سلام جناب یوسف؛
دوست من! کم و زیادی کامنت ها در تآیید و یا رد یک دیدگاه با همه ی سپاسی که از خوانندگان برایش می بایدداشت اصل نیست. اصل این است که شما و من و دیگران با نوشتن هر مقاله، کامنت و پانویسی چه تعهدی را در قبال روشنگری، افشاگری، آزادی بیان، و داد و ستد ارزش های انسانی اخلاقی را برکول می کشیم.
آیا نباید از جامعه ی بلازده ولائی در همین حد شعار هم که شده حمایت کرد و منشأ امید و شوق بسوی آنان شد؟ آیا نباید از خودکامگی و خفقان و ستم نظام فاسد و قساوت قضای شیعی علیه همدران فقیر و بی پناهمان آموخت و در برابرشان متعهدانه نوشت؟ آیا نباید مشترکا، هوشیارانه و مسئولانه همه ما و بیرون از وابستگی های خاصمان، و البته تنها بنام انسان و نه با برچسب کدامین آن! همگی با هم و در کنارهم بر طبل بیدارباش انسانمداری که زیر تعلق های فراوانی مدفون شده است، با تمام توان و با همبستگی بشردوستانه کوفت؟
دامنه ی پراکندگی ما عملا بقای رژیم ضدبشر را تغذیه و تأمین و تقویت کرده و می کند. جدا جای خودفریبی و خوشخیالی درماتیک نیست و باید بسوی همدیگر دوید و اهداف فراملی و اجتماعی و طبقاتی را شعار مبارزه و محورهای فریاد دادخواهی ها قرارداد. زیرا بیشترین نیرو را بسوی خود جلب خواهدکرد.
تندرست باشید