مشکل اهم فعالان حقوق اتنیکی

1- سر حداقل ها و نقاط مشترک توافق شود.
2- در مورد اینکه ایران کشور یک ملیتی است یا چند ملیتی، فعلا مسکوت بگذارند و از اصطلاح کمتر چالش برانگیز مردمان ایرانی استفاده شود. مردم (People) را مفرد و مردمان جمع (Peoples). در نتیجه هم پوشانی همان ملیت را هم دارد و هم قوم و هم خلق/بدون اختلاف افکنی.
3- پذیرفتن اصلول زیر:
4- پذیرفتن بدون تفسیر و بدون قید وشرط اعلامیه حقوق بشر.
5- دمکراسی غیردینی/سکولار/لیبرال
6- عدالت (فرصت حداقل های برابر مثل اموزش ابتدائی عمومی رایگان..و احراز موقعیت بر اسا شایستگی) و برابریحقوق اساسی انسانی در همه موارد از جمله میان زن و مرد، گروههای اتینکی، زبانی، دگرباشی، عقیدتی، دینی، غیر دنی، خداباوری، غیر خداباوری. مثلا حقوقی مثل حق حیاتف حق زندگی در جای دلخواه/اقامت/حق ازدواج/جق کار...
عقاید مروبط تعلق به مذهب ودین و عدم تعلق به آن، در حوزه شخصی باشد و در حوزه عمومی طرح نشود (اصل ممنوعیت تفتیش عقاید و اجبار به گفتن یا نگفتن عقیده و مواخذه و مجازت!). ضمن اینکه ازادی بیان محرتم و یک تعریف حداقلی از آزادی بیان ارائه شود مثلا ازادی باین بدون ناسزاگویی و اتهام و رعایت عدم بی احترامی به دیگران.
7- حق تعیین سرنوشت را از حق تجزیه طلبی جدا دانستن. توضیح اینکه حق تعیین سرنوشت امری دمکراتیک است و می تواند بعد استقرار نظام فدرال دمکراسی و در شرایط ارامش با همه پرسی باشد. در حالی که تجزیه یعنی حتی بدون دمکراسی و بدون همه پرسی! پس حق تعیین سرنوشت مجاز ولی موکول به استقرار رژیم فدرال دمکراسی و در بازه زمانی یک نسل مثلا 15 سال بعد استقرار. بخاطر اینکه مردم با مشاهده نتابج ملموس مزایای بودن یک کشور فدرال دموکراتیک، در ارامش و بدون تعصب و بدون احساسی تصمیم بگیرند ولی اگر تصمیم بر جدایی گرفتند، مخترم شمرده بدون جنگ و بدون خسارت به طرفین، جدایی تحقق یابد و در غیر این ثصرت در پناه نظام فدرال دمرکاسی، از مزایا بودن در یک کشور بزرگ نیز بهره مند می شوند.
8- نظام مردم سالاری غیر متمرکز (فدرال دمکراسی)، منظو را فدرال دمکراسی، توزیع قدرت میان مرکزی-سراسری و محلی (شهرستان و استان).