عزیزجان ،

عزیزجان ،
نوشته ات را خواندم، شعری ست علیه جنگ، در دفاع از صلح و آسایش بر باذ رفته ی انسانهای بیگناه، به دست ناسیونالیستها ی شونیست و تروریستهای متحجر اسلامیست، و گردن کلفتهای مداخله گر. و جایتگاران جنگی.

این شعر اوج رئالیسم است،
بگذار شونیستها مغرضانه و بیسوادانه آنرا « رمانتیک» بگویند،
اگر رومانتیک این است آری ما رمانتیکیم.

از اینکه می بینند کتابسوزی های آذر جواب نداده و فرزندان به دار شدگان بدون مکتب و معلم سرایندگان توانای رنج و ستم بیگناهان هستند ، و استادان شونیست دانشگاهاشان در عرصه ی قلم پادر گل مانند اند،
از خشم به خود پیچیده و هذیان میسرایند...

قلمین وار اولسون . مین یاشا