جناب دیرنج مین ائللی نوشت :

برکسی پوشیده نیست که آتش جنگ فرقه‌ای شیعه و سنی ؛بحران بی‌سابقه و خطرناک خاورمیانه را به سوی فراگیر شدن جنگ تهدید می کند. ایا بایستی آرزو کرد که جنگی در گیرد و پای اپوزیسیون ایران در این جنگ نیابیتی باز شود؟ به این خاطر ابتدا به ساکن، جانب یکی را گرفت؟ پاسخ من مشخصا «نه » است . پاسخ «دوستان حاجی» ما مشخصا «آری» است. استدلال آنان چنین است : «حاجی» می شویم تا صدای ما را همه بشنوند ؛ تا از این طریق دولت عربستان امکانات بی نظیری در اختیار ما قرار دهد . بدین طریق «ما» به خواستهای اتنیکی_ خود مختاری وحتی استقلال دست می یابیم . پاسخ من این است نه جانب داری بلکه فاصله گرفتن از این جنگ فرقه ای است که هویت اتنیکی _ سکولار« شما» را حفظ می کند . مضافا بنظر نمی رسد که هم جنگی مستقیم ما بین دو طرف رخ نخواهد داد چرا که منافع مشترک عربستان و ایران بیشتر از این اختلافات فی مابین است. بنظر تحلیل گران سیاسی منطقه این یار گیری ها برای چانه زنی های مذاکرات پشت درب های بسته فرداست . وگرنه همه می دانند این جمهوری اسلامی بود که درست چند روز پس از انقلاب که صحبت از صدور انقلاب در کشورهای عربی می زد و اکنون استراتژیستهای علی خامنه ای اینطور تحلیل می کنند که امنیت ملی ایران حکم می کند تا عمق استراتژیک خود را تا لبنان ، سوریه ، عراق و یمن گشترش دهند. این استراتژی همان هلال شیعه نام دارد و قاسم سلیمانی فرنده نطامی آن محسوب می شود. در مقابل استراژی حسن روحانی _ رفسنجانی قرار دارد که امنیت ملی را در روابط دوستانه با همسایگان به ویژه عربستان و قطع مداخله در امور کشورهای عربی می بینید. شایان ذکر است که اعراب ایرانی عمدتا شیعه مذهب اند و تغییر دین از سوی چند جوان هویت دینی مردم عرب ایران را تغییر نخواهد داد.