سراب بازگشت آرامش

خبری از سوی حکومت در رسانه ها منتشر شده که حکایت از آزادی تدریجی زندانیان سیاسی تا قبل از عید نوروز و بازگشت سپاه به پادگانها برای بازگشت آرامش به کشور دارد. در حالیکه هم حکومت و هم مردم می دانند که با این اقدامات سطحی، آرامشی بر این کشتی طوفان زده حکمفرما نخواهد شد.

هدف خامنه ای و مشاورین وی از اشاعه این خبر، صرفاً نوعی اقدام پدافندی در برابر موضع تهاجمی کشورهای دنیا در قبال نقض گسترده حقوق بشر در کشور و استراتژی خطرناک دستیابی به سلاح اتمی است. آنچه مشوق بسیاری از کشورها برای وضع تحریم های فلج کننده می باشد، نامردمی بودن حکومت ایران و فاصله گرفتن توده های مردم از آن است. رژیم تنها و مستأصل مانده و تلاش می نماید تا به مدد تبلیغات دروغین و نمایشهای اتوبوسی وانمود نماید که هنوز هم حداقل از پشتیبانی داوطلبانه بخشی از مردم برخوردار است.

واقعیت این است که تحریمهای فلج کننده کمتر از جنگ نیست و بهمان شدت اثرات تخریبی در خود دارد، تحریمهای فلج کننده نوعی جنگ غیر مستقیم است. هیچ کشوری نیز در دنیا با اتکای صرف به نیروهای نظامی نمی تواند در جنگ به موفقیت دست پیدا کند. از لحاظ قواعد نظامی، که علمی بودن آن اثبات شده است، بازای هر رزمنده در میدان نبرد، باید 17 نفر در پشت جبهه کار کنند تا آن رزمنده بتواند به وظیفه خود عمل کند. چه در مقابله با تحریمهای فلج کننده و چه در مقابله با جنگ مستقیم، حکومت باید حداقل توان بسیج یک میلیون نظامی و بسیجی را برای دفاع داشته باشد و این بمعنای درگیر شدن 17 میلیون نیروی دیگر در عقبه های این نبرد است. این 17 میلیون نفر همان کارمندان و کارگران دولت و بخش خصوصی ارائه دهنده خدمات عمومی هستند.

کشورهای جهان می دانند که حکومت جمهوری اسلامی «یک میلیون» نظامی را دارد و در عین حال اطمینان دارند که آن «17 میلیون» را ندارد، بنابراین چه در برابر جنگ مستقیم و چه در برابر جنگ غیر مستقیم براحتی بزانو درخواهد آمد. بهمین دلیل اثربخشی تحریم های فلج کننده که مخاطرات و هزینه های آن از جنگ مستقیم بسیار کمتر است، شرایط مناسب برای در دستور کار قرار گرفتن را یافته است.

موج گرانی های کمرشکن و بیکاری های گسترده در سال 1389 بدون هیچ ارتباطی با تحریمها و فقط بدلیل فساد گسترده حاکمیت و ناتوانی از اداره کشور و «سرداری» کردن صنعت و اقتصاد، در راه است و اینبار نارضایتی نه از طریق ماهواره و اینترنت، بلکه بواسطه گرسنگی و سفره های خالی و مشکلات معیشتی به درون خانه ها رفته و موج عظیمی از مردم را به خیابانها خواهد کشانید. این موج جدید ممکن است شعار «مرگ بر ولایت فقیه» و «رهبر ما قاتله، ولایتش باطله» سر ندهند، ولی از یاد نباید برد که حکومت حتی به راهپیمائی سکوت هم آلرژی شدید دارد. مهم نیست که خواسته و شعار مردم چه باشد، حضور آنها در خیابانها و نارضایتی اشان، مانند خاری در چشم حاکمیت است.

طبیعی است همانگونه که حکومت در زمینه نظامی در حال خرید و انباشت موشک و ناوچه و بمب است، در زمینه سیاسی نیز در فکر احداث خاکریزهایی برای حفظ خود باشد. زندانیان سیاسی آزاد می شوند تا به نام حقوق بشر، کشورهای بیشتری در تحریمها شرکت نکنند و سپاه هم به پادگانها برمی گردد تا خود را آماده مقابله با تهدیدات امنیتی جدید ناشی از تحریمها نماید. این عقب نشینی در احترام به خواست مردم نیست بلکه بخشی از برنامه حکومت برای حفظ خودش است.

جنبش سبز در این میان همچنان به راه خود ادامه می دهد. جنبش سبز جنبشی برای ایجاد تغییر در جامعه نیست بلکه خود، نتیجه و برآیند تغییرات اتفاق افتاده در جامعه است. تغییراتی که حاصل 31 سال تکامل دروغ و استبداد و سرکوب است. مردم تغییر کرده اند و خواسته هایشان عوض شده است و این تحول، غیرقابل بازگشت است. دلیل اینکه جنبش توانسته است ماهها بدون رهبری مشخص و نمادین، زنده مانده و ادامه پیدا کند، ناشی از همین عمومیت اجتماعی «خواسته های مشترک» در میان مردم است، خواسته هایی که مردم به آنها اعتقاد دارند، همانند نوروز و هفت سین و چهارشنبه سوری. همانگونه که برگزاری جشن نوروز نیازی به فرمانده و رهبر ندارد، جنبش سبز نیز حرکت مشترک میلیونها نفر است که دارای اعتقادی مشترک و هدفی واحد هستند. اگر 31 سال مبارزه حکومت با سنتهای ملی ایرانیان نتیجه ای در بر داشته، خامنه ای می تواند به این دلخوش باشد که جنبش اعتراضی مردم ایران نیز قابل سرکوب و مهار است.