سعی میکنم این نوشتە را در 2

جانشینی سلطنت را از دست داد. عربستان سعودی از سال ۲۰۱۵ بار دیگر وارد خاک یمن شده است و هنوز نمی توان هیچ چشم انداز روشنی برای پایان دادن به آن داشت. هنگامی که اسرائیل در سال ۱۹۸۲ به لبنان حمله کرد، هیچ یک از فرماندهان اسرائیلی انتظار نداشتند که درگیر جنگی ۱۸ ساله خواهند شد. امروزه ایران نیز در [باتلاق] سوریه گیر کرده است. خلاصه کلام اینکه، چه آن را گستاخی بخوانیم چه واقعیت، "در جنگ ها تعداد بسیار کمی از کشورها احتمال عدم موفقیت طرح های خود و پیروزی دشمنانشان را در نظر می گیرند."

در حال حاضر کمتر کشوری مانند ترکیه دچار کشمکش شده است. حتی پیش از کودتای نافرجام ۱۵ جولای رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه به پاکسازی بسیاری از فرماندهان نظامی کارآزموده پرداخته بود. شاید این احتمال وجود داشته باشد که اردوغان بخواهد با میراث به جای مانده از آتاتورک رقابت کند. اما مسلما او قصد ندارد که از برنامه های مداخله جویانه اخیرش در سوریه و عراق دست بردارد. بزرگترین مشکل ترکیه حزب کارگران کردستان پ.ک.ک است. از سال ۱۹۸۴ پ.ک.ک کارزاری توام با خشونت و شورش علیه دولت ترکیه آغازید که بنا بر گزارش های منتشر شده توسط رسانه ها تاکنون بیش از ۴۰ هزار قربانی در پی داشته است.

کردهای ترکیه در آغاز روی کار آمدن اردوغان امیدوار بودند که او با رهبران پیشین ترکیه متفاوت باشد. ترک ها و کردها اگرچه از نظر اتنیکی متفاوتند، اما هر دو از جوامعی با اکثریت مسلمان هستند و به نظر می رسید اردوغان در اولویت بندهای خویش دین را بالاتر از عرق ملی قرار دهد. تا زمانی که اردوغان معتقد بود می تواند روی کردها به عنوان متحد سیاسی خویش حساب باز کند، پروسه صلحی را با مذاکره با عبدالله اوجالان رهبر زندانی کردها آغاز کرد. اما از وقتی که اردوغان متوجه شد کردهای ترکیه حزب ه.د.پ را به حزب او یعنی عدالت و توسعه ترجیح می دهند، به آتش بس میان خود و کردها پایان داد. عوامل مختلفی برای به شروع مجدد درگیری ها وجود دارد، اما هم پ.ک.ک و هم ارتش ترکیه با رضایت کامل وارد ادامه جنگ شدند. امروز ترکیه درگیر جنگ گسترده تری با پ.ک.ک و مردمان کرد کشور خود شده است. این جنگ برای هر دو طرف صدها تلفات به همراه داشته است. بخش هایی از جنوب شرق ترکیه، اگر نه در روز، حداقل شب ها به طور کامل خارج از کنترل دولت ترکیه است.