۱۵ چیزی که به زندگی در قرنطینه معنی ‌بخشید

یک بطری ضدعفونی‌کننده، یک ماسک، وسیله الکترونیکی همیشه حاضر برای تماس‌های ویدیویی، شاید یک کتاب محبوب یا یک ساز جدید. شما دوره قرنطینه را با چه سر کردید؟

این سوالی بود که پائولا زوکوتی، طراح و قوم‌نگار، از هزاران نفر در گوشه و کنار دنیا پرسید. هدفش تهیه یک مجموعه عکس از اشیاء واجبی بود که در دوره قرنطیه و خانه‌نشینی استفاده کرده‌ایم و برایمان تکیه‌گاه مطمئنی بوده‌اند.

توصیف او از این آزمایش تهیه ملزومات "باستان‌شناسی یک همه‌گیری جهانی برای آیندگان" است، و نتیجه آن هم یک مجموعه عکس بود از چیزهایی که شهرنشینان بیش از ۵۰ کشور "مرتب" استفاده می‌کردند.

این طراح می‌گوید "در چند هفته نخست خانه‌نشینی متوجه شدم که وسایلی که استفاده می‌کنم عوض شده است، عمدتا به این خاطر که روال روزانه‌ام به شدت تغییر کرده بود. دیگر خبری از بلیت مترو و دوربین عکاسی و لباس کار نبود."

گیاهان خانگی و وسایل ورزشی خانگی اولویت پیدا کردند. از طرف دیگر، فهرست آهنگ‌های مورد علاقه‌اش در اپلیکیشن اسپاتیفای نیز موقتا جای خود را به صفحه و سی‌دی‌هایی داد که می‌توانست با یک پخش‌کننده خاک‌گرفته گوش کند. البته این تازه اول کار بود.

او می‌گوید "از خودم پرسیدم در آن لحظه چه چیزهایی برایم از همه مهمتر است، و آن‌ها را کنار هم گذاشتم و عکسی از '۱۵ چیز الزامی مورد استفاده‌ام' گرفتم."

و از بقیه نیز خواست که همین کار را بکنند.

خانم زوکوتی قبلا نیز پروژه مشابهی اجرا کرده بود، و با ثبت تمامی اشیائی که یک نفر در یک دوره ۲۴ ساعته لمس می‌کرد سیاهه‌ای از زندگی مردم در نقاط مختلف دنیا خلق کرده بود.

این طراح به بی‌بی‌سی گفت "به نظر من اشیاء می‌توانند راوی قدرتمندی برای زندگی ما باشند. و خانه‌نشینی ما را مجبور کرد که زندگی خود را از نو سامان دهیم، اتفاقی که باعث شد به اقلام کاربردی و عاطفی متفاوتی نیاز پیدا کنیم."

کلمه "واجب" در عین حال چارچوب این پروژه را تعیین کرد، چرا که هم کیفیت‌های کابردی اشیائی را در بر می‌گیرد که به زندگی ما در قرنطیه شکل دادند و هم کیفیت‌های عاطفی آن‌ها را.

به گفته او "عکس‌ها به خوبی این مهم را منعکس می‌کنند - لذا هم اشیائی بسیار کاربردی در آن‌ها می‌بینید و هم اشیائی که بیم‌ها و امیدهای ما را بازتاب می‌دهند."

گلچین عمومی؟

در نگاه اول، این مجموعه نمایانگر پیوندهای مشترکی فرای تفاوت‌های فرهنگی، اقتصادی و منطقه‌ای است.

به گفته این طراح مشخص است که کووید-۱۹ بر همه ما تاثیر گذاشته است.

مواد پاک‌کننده، ماسک و ژل ضدعفونی‌کننده بخشی از آن "واجبات" جهانی بودند، و البته لپتاپ برای کسانی که می‌توانستند دورکاری کنند و اقلامی که به سرگرمی‌های جدید برای کسانی که استطاعت مالی و وقت لازم چنین چیزهایی را داشتند.

به گفته خانم زوکوتی "البته نباید تصور کرد که همه ما تجربه یکسانی داشتیم. همان‌طور که بنیاد سلامت روانی گفته است، همه ما اسیر یک توفان شده‌ایم، ولی همگی در یک قایق نیستیم."

"به نظرم خیلی از ماها تجربه نسبتا مشابهی از خانه‌نشینی داشتیم. کودکان و سالخوردگان، مردم مناطق شهری و نیمه‌شهری، ساکنان آپارتمان‌های کوچک و خانه‌های بزرگ، همگی باید نیازهای کاری، آموزشی، آرامشی، ارتباطی و محافظتی خود را برآورده می‌کردند… مراقبت از خود امری واجب بود، و همچنین اطلاعات، سرگرمی، عقاید مذهبی و باورهای معنی."

این اشیاء به خوبی همه این کاربردها را منعکس می‌کنند، و عکس‌ها نیز توسط صاحبان این اشیاء در فضاهایی خصوصی گرفته شده است که در دوره همه‌گیری حکم خانه را برایشان داشت.

اما کلمه‌هایی در توضیح این عکس‌ها نوشته‌اند نیز پژواک این تجربه جهانی است.

خانم زوکوتی می‌گوید "در این نوشته‌ها دو فعل غالب دیده می‌شود: وفق دادن و کنار آمدن."

شرکت‌کنندگان این پروژه در روایت‌های خود توصیفات گوناگونی از اشیاء واجب خود ارائه داده‌اند، از جمله "چیزهایی که برای حفظ سلامت عقلمان نیاز داریم"، "برای این که یادم نرود که بودم"، "برای این که از خودم مراقبت کنم" و "احساس تنهایی نکنم".

و بعضا در بین وسایلشان اقلام بسیار شخصی نیز گنجانده بودند - از قرص خواب تا ماری‌جوآنا، از داروهای ضدافسردگی تا کتاب‌هایی درباره سلامت روانی و اسباب‌بازی‌های جنسی. به قول خانم زوکوتی "انگار که مخاطبی نیست که ببیند و نظر دهد."

به گفته او این پروژه بیانگر "بی‌پردگی" است. او می‌نویسد "آیا محتوا برایشان مهم بوده است؟ قطعا، هر کدام از این عکس‌ها توسط گیرنده چیدمان شده است و هر عکاس نیز داستانی دارد. با این حال نمی‌توان در صحت این داستان‌ها شک کرد، چرا که همگی آن‌ها احساساتی را بازتاب می‌دهند که ناشی از یک همه‌گیری جهانی بود."

توضیح ویدئو،

وقتی دوران قرنطینه دوستان جدیدی به ارمغان می آورد