مسیح علینیژاد نیاز ضروری دوران ماست؛

در میان اینهمه هیاهو که از زمان اقتدار آخوندی تا امروز در ایران و دیگر نقاط جهان برپاست، شنیدن صداهایی که واتاب دهنده درد و رنج و عذاب و مصیبت انسانهای دردمند باشند، کاریست ظریف و تلاشی ستودنی. آنچه انسانها را در مناسبات اجتماعی و زندگی بر روی کره خاکی از یکدیگر متمایز میکند، جنبه فیزیکی آنها نیست؛ بلکه گوهر وجودی و بینش آنها نسبت به زندگی و معناییست که برای فردیّت خود میآفرینند. مسیح علینژاد از زمره انسانهائیست که واقعه هولناک درد را تا ریشه های عمیقش درک کرده و فهمیده است و به سهم خویش به فریادی که ناشی از درد استخوانسوز است، واگردانده شده. اگر تمام آنانی که سالهاست در تقابل با حکومت فقاهتی به انواع و اقسام روشهای رفتاری و گفتاری اقدام کرده اند، درد را همچون مسیح علینژاد در ریشه هایش درک کرده و فهمیده بودند و یکپارچه «فریاد» میشدند، بی شک حال و روز اجتماع ایرانی و خاورمیانه به فلاکت و هولناکی امروز درنمیغلتید.

انسان در عملی که انجام میدهد، اشتباه نیز میکند. اساسا اشتباه، سایه عمل است. فقط کسانی عمرا اشتباه نمیکنند که هیچگاه دست به هیچ عملی نمیزنند. امّا آموختن از اشتباهات خود و دیگران میتواند انسان را در پروسه تمام تنشها و رویدادها و مصائب زندگی به زیباترین فرم ممکن بیاراید و بپرورد. هیچکس از آسمون هفتم به حیث استاد و معمار و کارشناس و خبره و بی نظیر بر روی زمین هبوط نمیکند. کار و پیکار و آموختن است که انسان را پخته و مجرّب و موثر بار میآورد. پیگیری پروسه زندگی مسیح علینیژاد تا همین امروز میتواند آیینه تمام نمای زنی را نشان دهد که با تمام حرارت وجودی اش و احساسی که برای زندگی و مناسبات بشری دارد در تمام جزئیاتش بدون هیچ شیله پیله ای پدیدار شده است. رزم او نه از برای بزمها و تئاترهای قدرتنمایی؛ بلکه از بهر «زندگی ساده و صمیمی در فضایی از حرمت گزاردن به عزّت و کرامت بشری» است که روز به روز مغزدارتر و مایه دارتر به خودش چهره میگیرد. به همین دلیل نیز برای آنچه که او در حقانیّتش پایداری و مقاومت و نبرد سرسخت میکند، «آزادی» است. آزاد بودن از تمام آنچه که انسان را بخواهد با جبر و تهدید و زور و شکنجه و توبیخ و زندان و شلاق و اعدام و تجاوز و بیدادگری به ابزاری و عروسکی تبدیل کند که «مطابق اعتقاداتی آکبندی» رفتار و عمل کند. آزاد بودن برای آنچه شکوفا کردن آنچه انسان به ذات خودش هست. انسان برای مسیح علینینژاد، انسان میماند با تمام فروزه ها و رنجها و خطاها و دلتنگیها و غمها و شادیها و هنرها و تلاشها و حسرتها و آرزوها و رویاهایش. آنچه که اصالت و دوام و کاربرد عمیق و موثّر مبارزات مسیح علینژاد را علیه خاصمان زندگی و آزادی، خجسته و زیبا می آراید، پروسه تحوّلات روحی و روانی و بینشی و آبدیدگی و مقاومت و لبخند شاد بر لب داشتن از بهر آفرینش «باهمستانی» است که رگ و ریشه آن را «آزادی» رقم زده باشد؛ نه امریّات تحکّمی و نصوص جعلی که تغلیبگر اصالت انسانند و نفی زندگی و گیوتینی بر جان آدمی.
مسیح علینیژاد نیاز ضروری دوران ماست؛ زیرا در سرزمینی که حاکمانش رسولان مرگ و جانستانی و خونریزی و ویرانی هستند، وی در مقام زن به حقّانیّت جان و زندگی و نگاهبانی از آن بدون هیچ خدشه ای یقین دارد. محور تمام تلاشهای مسیح بر گرداگرد «آزادی» میچرخند؛ زیرا زنان هستند که میدانند حقّانیّت «آزادی» از پیامدهای زاییدن زندگیست که آنها مادر و آفریننده اش هستند.
در برهوتی که بیش از چهار دهه است حکومت فقاهتی بر ایران و مردمش آوار کرده است و حضور صدها گرایش مدّعو و هل من یزیدی در اقصا نقاط جهان و ایران تا کنون نتوانسته اند، میلیمتری برای عزل و خلع دژخیمان الهی گام بردارند، وجود زنانی همچون مسیح علینژاد، بسان کاریزی جوشان در دل کویر خشک فجایع میهنی هستند. عمرش دراز باد و پیکارهایش موثّر و با دوام.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان