از سوی یک کامن گذار ایران

ملیتهای غیر فارس واژه ای عجیب است؛مساله ایرانی بودن است؛ پس از استقلال هند در قانون اساسی مصوب 1947 از 22 زبان نام برده شده است زبان های هندی و انگلیسی در قانون اساسی به عنوان زبان های رسمی شناخته شده‌اند. در هند زبان ها و گویش های متعددی وجود دارند که اغلب آنها متعلق به شاخۀ آریایی هستند، در جنوب هند زبان هایی از منشأ در اویدی مانند تامیلی وجود دارد. دولت مرکزی هند از زمان استقلال کوشش فراوانی کرده است که زبان هندی را به عنوان تنها زبان ملّی هند تبدیل نماید. و در این راه موفقیت های چشم گیری هم داشته است، امروزه تعداد افرادی که به این زبان سخن می گویند از 6 1درصد سال 1947 به نزدیک 45 درصد رسیده و شمار آنها به 422 میلیون نفر (بنابر سرشماری سال 2001) بالغ گشته است. این زبان امروزه به عنوان زبان دوم در مدارس دیگر نقاط هند آموخته می‌شود، و در محیط های کاری در سراسر هند سخت رواج دارد. از آن مهم تر زبان رسمی ارتش نیز زبان هندی است چرا که ارتش می بایست نماد وحدت ملّی باشد و لاجرم جز کاربست یک زبان گزیری ندارد. اما در این میان صنعت فیلم سازی هندوستان که از لحاظ کمیت تولید با بیش از دو هزار فیلم در سال مرتبۀ اول جهانی را داراست. به کمک دولتمردان و سیاستگذاران هندی امده است، اغلب این فیلم ها واجد صحنه های رقص و آواز هم هستند که از مشخصه های فیلم های هندی است. از آنجا که پایه زبان این فیلم ها زبان هندی است و باتوجه به شدت علاقه مردم سراسر هندوستان به سینما، صنعت فیلم سازی بالیوود به یکی از بهترین ابزارهای گسترش زبان هندی در میان اقوام دیگر هند که زبان مادری شان غیرهندی است، مبدل شده است. هیچ یک از این فیلم ها نیز دوبله نمی شود و تماماً به زبان اصلی (هندی) است. بدین رو شاهد هستیم که دولت هندوستان با ظرافت و هشیاری فراوان امر گسترش یک زبان واحد ملّی را با موفقیت پیش می برد و در چند سال آینده به یقین مردم مناطق مختلف هندوستان همگی با زبان هندی مأنوس و آشنا خواهند بود.