جناب سازاخ سلام؛
من بخودم اجازه نمی دهم که شما را به خاطر این بدبینی ها و چشم اندازهای تیره یتان ملامت کنم. اما اجازه می خواهم از شما درخواست که به توان توده ها باور بیاوریم و ( گل دوراخ و سازاخ)!
حقیقت را بخواهی من و رفیقم جناب جداری که شما اشاره کرده اید و دریغا که ایشان را من نمی شناسم و همه ی ما های همفکر در سطح ایران و جهان، تناسب و تعادل عقلی و عاطفی خودمان را با این اهرم های انسانی ـ مردمی حفظ می کنیم و بیاری چنین نگرش هائی روح و جان و اندیشه هایمان را به امید فردائی بهتر و انسانی تر برای هموندانمان جلا می دهیم.
البته در این راه توپ و تشرهای مخالفان را هم بجان می خریم اما تلاش ها بر سر اندکی دگرگونی اجتماعی بسوی انسانمداری ها را قطعا ادامه خواهیم داد، حتی اگر در زمان زندگی خود شاهد پیروزی مردم و اعِمال اراده ی آزاد و شکوفائی قدرت توده ها و ساختار مردمی آنها نباشیم.
باسپاس