی؛ ظاهرا بسیار عجله داشتند. بعدها پی بردیم که که یکی از بندهای آن، ماندن ما در زندان تیف با رضایت خودمان است!

روز 30 ژوئن، سرهنگ "فیلیپ" به تیف آمد و گفت :" تا 3 روز دیگر حکم آزادی شما را ابلاغ می کنیم".

روز 4 جولای، سرگردوایب به صراحت گفت:" سرهنگ فیلیپ درباره ی حکم آزادی به شما دروغ گفته است و ما نمی توانیم زیر قراردادمان با مجاهدین بزنیم". روز 15 جولای، یک نفر اقدام به فرار کرد که دستگیر و به انفرادی فرستاده شد. روز 17 جولای، مجاهدین دوباره در فهرست سازمانهای "تروریستی" وزارت خارجه ی آمریکا آورده شدند. از دید دولت آمریکا تروریست مثبت هم وجود دارد!

روز 21 جولای، یک زندانی موفق به گریختن از قفس شد و سپس برق زندان را به مدت یک هفته قطع کردند. دمای هوا به بیش از 50 درجه می رسید. روز 23 جولای، یکی دیگر از زندانیان اقدام به خودکشی کرد. روز 24 جولای دورتادور زندان ، جنگ افزارهای سنگین و زرهی مستقر کردند. روز 25 جولای نامه ای از ژنرال "میلر" برایمان خواندند که وضعیت قانونی یک شهروند تحت حفاظت را تعریف می کرد. همان روز سرگرد "جورجز" در تیف به زندانیان گفت: "جدا شدن شما از مجاهدین هیچ تاثیری در روند کارتان ندارد. شما از نظر دولت آمریکا هنوز عضو سازمان مجاهدین به حساب می آیید و این خواسته ی مجاهدین بوده که تا زمانی که در عراق هستند ما این شرایط را رعایت کنیم".

از 30 ژوئن 2004 و تعریف دولت آمریکا از مجاهدین به عنوان شهروندان حفاظت شده، به ناگهان جمیعت زندانیان افزایش پیدا کرد و از مرز 700 تن گذشت تا جایی که اگر مجاهدین با کمک ارتش آمریکا جلوی آن ریزش را نمی گرفتند، "نه از تاک، نشان می ماند، نه از تاک نشان!"

روز دوم آگوست یک نفر اقدام به فرار کرد که دستگیر و تا 2 روز به تخت بسته شد. روز 3 آگوست چادری در بند 6 آتش زده شد. جو تیف به شدت ملتهب شده بود. روز 4 آگوست سرهنگ "جورجز" بار دیگر به تیف آمد و اعلام کرد: "تا زمانی که مجاهدین در عراق هستند شما حق خارج شدن ندارید. مجاهدین با ارتش آمریکا همکاریهای مثبت و خوبی دارند! ما به تشکیلات مجاهدین نیاز داریم. اینجا خاک ایالات متحده شده است و شما باید تابع قوانین دولت آمریکا باشید!"

روز 8 آگوست سیم خاردارهای زندان تیف (یا همان خروجی مجاهدین) را دو برابر کردند و با وجود این باز هم روز 9 آگوست، یک نفر موفق به فرار شد. روز 12 آگوست، یک نفر دیگر در حال فرار دستگیر شد. روز 13 آگوست، زندانیان تیف را به زندان جدید و محکم تری که در همان نزدیکی تازه ساخته بودند، منتقل کردند.

در 10 نوامبر حدود 50 نفر از زندانیان که اسرای جنگی ایران و عراق بودند و به مجاهدین پیوسته بودند با صلیب سرخ در خارج ازتیف دیدار کردند تا برای فرستاده شدن به ایران آماده شوند. در اواخر مهرماه 83، یک اکیپ 10 نفره اقدام به فرار کرد که 8 نفر آنها موفق شدند.

. در ماه نوامبر، بوش برای چهار سال دیگر به ریاست جمهوری انتخاب شد.با اینکه در فارنهایت 11/9 "مایکل مور" به بسیاری از واقعیت ها اشاره کرده بود؛ اما گویی اکثرا خوششان میآمد مانند خرس های قطبی در خواب باشند! به هرحال، بوش 4 سال دیگر در کاخ سفید ماند تا به ریش دنیا بخندد.

در 17 نوامبر، دومین نامه از ژنرال "میلر" را به دستمان دادند که زندانیان را تشویق به رفتن به ایران می کرد. در زمان صدام هم هر کس از مجاهدین جدا می شد، پس از 2 سال در زندان انفرادی خروجی، تحویل صدام و زندان ابوغریب می شد و سپس به ایران استرداد می شد. اکنون هم آمریکا به جای صدام همان سناریوی رهبر عقیدتی را اجرا می کرد. انقلاب نوین، در ابتذال نظم نوین ، مقاومت می کرد