Skip to main content

من این را صمیمانه میگویم که

من این را صمیمانه میگویم که
peerooz

من این را صمیمانه میگویم که انتظار من از جناب ائلیار خیلی بیش از این است. ایشان مقاله ای کاملا تخصصی در باره موضوعی که از قرار معلوم بحث آفرین، مشاجره انگیز و جدال آمیز ( controversial ) است در یک نشریه مجازی مینویسند که تقریبا در و بندی جهت اظهار نظر ندارد و ایشان کاملا از این موضوع آگاهند. تا کنون از ۳۱ کامنت ۱۰ تای آن از مخالفین است که اکثر قریب به اتفاق آنها حتی زحمت نگاه به انسیکلوپدیای فارسی را به خود نداده و از سر معده مانند همیشه اظهار عقیده مینمایند و جناب ائلیار از این پیش آمد متعجب و ناراحتند! نمیدانم آیا ایشان انتظار دیگری داشتند؟ از آن طرف هم طبق معمول کامنت های موافق و ضد دیگری نوشته میشود.

فرض کنیم که این واقعه نه در صحنه مجازی بلکه واقعا در خیابان های تبریز و قزوین و تهران و با تفنگ های تهیه شده - مانند لیبی و سوریه - از طرف از ما بهتران اتفاق افتد. آیا نتیجه دور

از انتظار است؟ آیا ما باید به جای مسائل مهمتر به این موضوعات بپردازیم و با یکدیگر دهان به دهان شویم؟ آیا باید مصیبت از عراق و افغانستان و سوریه و یمن به ما نزدیکتر شود تا چشمانمان باز شود؟