من این بحث دنبال خواهم کرد و

ولی استبداد مذهبی، در سیر قهقرایی اجازه نمی دهد اکثریت مردم اعمال نظر کنند! این را اکثریت قاطع مردم باور دارند.
اقلیت شاید بین 10 تا 20 درصد بخاطر منفعت از این نظام حمایت کنند ولی قطعا بیش از 80 درصد ناراضی اند/ حتی از انتخابات هر از گاهی نسبتا ازاد در این نظام هم می توان فهمید اکثریت قاطع مردم این نظام استبدادی نمی خواهند و در خواهان یک نظام دمکراسی واقعی هستند که در آن آزادی و رفاه باشد و از فساد و محدودیت و محرومیت و تبعیض و بی عدالتی خبری نباشد و یا دست کم این قدر زیاد و سیستمی نباشد!
برای همین می گویم: دمکراسی ناقص فرقش با با دمکراسی کامل، در وجود اصل دائمی حق تغییر است.
این اصل دائمی تغییر، موجب می شود حتی اگر نسلی اشتباه کرد، نسل بعدی ان اشتابه اصلاح کند. پس باید دمکراسی چنان قاعئه مند باشد که هیچگاه اجازه اشتباه تکرار برامدن استبداد را ندهد! یعنی اصلا دمکراسی نباید اجازه فعالیت به طرفدارن نظام برقراری نظام استبدادی بدهد مثل همین بنیادگرایان مذهبی و قومی... هر فرد و یا جمعی بخواهد استبداد را برقرار کند نباید حق فعالیت و رای داشته باشد.
دمکراسی حکومت اکثریت نیست، بلکه رژیم جلب رضایت عمومی است، از اکثریت تا اقلیت. البته ممکن است حتی 99% هم از دمکراسی موجود راضی باشند ولی یک ردصدنه! در این صورت باز دمکراسی کامل استف چون اصل دائمی تغییر منظور است، آن یک درصد در فرصت های زمانی مختلف، مثل انتخابات شوراها/ ریاست جمهوری، همه پرسی های باری تغییر قانون اساسی.. فرصت دارند ان 99 درصد به طرف خود جلب کنند! بازه زمانی بسته نوع انتخابات، میتواند از 4 سال برای مجلس تا 30 سال برای تغییر رزیم باشد.
قبل از اینکه مردم دست به انقلاب و مبارزه علیه استبداد بزنند، بایست بدانند چی نمی خواهند و چی می خواهند؟ بایتس انها بینان دمکراسی درست و کامل بشناسند. وگرنه باز استبدادی می رود و استبداد دوباره می اید و این دور باطل استبداد و ویرانی و از دست دادن فرصت ها و نسل سوزی ادامه میابد.