تهديد احمدي نژاد به استعفاء؛ واقعيت يا ترفند؟

درباره تهديد احمدي نژاد به استعفا!: اين روزها دعواهاي اخير بين دولت با مجلس، كم كم دارد محل توجه مردم مي شود و در ميان برخي از ما، اين اميد واهي را دامن مي زند كه بگوييم:خودشان دارند خودشان را سرنگون مي كنند! و اللهم اشغل الظالمين بالظالمين! اما حقيقت بايد چيز ديگري باشد؛

به نظر من حكومت اسلامي در حال تدارك يك بازي فريبكارانه و هوشمندانه ديگر است:"يك بازي خانگي!" معاون احمدي نژاد از سوي الياس نادران نماينده همسوي دولت، به فساد متهم شده و لاريجاني به بحث لفظي شديدي با احمدي نژاد مشغول است تا هدفمندسازي يارانه ها را متوقف نمايد! و در اين بين ناگهان، رئيس جمهور منصوب رهبر، تهديد به استعفاء كرده است! آيا اين حوادث، مصداق مشغول شدن ظالمين به همديگر است؟ و آيا راه برون رفت ما از مشكلي به نام جمهوري اسلامي، دل بستن به چنين دعواهايي است؟ خيال نمي كنم!

بياييد كمي به عقب برگرديم! بعد از انتخابات، آقاي خامنه اي از يكسو دستور برخورد قاطع با معترضان و نامزدهاي معترض و مردم را صادر كرد، و از سوي ديگر همزمان تلاش كرد به مردم و جهانيان اثبات كند كه اينها همه يك "دعواي خانوادگي" درون نظام اسلامي هستند و كسي حق دخالت ندارد. كودتاچيان بارها تلاش كردند با اعتراف گيري، تهديد موسوي و كروبي و پيشنهاد معامله هاي پشت پرده، اين ادعاي مقام رهبري را به اثبات برسانند كه توجه جهانيان از جنبش حق طلبانه مردم ايران، معطوف شود به همان دعواي دروني و خانوادگي و نه به عنوان يك جنبش سراسري. اما به لطف تلاش و صبوري مردم و پايداري آقايان موسوي و كروبي، اين نتيجه حاصل نشد و حكومت براي درست كردن مسئله، صورت مسئله را پاك كرد! يعني آقايان موسوي و كروبي و صدها تن از شخصيتهاي سياسي را عملا" از خانواده نظام راند تا بعد بتواند به عنوان معارض با آنها برخورد كند. اما كيست كه نداند براي يك حكومت يكدست، كه مي خواهد اداي دموكراسي هم در آورد، هيچ چيز به اندازه داشتن يك اپوزيسيون ضعيف و قابل كنترل و گوش به فرمان حياتي نيست. اپوزيسيوني كه وزن آن در حد يك فراكسيون كم تعداد در پارلمان باشد و هر از گاهي ساز مخالف بزند و به وقتش، به فرمان رهبر اركستر پايبند بماند.

آنها براي انكار چيزي به نام جنبش سبز به ساختن يك اپوزيسون ضعيف در مقابل دولت منتخب رهبري انديشيده اند تا با "خانگي كردن دعواها" و كشيدن تمركز مردم به دعواهاي ساختگي بين مجلس و دولت، اينگونه القاء كنند كه درون نظام اسلامي، امكان نقد و اعتراض هست اما زير چتر رهبري داهيانه آقاي خامنه اي، امكان فروخواباندن همه اين دعواهاي خانوادگي به وقت لزوم ميسر خواهد بود. نقشه اي كه بعد از انتخابات و سركوب آقايان كروبي و موسوي و ملت معترض، به مرحله مورد نظر رهبري نرسيد و دعواي خانوادگي درون نظام، كشته ها داد و شرح جنايات اين دعواي خانوادگي، از پرده راز بيرون افتاد.

اكنون لازم است خانواده نظام جمهوري اسلامي، اپوزيسيون ضعيف شده و گوش به فرماني را خلق كند كه نقش رقابت و نقد و اعتراض را به خوبي بازي كنند و سرريز اعتراضهاي اجتماعي را به عنوان يك سوپاپ اطمينان خارج نمايند و البته در وقتش، با پذيرفتن نظر "مقام عظماي ولايت"، پرده آخر را ايفا نمايد:"ما همه سرباز توييم خامنه اي! گوش به فرمان توييم خامنه اي!"

اين بازي، هم مي تواند شور اعتراضي مردم را نمايندگي كند و در آنها اميد واهي به تغيير در درون نظام را "هدايت" سازد و هم نگذارد شعله هاي اعتراضات، از يك حد و اندازه اي بالاتر برود. در عين حال بازي ديدني و جذابي هم باشد و ذهن و تمركز جامعه را معطوف خود كند. بردن دعوا به درون خانواده نظام و ترتيب دادن يك بازي خانگي، به گونه اي كه دو تيم از معتمدان و دل سپردگان رهبري نظام باشند و در عين حال كه مي توانند با جديت با همديگر مبارزه كنند، اما به وقتش فتيله دعواها را پايين بكشند و به فرمان رهبري گوش بسپارند كه "فصل الخطاب" خواهد بود. يك بازي خانگي ميان جناح هايي كاملا" خودي، طرف هايي كاملا" قابل كنترل ولي با جديت و تلاش مضاعف!

افرادي مثل "علي مطهري"، "احمد توكلي"، "الياس نادران" و "علي لاريجاني" كه همگي از وفاداران رهبري هستند، و اين روزها هر كدام به دولت همسوي با خود حمله ور شده اند و به مخالفت با احمدي نژاد مي پردازند يا در حال بازي در نمايشي هستند كه هدفش "خانگي كردن دعواهاي حكومتي" است و يا به موقع، ناگزير از سكوتي مرگبار و تبعيت بي چون و چرا از رهبري خواهند شد. وگرنه كيست كه نداند اين افراد بي اذن و اجازه از سوي مقام رهبري، جرأت ندارند در چشمان دولت منتخب آقاي خامنه اي انگشت كنند و هر روز اين دولت را به اتهامي مورد حمله قرار دهند؟ آيا افشاگري از فساد مالي رحيمي، معاون احمدي نژاد بدون هماهنگي با مقام رهبري ممكن است؟ آيا مجلس فرمايشي هشتم و رئيس وابسته آن آقاي علي لاريجاني، جرأت دارند با طرح هدفمند سازي يارانه ها كه حيثيتي ترين طرح دولت احمدي نژاد است (دولتي كه با دخالت مستقيم رهبر تشكيل شده) مخالفت كنند؟ و آيا اين مخالفتها و افشاگري ها، اصيل و واقعي هستند؟ و آيا تا رسيدن به نتيجه، مثلا" استيضاح و بركناري دولت منتخب رهبري و يا سئوال از خود رهبري و به چالش كشيدن شخص آقاي خامنه اي دنبال خواهند شد؟ بعيد است!

به زودي خردادماه و سالروز كودتاي انتخاباتي 22 خرداد فرا مي رسد. در اين مدت، حكومت توانسته با "تلاش مضاعف"، سران جنبش را عملا" خانه نشين كند. دانشگاهها و خيابانها را سركوب نمايد و نيروهاي مؤثر را خاموش و بي اثر و يا زنداني و يا مرعوب سازد. اما اين همه براي حكومتي كه سال نو را سال "تلاش مضاعف" نام گذاري كرده، هنوز كافي نيستند. آنها از حالا براي سالروز خيانت بزرگ به رأي مردم در خردادماه، چندين بازي زيركانه و جنگهاي رواني ديگري را هم تدارك ديده اند كه اين روزها دارد پرده هايي از آن اجرا مي شود و بعيد نيست اگر در هدفي كه دارند، ولو براي مدتي، موفق هم بشوند.

حال سئوال اين است: ما چه بايد بكنيم؟ در حالي كه حكومت با هوشمندي در حال تثبيت موقعيت متزلزل خويش است، "نهايت اكسيون سياسي" در جنبش سبز، ديد و بازديدهاي خانگي با يكديگر و گرفتن عكسهاي يادگاري است. ترديد نكنيم اگر جنبش سبز ابتكار عمل را بيش از اين از دست بدهد، سمت و سوي اعتراضات به انحراف كشيده مي شوند و ديري نمي گذرد كه قهرمانان حركتهاي اعتراضي، آدمهاي وابسته اي مثل مطهري و لاريجاني و توكلي خواهند بود كه در وقت لازم، به دامان رهبري پناه مي برند و طبيعتا" اعتراضات واقعي مردم را به اندازه موسوي و كروبي نمايندگي نخواهند كرد. آنچه بعد از اين روي خواهد داد، دلمردگي بيشتر مردمي و فروخوابيدن حس حق طلبي ملي ماست. هرچند حكومت هم از اين ترفندها طرفي نخواهد بست.

باري! در شرايطي كه نظام ولايت يك فقيه بر يك ملت، عملا" روح ملي را در ما كشته است، ما نيازمند ترميم روح ملي خود هستيم. ملت واحدي كه براي نجات يك سرزمين واحد، يك تاريخ و يك گذشته واحد، بايد روزي تبديل به ملتي يكپارچه و واحد شود و دست به اقدامي واحد بزند