راهِ خیال و گام های ساده لوح

*" راهِ خیال و گام های ساده لوح"*

سی چهار سال پیش، ما

با خیالِ خام و گامهایِ ساده لوحِ امیدوار

پر غرور و سرورِ ِسر شار

بر بیراهه های مار ِجرارِ جماران، مطیع ایستاده بودیم.

میخواستیم با او

بیرونِ دردهایمان زندگی کنیم.

***

در آن روزها، آرزوهای پروانه وارمان ـ

در دشتهای زیبایی، بجانب گلها روان بودند ـ

زنبورانِ جانمان بسوی شهد زندگی ـ

و رویاهایمان را بسوی آنچه نداشتیم، می تازاندند.

***

رام بودیم و دستهایمان بر کمرگاه سخت مشکلات بود،

پُرکار بودیم و پاهایمان بر گرده ی ستبرِ کوهِ  تحمل شکن

و چشمانمان را گشاده ـ

گشوده دروازه ای از هزارها درگاه، کرده بودیم.

میخواستیم که عقابِ تیز بالِ بی شکیبِ اندیشه ـ

در انتطارِ هر تازه ـ بزیرِ بال، در شتاب، بی تاب باشد.

دورِ بلندِ دردی کهکشانی گذشت،

سر و پا و دست بشکسته وا ماندیم،

ما، هیچ نیافتیم.

حالا: راز ِتداومِ زندگی، ما را،  مرور دوباره می کند.

بر پشت زخمی و خورجینِ ملکوتیِ همراهمان

تحقیر، ریا، رنج، جنگ، تباهی، مرگ و گرسنگی ست

و نیز توشه ی از خاکستر خیال و ساده لوحی.

***

سوزِ و سرمای گذ شته ها، نصیبِ گرگ های بیابان مباد ـ

  آنچه نکبت بانانِ "آسمان پناه" بر جانِ عاشقِ ما همی بردند.

***

در راستایِ راه ِانسانی

ما ایستاده ایم،  دیگر بار

ناراستان ِمکار را ـ  شرم،  سزاوار

در آوردگاهِ روزگارِ سیاه ما

سرودِ"پایان شب"پر طنین کوبیده می شود.

ما ایستاده ایم

بدرگاه آینده،

داغ و پر ز شوق

و ترانه ی فردا را با هم می خوانیم

***

جغدِ شب، در خیمه گاه

در نظاره یِ کبوترانِ مهر و آزادی

شکسته، در بهت، نشسته بر تخمِ قهر

و دسیسه می بافد

***

ما ایستاده ایم

بر رویِ دُور و دراز شرم نامه ای از  تاج  و عمامه

درهایِ جام و جان و کاممان را از اینان

جز سیاهچال و نواله یِ زهر و سربِ داغ،  سرا و سزا و نوایی  ندید و نبرد.

***

ما دوباره ایستا ده ایم، در راه

نه بر گامهایِ ساده لوحِ گذ شته

در رکابِ راهزنانِ روسیاهِ و سر به سر آبرو هشته  

این بار، در راه ِ خویشیم با نام بی نامان و بی نانان، بر گام هائی به وسعت دریا

برای تقسیم نان، رهائیِ انسان

چشیدن و بوئیدن و بوسیدنِ فردا!

بهنام چنگائی 8 تیر 1392