روز سیاه 12 فروردین، روز سبز 13 فروردین

با ورود آیت الله خمینی به ایران در 12 بهمن 1357 و تشکیل «کمیته استقبال»، اولین جرقه های اختلافات در بین صفوف انقلابیون پدید آمد. ریشه بسیاری از درگیریهای درونی نظام را می توان در اختلافات آنروز «کمیته استقبال» دانست. در کشاکش راه اندازی کمیته استقبال، انحصارطلبی شدید روحانیون جزم اندیش و متحجرین، چنان کام دیگر گروهها و دستجات فعال در انقلاب را تلخ نمود که تا مرز درگیری پیش رفتند.

طراحان تغییر حکومت در ایران، بویژه غربیها بخوبی می دانستند که چنانچه چند ماهی از ورود آیت الله خمینی به ایران بگذرد، انقلابیون آنچنان در اختلافات و درگیریهای داخلی فرو خواهند رفت که شعله انقلاب برای همیشه خاموش خواهد شد و نیروهای امنیتی و نظامی رژیم شاه، بجای مقابله با انقلابیون، ناچار می شدند که درگیریها و زدوخوردهای داخلی آنها را آرام کنند.

گرچه نام ژنرال هایزر بعنوان نماینده جیمی کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا، بعنوان تسریع کننده روند پیروزی انقلاب 57 بیشتر شنیده شده است، ولی در ماههای پایانی سال 57، دهها مسئول امنیتی رده بالای فرانسه و انگلیس و ایتالیا بهمراه انبوهی از مأمورین سرویسهای اطلاعاتی دیگر کشورهای غربی نیز در ایران بسر می بردند و نهایت تلاش را برای پیشبرد دکترین کارتر داشتند. کارتر مایل بود تا با پوشش طرح «دموکراسی برای خاورمیانه» حکومت ایران را تغییر داده و در حقیقت به نفت ارزان دست پیدا کند. اگر فقط سودهای نجومی و غیرقابل محاسبه نفت ارزان قیمت 11 دلاری در سالهای طولانی بعد از پیروزی انقلاب 57 را در نظر بگیریم، حاصل تغییر رژیم در ایران برای غرب یک شاهکار اقتصادی بود که اقتصاد شکننده آمریکا و غرب متأثر از خسارات جنگ دوم جهانی و در عین حال درگیر در جنگ سرد بسیار پرهزینه را، نجات داد.

ملت ایران به کام تباهی و تاریکی فرستاده شد تا اقتصاد غرب نجات پیدا کند.

ایده «رفراندوم جمهوری اسلامی» نیز زائیده هایزرهایی بود که مایل بودند به حکومت نوپای «جمهوری اسلامی» مشروعیت داخلی و بین المللی بخشیده و وجدان جهانی را با این «رفراندوم مصنوعی» آرامش ببخشند. در خصوص رفراندوم هم نظر مشاورین خارجی بر تسریع آن و برگزاری هر چه زودتر تا قبل از بروز اختلافات سهمگین داخلی بود. برای ایشان روشن بود که با گذشت زمان و فروکش کردن «شور انقلابی»، رسیدن به اجماع داخلی و برگزاری رفراندوم «تک انتخابی» ناممکن خواهد شد.

12 فروردین در حقیقت اولین چرخش جدی سران انقلاب بسمت استبداد و دیکتاتوری بود. سرانی که با رسیدن به قدرت، بیکباره همه وعده ها و قول و قرارهای خود را از یاد برده و «حفظ قدرت» برایشان امری مقدس شده بود، آنچنان مقدس که نه تنها «آرمانهای انقلاب» بلکه «اعتقادات دینی» نیز در راه آن قربانی شده و به مسلخ سپرده شدند.

آنچه در 12 فروردین 58 اتفاق افتاد نه تنها هیچ شباهتی به رفراندوم نداشت، بلکه در تعارض کامل با «انسانیت»، «دموکراسی»، «حقوق بشر» و حتی «اسلام» بود. نوعی کلاهبرداری و تقلب که به دروغ «رفراندوم» نامیده شده بود. از مردم خواسته شده بود که بین «جمهوری اسلامی» و «جمهوری اسلامی» یکی را انتخاب کنند. حتی برگه های این باصطلاح رفراندوم هم شیادانه در دو رنگ قرمز و سبز تنظیم شده بود و نه بصورت برگه ای که مردم بتوانند گزینه دلخواه خود بجز «جمهوری اسلامی» را در آن درج نمایند. مردم بر اساس اعتماد و خوش بینی مفرط و اعتقاد به خیرخواهی سران انقلاب، «رنگ سبز» را برگزیدند به این امید که سبزاندیشی و آبادانی و آزادی و دموکراسی و پیشرفت و رفاه از صندوقها بیرون بیاید، ولی شوربختانه، چوبه های دار و تحجر و ارتجاع و استبداد و تبعیض و غارت، حاصل اعتماد مردم به «رهبران» بود.

چنانچه روز 12 فروردین متعلق به ایام عید نبود، بحق می توانستیم آنروز را سیاهپوش شویم و بر سر «خائنین» فریاد برآوریم. در عوض می توان در 13 فروردین که روز طبیعت و سبزی است، با رفتن به دل طبیعت و شادمانی و ارج نهادن به سنتهای ایرانی، همبستگی ملی خود در راه دموکراسی و تنفر از استبداد و ظلم را بنمایش بگذاریم. از نظر حکومتی که هر «سنت غیر عَرَبی» حرام است، سیزده بدر نیز همانند چهارشنبه سوری و هفت سین و هر آنچه نماد شادمانی باشد «حرام» است و بهمین دلیل، وفاداری و احترام مردم به سنتها و آئین های ملی ایرانی، تودهنی محکمی به سیاه اندیشان و دشمنان ایران و ایرانی است.