جناب کرمی شما بهتر بود بجای

«هفتم آبان را می‌شود روز نکبت هم نام گذاشت. روز نکبت مردمانی سرخورده که ناتوانی‌هایشان را در بازگشت به گذشته‌ای جعلی می‌جویند.هفتم آبان و آنچه که در پاسارگاد رخ می‌دهد تصویری عیان و ترسناک است از مردمانی که راه پیشرو را بسته دیده و درمانده به دنبال "افتخارهای ملی" در گذشته می‌گردد و داستان‌های ساختگی را به سان افسانه باور کرده است. بی‌آنکه همان گذشته را ورق بزند و ببیند که نابرابری در ساختار حکومتی آن زمان چه بوده است. گفتار کوروش و باستان‌گرایی ایران را می‌شود با فاشیست‌ها و نئونازی‌های آلمان در حزب‌های دست‌راستی آلمان مقایسه کرد. شعارهایی ترسناک که از زبان چند هزار نفر بیرون می‌آید و به مدد رسانه‌های جریان اصلی رنگ و بوی ترقی‌خواهانه و حقوق بشری هم می‌گیرد، نمایش عریان دگرستیزی و به ویژه عرب‌ستزی و مسلمان ستیزی است.
"ایران باستان" و "کوروش کبیر" افسانه‌ای است به سان هزاران افسانه دیگر، با این تفاوت که برتری خودش را در انکار و تحقیر دیگران می‌بیند و با صدای بلند این خودبرتر بینی را فریاد می‌زند. همین گفتار وحشتناک از وجود نظام جمهوری اسلامی بهره لازم را برده تا مسئله اسلام را به پدیده‌ای عربی تقلیل دهد و البته که گفتار عرب‌ستیزانه را با پوششی اسلام ستیزانه به خورد جامعه‌ای خسته از حکومت مذهبیان.
هفتم آبان و تجمع چند هزار نفری در پاسارگاد نشانه عریان نژادپرستی جامعه‌ای است که این مسئله را انکار می‌کند. باید به این میراث شوم و همراهان و مبلغانش بی‌رحمانه حمله کرد. پیوند باستان‌گرایی آریایی و شیعه‌گرایی جمهوری اسلامی البته که این‌روزها برون داده و قهرمان تازه‌ای هم دارد. قاسم سلیمانی که برای یکی مانند مسعود بهنود در بی بی سی یادآور شکوه ایران باستان است و برای «نظام» هم یکی از سرداران شاید فاتح خیبر. ترکیب این دو است که این روزها حضور نظامی ایران در سوریه را به «امنیت ملی» گره می‌زند و از داشتن «جزیره ثبات» در منطقه «پرآشوب» خرسند است و چشمش را بر هر سرکوب دیگری بسته است.»