باران سبز در میدان آزادی

حکومت بتدریج دارد اثرات عمیق حضور میلیونی معترضین به کودتای انتخاباتی را در خیابانها لمس می کند و ناچار به گدائی مشروعیت از دست رفته اش پرداخته و حاضر است حتی با دروغ پردازی و مضحکه شدن نزد افکار عمومی دنیا، بخشی از حیثیت از دست رفته اش را بازیابی نماید.

در مصاحبه وزیر خارجه دولت کودتا با سی ان ان، وی مدعی شد که 45 میلیون نفر در حمایت از حکومت به خیابانها آمده اند و در مقابل فقط چند هزار نفر در راهپیمائی های اعتراضی حضور داشته اند. طبیعی است که شبکه خبری حرفه ای سی ان ان بدون هیچ تفسیری، این هذیان گویی مسئول سیاست خارجی کودتاچیان را برای میلیونها بیننده در سراسر جهان مخابره نمود تا خود بینندگان قضاوت روشن تری نسبت به ماهیت گردانندگان این حکومت داشته باشند. احمق فرض کردن دنیا فقط از عهده یک نادان برمی آید و چنین رفتاری، روند مشروعیت زدائی حکومت دیکتاتوری را سرعت بخشیده و سیر انزوای آنرا تسهیل می کند.

حکومت در 30 سال گذشته همواره دنبال کننده یک سیاست دوگانه در داخل و خارج بوده و گفتارها و رفتار آن در داخل، فقط با هدف مصرف داخلی، و تعاملش با دنیا، خارج از مرزهای کشور، کاملاً متفاوت، و در حد امکان متناسب با مقتضیات جهانی بوده است. با این سیاست دوگانه، حکومت توانسته است پروپاگاندای دروغین خود را نزد مردم داخل کشور پیش برده و در عین حال، نیازهای یک حکومت برای اداره کشور از طریق واردات و جذب تکنولوژی را اداره نماید.

تا قبل از خرداد امسال، جنایات حکومت در خفا و پشت دیوارهای بلند زندانها و ارگانهای امنیتی در جریان بود و مدارک مستند چندانی از چهره واقعی رژیم در دسترس جهانیان نبود ولی در حوادث اخیر، طبع وحشی و غیرانسانی حکومت از پس دیوارها به عرصه خیابانها آمده و در معرض دیدگان متعجب و شگفت زده دنیا قرار گرفت. تا قبل از این، دولتهای دنیا همیشه در قانع کردن مردم خود برای رفتاری که در برخی از زمینه ها با حکومت ایران داشتند دچار مشکل بودند و اینک این دولتها هستند که تحت فشار افکار عمومی خود برای اعمال قاطعیت بیشتر در مقابل نقض گسترده و لجام گسیخته حقوق بشر در ایران قرار دارند.

اکنون عدم تمایل به داشتن هرگونه روابط تجاری و تکنولوژیکی با چنین حکومتی از دایره تحریمها بسیار فراتر رفته و حالت داوطلبانه و خوجوش بخود گرفته است. حکومتی که فشار تحریمها را چندان حس نکرده بود، در شرایط جدید، فشار انزوای بین المللی نزد ملتهای دنیا را بخوبی حس می کند. دلارهای نفتی ولایت فقیه بوی خون می دهد.

چرندیات وزیر امور خارجه که حتی در حلقه وفاداران حکومت نیز با تمسخر مواجه شده، شدت استیصال و سرخوردگی حکومت را نشان داده و روشن می نماید که 22 بهمن برایشان در حد مرگ و زندگی ارزش و اهمیت پیدا کرده است. همه توان حکومت بر این قرار گرفته تا در 22 بهمن بتواند میدان آزادی را پر از جمعیتی نماید که تصاویر دیکتاتور را در دست داشته و با مشتهای گره کرده در حمایت از نظام فریاد می زنند. در عین حال ریسک اینکه این مراسم فرآیند ضد حکومتی داشته باشد نیز همانند کابوسی دامن پرستندگان خدای نوظهور زمینی را رها نمی کند.

جنبش سبز نیز مصمم است که نشان دهد همان «چند هزار معترض» فریادشان از «45 میلیون نفر» خیالی حکومت بلندتر و محکم تر است، آنقدر محکم که لرزه ویرانگری را در بنای استبدادی و غیرانسانی و ضد توحیدی ولایت فقیه بنشاند.

در سال 1384 با اراده رهبر، رئیس جمهوری منصوب سر از صندوقهای رأی درآورد و 4 سال، حکومتی یکدست که قوه قضائیه و قوه مجریه و قوه مقننه آن بسان نوکران دربست ولی فقیه عمل می کردند، کشور را در لبه پرتگاه خطرناک یک فاجعه سیاسی و اقتصادی و فرهنگی قرار دادند. مردم بخوبی خطر سقوط بزرگ را احساس کرده و برای نجات کشورشان وارد صحنه شدند ولی رأی و خواست آنها از سوی استبداد حاکم نادیده گرفته شده و بشدت سرکوب شدند. رهبر بجای تمکین از اراده ملت، کلکسیونی از جنایت و وحشیگری را بنمایش گذاشت، با این آرزو که در سایه رعب و وحشت و شکنجه و زندان و خونریزی، مردم را شکست داده و غرورشان را فاتحانه لگدمال نماید.

حکومت در 22 بهمن در جستجوی یک معجزه در برای نجات خودش است در حالیکه جنبش سبز 22 بهمن را روز بزرگی برای نجات میهن می داند. مردم آزادیخواه چنان گسترده و انبوه راهی میدان آزادی خواهند شد که حتی در تصور حاکمین مفلوک هم نمی گنجد.