دوست عزیر خانم یا آقای « بی

خسرو روزبه، آرش کمانگیر جنبش کارگری وکمونیستی و قهرمان ملی ایران، برای سد کردن اپورتونیسم راه یافته تا عالی ترین سطح رهبری حزب توده ایران، در حزب ماند، (البته فکر نمی کنم که نیاز به توضیح داشته باشد که نفوذ اپورتونیسم در جنبش کمونیستی چیزعجیبی نیست. اپورتونیسم در حزب بلشویکی که لنین آن را رهبری می کرد هم راه داشت. از حزب کمونیست لنین هم بسیاری اخراج و یا از آن منشعب شدند.) چرا آقای احمدی که سعی دارند با وام گرفتن از سخنان روزبه خودشان را هم تراز و هم سنگ او قرار دهند، تلاش نکرده اند با ماندن درحزب برای نجات حزبشان به مانند یک توده ای واقعی با رعایت موازین لنینیستی مبارزه کنند؟ البته این را شما می گویید که ایشان را « کسی اخراج یا تعلیقش نکرده» است و یعنی به میل خود حزب را ترک و خانه رابه دشمن ادعایی خود واگذاشته اند؟ کاری که خسرو روزبه هرگز نکرد.
خسرو روزبه تا واپسین دم عضو حزب توده ایران بود وبه حزبش پشت نکرد. او با نثار تمامیت وجود خود راه را به همه کمونیست های واقعی ایران نشان داد و الگو و سرمشقی شد برای همه مشتاقان و مبارزان راه رهایی طبقه کارگر ایران. از جمله برای آقای دکتر احمدی و از جمله برای من و شما دوست عزیز.
انتقاد و ابراز نظر و ارائه ی پیشنهاد حق و حتی می شود گفت وظیفه هر عضو حزب است. و بدون آن اصلاً اصل سانترالیسم دموکراتیک که اساس هر حزب با جهان بینی مارکسیست لنینیستی بر آن استوار است چیزی بی معنا خواهد بود. اما فراکسیونیسم و شیوه های لیبرالیستی همچون نامه سرگشاده نوشتن به هیچ رو با موازین لنینیستی حاکم بر احزاب کمونیست سازگاری ندارد. اساسنامه حزب توده ایران که ایشان با توجه به تاریخی که شما اعلام کرده اید، بی تردید 47 سال پیش از خروجشان از حزب که غلتش بازهم معلوم نیست، آن را خوانده و سپس عضو حزب شده اند، به مواردی که من در اینجا اشاره کرده ام تصریح دارد. اساسنامه، به روشنی براین حق دموکراتیک اعضاء برای انتقاد و پیشنهاد و ابراز نظر تأکید دارد اما... تنها به انتقال آن ها از طریق تشکیلات حزبی وگزارشات و احیاناً نشریات داخلی موجود حزب... و نه به شیوه ی آقای احمدی که مدعیند که گلبول های خونشان هم هنوز دارند سرود حزب و انترناسیونال می خوانند به روش جار زدن برسر کوی و بازار و نامه سرگشاده نوشتن و تهیه خوراک برای همه ی توده ای ستیزان.