همان طور در کامنت قبلی اشاره کرده ام، نظام حکومتی در کشور دو حالت دارد یا استبدادی است یا دمکراسی، در غیر این صورت کشور هرج و مرج حاکم می شود:
1- استبداد، همیشه حکومت اقلیت بر احاد یک کشور است.
فرقی نمی کند این استبداد چه بهانه و ایدئولوژی دارد، اسلام، تشیع، مسیحیت، کمونیسم، بی خدایی، قومیت، نژاد، زبان... د رنهایت ماهیت . ذات نظام استبدادی، اقلیتی کوچک از فراد را بر اکثریت و احاد یک کشور حاکم میکند. استبداد سیر قهقهرایی به سمت تامین منافع اقلیت حاکم دارد.
2- دمکراسی، حکومت بر اساس رضایت عموم مردم.
شکل حقیقی اش اینست که جلب رضایت عموم بادش چه اکثریت و چه اقلیت.
منتها ممکن است یک دمکراسی ناقص باشد مثل دوران نازیسم. در این صورت دمکراسی مثل کالای یک بار مصرف می شود! در حالی دمکراسی یک جریان دائمی باید باشد.
ولی چیزی ذات و ماهیت دمکراسی است و فرقش با استبداد، در بنیان حق تغییر است...
نکته همین است، دمکراسی نظر اکثریت نیست، بلکه نظر رضایت عموم است. دمکراسی واقعی باید بتواند حداقل رضایت عمی- اعم از اکثریت و اقلیت- داشته باشد.
نکته کلیدی، در همان اصل حق تغییر است. اگر در دمکراسی، مردم یک نسل اشتباه کردند، این حق در نزد نسل بعدی باید محفوظ باشد که آن اشتباه را جبران کنند! مثلا اگر در سال 1358 رای مردم بر جمهوری اسلامی و پیامدهای بعدی اش که اشتباه بود، مردم امروز یا فردا حق دارند این اشتباه را اصلاح کنند.
اگر مردم نظر به جدایی دادند، حق دارند در بازه زمانی- که معمولا بین نسلی است- نظرشان عوض کنند. این می شود دمکراسی کامل.
فرق دمکراسی ناقص با دمکراسی کامل، در همین اصل دائمی بودن حق تغییر است.