رفقای مارکسیست لنینیست به اصل
بهمن موحدی(بامدادان)
رفقای مارکسیست لنینیست به اصل حق تعیین سرنوشت به مثابه یک اصل بنیادی باور دارند؛ آن آموزه های رهایی بخش و اصل حق تعیین سرنوشت مللی که در تفکر مارکسیستی وجود دارد و یک عده افراد مغرض و نادان و اپورتونیستهای چپ نما و تجزیه طلبان بی مقدار با سوء استفاده از آن امروز داعیۀ تجزیه ایران را مستند به آن می کنند هرگز در آثار مارکس و انگلس و لنین وجود نداشته است.
مقوله ملل تحت ستم که باید حق تعیین سرنوشت را به آنها داد اصولاً مقوله ای است که به اعتقاد لنین از عوارض جانبی ظهور امپریالیسم است که در سوسیالیسم باید حل شود و این امپریالیستها هستند که مورد خطاب قرار دارند. نه تنها ملل مورد نظر لنین شامل حال ساکنین ایران نمی شود بلکه اصولاً مربوط به سرزمین هایی است که کشورهای امپریالیستی با زور به خود الحاق کرده و یا به شکل مستعمره درآورده اند.
قبل از اینکه جنگ جهانی اول پایان یابد، بحث اینکه با مللی (کشورهایی) که زیر سلطه امپریالیستها بوده اند چه باید کرد، از جمله در آمریکا با دکترین مدون ویلسون وجود داشت و دنبال می شد. بنا به این دکترین ملل دربند نه تنها می بایست آزاد می شدند، بلکه کشوری که آن ملت یا کشور را به خود الحاق کرده و به بند کشیده بود موظف می شد که کمک های معینی را نیز به ملت یا کشور آزاد شده در این راه برساند.
اینگونه است که آنچه لنین و قبل تر از آن انگلس بعنوان "ملل" از آن نام می برند معنای تاریخی روشنی داشته و به هیچ روی نباید و نمی تواند دست مایۀ راست گراهای تجزیه طلب و اپورتونیستهای چپ نما قرار گیرد.
اینگونه است که آنچه لنین و قبل تر از آن انگلس بعنوان "ملل" از آن نام می برند معنای تاریخی روشنی داشته و به هیچ روی نباید و نمی تواند دست مایۀ راست گراهای تجزیه طلب و اپورتونیستهای چپ نما قرار گیرد.