حیران گرامی،
آ. ائلیار
حیران گرامی،
فکر شخصی،،تصمیم شخصی، مقدمه ی تصمیم و انتخاب جمعی ست.
فکر مقدمه ی عمل است.
کار عملی در مرحله ی نخست همین «فکرو تصمیم شخصی» ست که بعد در قدم دوم ، به هنگام « رأی گیری عمومی»
تبدیل به کار جمعی میشود.
افراد جامعه ما لازم است در قدم اول تصمیم فردی بگیرند- و در قدم دوم تصمیم جمعی.
حالا صلاح خودشان را در جدایی می بینند یا در اتحاد ، « خودشان انتخاب کنند». روشنه که هر فرد نیز بیش از یک
رأی ندارد. درست یا غلط دوست دارند انتخابی را انجام دهند. اگر تصمیم غلط بگیرند حتما دودش به چشم خودشان خواهد رفت.
فرد سیاسی، و گروه و حزب و سازمان هم ، تنها میتوانند « نظر» خود را بگویند و رأی بدهند. باز مشکل « تصمیم صحیح و غلط» اینجا نیز وجود دارد- و باز در نهایت « سرنوشت همه چیز را جمع تعیین میکند».
ممکن است تصمیم جمعی غلط از آب دربیاید- مثل تصمیم جمعی انتخاب خمینی. و حالا نزدیک به چهل سال است
خونریزی میکند و جامعه را در فقر وفحشا و بیداد غرق کرده است.
جمع همیشه تصمیم درست نمیگیرد. ولی چاره ای غیر از این نیست. راه دیگر « به جان یکدیگر افتادن و غرق شدن در جنگ داخلی» ست.
راه حل مشکل در قدم اول اینه که قبول کنیم
-« مردم سرنوشت خودشان و کشور را تعیین کنند- با تصمیم درست یا غلط- با جدایی یا اتحاد» یعنی اتحاد یا جدایی داوطلبانه است.، و به کارگیری زور و خشنونت و خونریزی ممنوع ست.
- بعد میتوان به کمک هم - همه ی مردمان-« سد حکومت خونریر» را از میان برداشت و شرایط را برای تصمیم گیری جمعی جهت « اتحاد یا جدایی» مهیا کرد.
- اگر عملا « آزادی » وجود داشته باشد -کسی جدایی را انتخاب نمیکند. انتخاب جدایی به علت عدم آزادی ست. با وجود آزادی برای « جدایی یا اتحاد» - که نخست اعتقادی ست- مشکل به مقدار بسیار زیادی حل میشود. و این میتواند طرف« اتحاد و همدلی و زندگی مشترک» را قدرتمند سازد. از اینروست که میگویم راه حل مشکل رفع جنگ داخلی، ایجاد نزدیکی، « انتخاب آزادی» ست.
یعنی باید گفت: عزیز من، میخواهی جدا بشوی، بسیار خوب ، نمیخواهی، باز هم بسیار خوب. ما مشکل « جنگ» با هم نداریم.
این آن ایده و راه حلی ست که بوی تمدن میدهد و میتواند ما را به سوی تمدن و مدرنیت رهنمون شود.
وگرنه ایده ی « فریدون مشیری» در شعر اش که توسط حسن گرامی نقل شده، که تکیه به « تیغ تیز- و ناسیونالیسم» میکند همان راه « خونریزی و جنگ داخلی و ویرانی» ست.
خونریزی میکند و جامعه را در فقر وفحشا و بیداد غرق کرده است.
جمع همیشه تصمیم درست نمیگیرد. ولی چاره ای غیر از این نیست. راه دیگر « به جان یکدیگر افتادن و غرق شدن در جنگ داخلی» ست.
راه حل مشکل در قدم اول اینه که قبول کنیم
-« مردم سرنوشت خودشان و کشور را تعیین کنند- با تصمیم درست یا غلط- با جدایی یا اتحاد» یعنی اتحاد یا جدایی داوطلبانه است.، و به کارگیری زور و خشنونت و خونریزی ممنوع ست.
- بعد میتوان به کمک هم - همه ی مردمان-« سد حکومت خونریر» را از میان برداشت و شرایط را برای تصمیم گیری جمعی جهت « اتحاد یا جدایی» مهیا کرد.
- اگر عملا « آزادی » وجود داشته باشد -کسی جدایی را انتخاب نمیکند. انتخاب جدایی به علت عدم آزادی ست. با وجود آزادی برای « جدایی یا اتحاد» - که نخست اعتقادی ست- مشکل به مقدار بسیار زیادی حل میشود. و این میتواند طرف« اتحاد و همدلی و زندگی مشترک» را قدرتمند سازد. از اینروست که میگویم راه حل مشکل رفع جنگ داخلی، ایجاد نزدیکی، « انتخاب آزادی» ست.
یعنی باید گفت: عزیز من، میخواهی جدا بشوی، بسیار خوب ، نمیخواهی، باز هم بسیار خوب. ما مشکل « جنگ» با هم نداریم.
این آن ایده و راه حلی ست که بوی تمدن میدهد و میتواند ما را به سوی تمدن و مدرنیت رهنمون شود.
وگرنه ایده ی « فریدون مشیری» در شعر اش که توسط حسن گرامی نقل شده، که تکیه به « تیغ تیز- و ناسیونالیسم» میکند همان راه « خونریزی و جنگ داخلی و ویرانی» ست.