هموطنان عزيز، درود بر همه شما

تنها راه حفظ ايران يکپارچه تن دادن به نيازها و نه خواسته هاى اقوام(به قولى مليتها) هست، دادان خودمختارى و يا حق تعيين سرنوشت ايران را تکه پاره نخواهد کرد، بلکه ايران را يکپارچه و متحد خواهد کرد و شايد بتواند افغانستان و تاجيکستان را هم به ايران بزرگ اضافه کند، مگر قانون اساسى ايالات متحده امريکا با دادن آزادى کامل به ايالتهاى 50 گانه اتحاد ايالات را منسجم تر نکرد، مگر ايالت اواخر مثل هاوايى، و الاسکا نتيجه همين خودموختارى در قانون اساسى ايالات متحده امريکا نبود، مگر ايالت اورگان، واشينگتن(نه واشينگتن دى سى)، مانتانا، وايومينگ، منوسوتا، اوهايو، تکزاس، و همه به جز از 13 ايالت اوليه که به ايالت متحده متلحق شدند نتيجه همين آزادى نبوده؟ مگر هند صد ها اقوام مختلف ندارد ولى فدرال دموکراسى صد ها ايالت مخلتف با اقوام و زبانهاى مخلتف را متحد نکرده است؟ مگر ايالت سيکيم هند، بعد از مدتها استقلال وارد اتحاديه هند نشد، پس چرا ما ايرانيان و ايران نميتواند اين کار ر بکند، چرا ملکه اليزابت انگلستان رييس 16 کشور مستقل به نام کشورهاى مشترک المنافع نيست؟ مثل کانادا، استراليا، نيوزيلند، و غيره کشورهاى مستقل با يک نخست وزير نيستند، که ملکه اليزابت رييس آنها هست؟ مگر کشورهاى کارييب رييس دولت آنها پادشاه هلند، رييس جمهور فرانسه، ملکه اليزابت، نيست؟ چرا اينقدر به طبل جدايى طلبى ميکوبيد؟ آنهايى که مخالف حق خودمختارى استانهاى مختلف ايران هستند، خود ضد ايران، جدايى طلب و تفرقه انداز هستند که يک ايران يکپارچه نميخواهند. چرا ما از تجربيات ايالات متحده امريکا، هند، انگلستان، فرانسه، و حتى روسيه فعلى درس عبرت نميگيريم، مگر ما از بقيه ملتهاى ديگر کم فهم تر هستيم؟ در حالى که خودرا با هوش ترين انسانها روى زمين ميدانيم. لطفأ به خود آييد و زندگى مشترک در يک کشور يکپارچه به نام ايران را بيشتر مورد مطاله نقد و گفتگو قرار دهيد. اجازه دهيد که بدون توهين به يک ديگر در باره اين موضوع گفتگو کنيم و نه مشاجره و فحاشى. بايد انتقاد پذير باشيم و اشتباهات خودرا قبول و اصلاح کنيم.
موفق باشيد.