جناب آتش سلام؛

بنا بر این دوست گرامی! آشکارا و سرراست بگویم که من اعتماد و باور به مبارزه ی مسلحانه و یا شکلی از اشکال جنگ و نبرد ماجراجویانه و الیتگرا و نجاتبخش نداشته و ندارم. زیرا بیش و پیش از همه همین توده های اسیر، بیکار و گرسنه طعمه لذیذ میلیتاریست های خونخوار داخلی و خارجی و ناتوئی خواهندشد و به همین دلیل از دید من مطرود و محکوم است.

پس دوست من! تک تک فجایع دلخراش و سرکوب خواست و حقوق ملیت ها و قتلعام های توده های زیر ستم آن، توسط رژیم های ایران، ترکیه، سوریه و عراق همگی بشدت محکومند و آشکارا نشانگر جنون و جنگ طلبی دیکتارتورهای جاهطلب و سوء استفاده گران مذهبی با و بی عمامه بوده که به ملیت های منطقه تحمیل شده است و طرح ابتدائی آن در برنامه ی خاورمیانه ی بزرگ توسط امپریالیسم آمریکا مهیا شده بود. تبهکاری هائی که هرگز تاریخ بیدار و وجدان روشنگر نوعدوستان نیز اجازه نخواهندداد که جنایت های بیشمار همه آنها از اردوغان، اسد، خامنه ای، تا داعش گرفته را بدست فراموشی سپرده شوند نه این محال است.

و درست بهمین خاطر و در این راه پُرفراز و نشیب و برای پیشگیری از هرگونه دسیسه ای توسط نیروهای مترصد راست ناسیونالیست داخلی و ترفندهای جهانی شایسته است که هوشیارباشیم و متحدانه و یکپارچه راهبردهای همزیستی مسالمت جویانه را در این فرصت موجود به بحث بکشانیم و هرگز به همدیگر برچسب نزنیم تا همفکری ها، راهکارهای افقی و غیرمتمرکز را بیابند.

اما همه جا نمی توان به رد مبارزه مسلحانه در قالب دفاع از خود رسید و سر را به ساطور دشمن هدیه داد! بلکه بایست برابر فهر کور ایستاد و مقاومت تا پای جان کرد! در مورد درندگی داعش و شکست مفتضحانه ی آنها از مقاومت کوبانی ها بسیار می شود آموخت؛ و همبستگی ملیت های منطقه با کوبانی الگوئی ست که در صورت تکرار چنان وحشیگری ها، شایسته است که دست به اسلحه برای مقاومت برد.
با سپاس