پیش از این در مقاله ای توضیح دادم که بنا بر قوانین دادگاه لاهه وادعای صاحبنظران، شکایت مستقیم  از علی خامنه ای در دادگاه لاهه قابل پیگیری نیست و آن چه این روزها توسط رضا پهلوی به نمایش درآمده است یک نمایش تبلیغاتی برای مقاصدی معلوم است و رنگ و بویی از پیگیری حقوق بشری در آن به چشم نمیخورد. تاسف برانگیز بود که محمد مصطفایی به عنوان وکیلی که در چند پرونده جنجالی به نام و نشانی دست یافته بود، مهره بازی این پروژه تبلیغاتی شود و به همین دلیل در مقاله ای دیگر به بندبازی سیاسی  و سواستفاده از مضامین حقوق بشری برای پیشبرد مقاصد سیاسی اعتراض نمودم و توضیح دادم که : «طرح شکایت از علی خامنه ای با آن حجم تبلیغات رسانه ای اگر عقیم بماند خیانت به کسانی است که رضا پهلوی و امثال محمد مصطفایی به صورت خودخوانده  وکالتشان را بر عهده گرفته اند. پاسخگویی مسئولانه در این زمینه حق جامعه ای است.»

خوشبختانه امروز دیدم که محمد مصطفایی در مقاله ای هر چند محافظه کارانه تلاش کرده است که پای خود را از شوی تبلیغاتی مذکور بیرون کشیده و توضیحاتی در این زمینه داده و در بخش کامنت ها و گفتگو با خوانندگان مطلبش، صریح تر از خود مقاله، مواردی را مطرح نموده که خود به خود  تاییدی بود بر انتقادهایی که این روزها بر علیه استفاده تبلیغاتی از شکایت از علی خامنه ای مطرح بوده است.

محمد مصطفایی در زمینه شکایت از علی خامنه ای به دادگاه لاهه  بیان میدارد که: « اگر هر شکایتی به مرجعی داده شود که صلاحیت نداشته باشد، آن شکایت قابل رسیدگی نخواهد بود. اگر آقای پهلوی هم شکایتی به دادگاه کیفری بین المللی ارائه داده باشند این شکایت قابل تعقیب نیست. راه شکایت این چنینی تنها از طریق شورای امنیت سازمان ملل مقدور است.»...« تمام صحبتم این است که قانون این اجازه را نمی دهد که پرونده ایران در دادگاه کیفری بین المللی مطرح گردد آن وقت چطور می تواند با وجود قانون چنین شکایتی مطرح کرد؟! »

نکته مهم آنجا بود که مصطفایی وقتی در برابر این سوال قرار گرفت که پس چرا به ادعای رضا پهلوی این شکایت در دادگاه لاهه  ثبت شده است، به صورت تلویحی اعلام نمود که دیگر ارتباطی با رضا پهلوی ندارد و محتاطانه پای خود را از این قضیه بیرون کشیده و پاسخگویی در این زمینه را به خود رضا پهلوی موکول مینماید: « این شکایت توسط آقای پهلوی ارائه شده نه اینجانب. و من در خصوص ارائه این شکایت هیچ اطلاعی نداشته ام بنابراین ایشان خودشان می بایست در این خصوص پاسخ دهند. »  به این ترتیب محمد مصطفایی تلاش میکند تا بگوید که تنها مشاوره ای حقوقی به رضا پهلوی داده  و نقشی جز یک فرد حقوقی در این داستان نداشته است اما کیست که نداند چرا از میان این همه وکیل و حقوقدان ایرانی و غیرایرانی، محمد مصطفایی برای این پروژه تبلیغاتی انتخاب شد و اگر فرض را بر این بگذاریم  که خود محمد مصطفایی هدفش بهره برداری سیاسی و نزدیکی به رضا پهلوی نبوده، در بهترین حالت میتوان متصور بود که او مورد سو استفاده وافع شده است. شاید به همین دلیل بود که مصطفایی گلایه ها و انتقادات تند و تیزی را به تیم همراه رضا پهلوی وارد میکند و تلویحا ارایه شکایت به دادگاه لاهه را نتیجه تصمیم غیرمنطقی مشاوران رضا پهلوی میداند و  میگوید: «  نظرات برخی از مشاوران ایشان نظراتی سطحی و بسیار غیر معقول و غیر منطقی بود. » در جای دیگری دوباره تاکید میکند:« با کمال تاسف باید اعلام کنم که علیرغم اینکه آقای پهلوی فردی با عقاید منطقی و معقول هستند، برخی از مشاوران ایشان چنین نبوده و راهکارهایی را به آقای پهلوی ارائه می دهند که صحیح نیست و ایشان را به بیراهه می برند.»...« بیراهه رفتن فایده ای ندارد. کار باید عمیق. درست و محکم انجام شود که تا کنون در نوشته هایم راهکارهای مفیدی را ارائه داده ام.»

اما آیا محمد مصطفایی، واقعا در تلاش است تا پای خود را از این شوی تبلیغاتی کاملا بیرون بکشد؟ چنین به نظر نمیاید. به همین دلیل است که سطح انتقادات مصطفایی از سطح مشاوران رضا پهلوی بالاتر نمیرود و سعی میکند که اشتباه رضا پهلوی در شکایت مستقیم به دادگاه لاهه و تبلیغاتی کردن این شکایت را به گردن مشاوران وی بیندازد. در حالی که انتقاد اصلی در این زمینه به خود رضا پهلوی وارد است. محمد مصطفایی نه تنها به رضا پهلوی انتقادی نمیکند، بلکه از رسالتهای رضا پهلوی میگوید، از اینکه رسالت رضا پهلوی تشکیل شورای ملی است و دیگرانی که باید از این اقدام رضا پهلوی حمایت بکنند و ..... خلاصه اینکه هنوز محمد مصطفایی گوشه چشمی به این دارد که به جای حلقه مشاوران، خطی مستقیم با رضا پهلوی داشته باشد! خودش  میگوید: « اگر هم منبعد دوستان در رابطه با موضوعات حقوقی مشاوره ای خواستند در خدمتشان خواهم بود.»