جناب دیار پهله سلام،

جناب دیار پهله با حرمت به دیدگاه شما، اجازه می خواهم که رسما بگویم که با این سبک اگاه و نامگذاری شما از ملیت ها من بیگانه هستم و در نتیجه فاصله ی دید شما و برداشت تاریخی تجربی من از رنگینی ایران بسیار متفاوت است.
چاره چیست؟
پیشنهاد من در متن کوتاه مقاله گنجانده شده است و شما هم کم و بیش انگاره ی خود را بازتاب داده اید، می ماند بازتاب دیگران که آنها را هم ما تاکنون دیده و خوانده ایم.

بنا بر این تلاش متعهدانه همگانی بر سر این است که این تناقض ها و تعارض ها و رودرروئی ها را در ظرفی جای دهیم که منافع و خواسته های جمع را پاسخ داده و تأمین کند.

و سهم همه ی ما در این میدان اخلاقمند انسانی، جز بررسی امور کهنه، درهم تنیده و به بن بست کشیده شده ی گذشته و کنونی بیش نیست. یک اصل پایه اینجا وجوددارد که یا همه ی ما وارد گود راهکاریابی ها و راهسازی های اجتناب ناپذیر فردای ناهموار می شویم و مسلما چاره ها را می یابیم و همچون قرن های پیش باهم زندگی می کنیم.

و یا بی توجه به دمل های چرکین، انفجار خونین آنها را به دست جنبش های وابسته، خودبخودی و طعمکار در دنیای آشوبزده ی سرمایه سالاری و میلیتاریستیم قهار او می سپاریم. یادمان نرود که عموسام (امپریالیسم آمریکا) و یاران ناتوئی او مترصد این فرصت طلائی هستند.

اما باور خود من بر این است که ما به حد کافی شعور و دانش تاریخی ـ اجتماعی داریم که از بروز انفجار آتشفشانی و مخرب آن جلوگیری کنیم. باسپاس