" هستی" ، نمی بخشاید وُما- باید نبخشیم

تاریخ، جنایات جمهوری اسلامی ایران را در همه ی عرصه ها به ویژه در زندان های سیاسی اش فراموش نخواهد کرد.قتل عام فرزندان مردم، در زندان های سیاسیِ دهه ی 60، چهره ی منحوسِ این جمهوری ِجنایت راسیاه تر کرده است واین در، تاهنوز، برپاشنه ی سیاهِ ننگین اش می چرخد.
در دهم اکتبر-روز جهانی مبارزه علیه مجازات مرگ- جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران(آلمان/کلن ) مراسمی به همین مناسبت برگزار کرد وبا پیام :زنده باد زندگی،یاد همه ی به خون خفتگانِ وطن را گرامی داشت.
ر.م
...................................
" هستی" ، نمی بخشاید وُما-
باید نبخشیم.
....................
در شادمانی‌های هستی
انسان، حضوری، مست دارد.
باران، به جانِ عاشق‌اش بايد ببارد.
آواز را در جانِ او شوری، شگرف‌ ست.
وقتی درختش را بهاران، می‌سُرايد
وقتی که رختش، بی‌قرار ِ آفتاب‌ست –
او را چه ترسی از شقاوت‌های برف‌ ست؟
همزادِ آتش‌های ديرين
همريشه‌ی آب است وُ خورشيد.
در مهربانی‌های جاری
شادیِ شور ِ زيستن را
در چشم‌هايش می‌توان ديد.
بايد زمين، بر خود ببالد
دستی به دستِ اين چنين، سرمست دارد.
آن کيست اما؟
آن کيست می‌خواهد چنين، مستی نباشد؟
آن کيست می‌خواهد که اين زيباترين را -
از باغِ ما بردارد وُ بر دار دارد؟
" هستی"، نمی بخشايد وُ ما
بايد نبخشيم -
آن دستِ پستی را که با ما کار دارد.
............
رضا مقصدی
..............