سلام آقای لوائی عزیز.تیز بینی

برای خود انگاشته با صحبت از مغولستان وزبان مغولی واوغورواسکیمووچین ماچین وعلیف واردو غان وتهدید به کشت وکشتار وقتال وغیره سر به کوه وبیابان زده ولی به خیال خوددلباس پلو خوری شان راپوشیده وبه عنوان یکی ازصاحب نظران ومتفکرین جامعه دریک بحث علمی شرکت کرده اند درمقاله حاضر به عکس العمل های سه نفراشاره ای میکنم .اقای جداری که میتوانستند تجربیات سالیان خودرا مطرح کرده وچراغ هدایتی دراین برهه تغییروتحول تاریخی برای هموطنان خود باشند متاسفانه ازتمام این سیصد وشصت درجه افق پیش رووپیرامون خودبه دریچه ای بسنده کرده ونیروی بالقوه خود وامکانات عصرجدیدرا بی رحمانه ندیده میگیرند وواین انجماد درگذشته بخصوص در اظهارات فعلی شان چنان بی دلیل وغیرقابل توجیه تنوره کشیده که بیراه نیست اگرپوست کنده بگوییم که مشکوک میزند .!خیلی هم مشکوک میزند.در مورد آقای برزو نظر تحسین آمیزی دارم که اگر حرفی برای گفتن نداریم بهترین راه حفظ احترام سکوت وبهترین کاربرای ابراز مخالفت هم همان لب ورچیدن اخم کردن است والبته که دعوت دیگران به سکوت هم به منظور روشن نگاه داشتن نائره هیاهو وجلوگیری ازپراکندگی همفکران ازضروریات است.واما درباب اقای منوچهر. . چه میتوان گفت که نمونه تیپیک یک مخالف حرفه ای هستند که تدبیرووقار برزوی عزیزراهم برای جدی گرفتن خود ندارند. وامااگربه مسئله سلامت نفس شما بخواهیم نگاهی داشته باشیم چه قرینه ای روشن ترازتمرکز روی حالات منفی ومثبت جامعه ودلسوزی وخودسوزی برای حق وحقوق هموطنان وبرای دموکراسی حقیقی وتمام وکمالی که یا انکار میشود و یابه طور نصفه نیمه ومشروط ان هم درزمانی نامعین وبه شرط وشروطی که خودشان باید معین کنند وازپشت شیشه های ضد گلوله نشان داده میشود ؟