سلام آقای یحیایی
ناشناس
سلام آقای یحیایی
نوشته اید که در این کنفرانس، مشاور رئیس جمهور پیشین آذربایجان، مدیر پژوهش های منطقه قفقاز و برخی دیگر از دانشگاهیان و نمایندگان پیشین پارلمان آذربایجان شرکت کرده، و چالش های موجود در منطقه و جامعه آذربایجان جنوبی را مورد بررسی قرار داده اند.
ننوشتید که شرکت کنندگان ایرانی این کنفرانس چه کسانی بودند، و به جز نگرانی به حق از فاجعه خشک شدن دریاچه اورمیه بر اقلیم منطقه (آربایجان، ارمنستان، ایران، ترکیه ...)، نگرانی از وضعیت زندانیان سیاسی، ... سرفصل دیگر چالش ها چه بوده است. چون با آگاهی به این موضوعات است که، می توان ارزیابی درستی، از بحث های کنفرانس، و بیانیه رسمی جمهوری آذربایجان، انجام داد.
به سخن پراکنی های وابستگان جمهوری اسلامی هم اشاره کرده، و به درستی آنها را بی پایه و واهی قلمداد کردید.
ادعاهای غیرقابل قبول داخلی، و غیر قابل پذیرش در مقیاس جهانی، توسط دست اندرکاران جمهوری اسلامی، امری عادی است. ولی از شما و دیگر هموطنان انتظار می رود که مشابه آنها عمل نکنید.
شما در چند جایِ نوشته خود، از استان های آذربایجان (و شاید دیگر استان های همجوار آن)، به عنوان آذربایجان جنوبی، نام بردید. در حالی که در اطلس های رسمی جهان (نه نقشه های ساخته و پرداخته قرن بیستم اتحاد جماهیر شوروی و وابستگان آن)، منطقه ای به این نام وجود ندارد. برای صحت اظهارات من، می توانید به گوگل مپ، نشنال جیوگرافیک، دانشگاه هاروارد و نظایر آن مراجعه کنید. در تمام این نقشه ها، یک کشور آذربایجان وجود دارد، که از منظر جهانی، به نام جمهوری آذربایجان، شناخته می شود.
شما به درستی اشاره کرده اید که «جامعه ایران و آذربایجان در طول چندین دهه، از تمرکز قدرت سیاسی و اقتصادی در یک مرکز، که با گذشت زمان به استبداد مطلق در دست شاه و یا ولایت انجامیده، رنح برده و برای برون رفت از آن، راهی جز تقسیم قدرت و نظارت بر عملکرد آن متصور نیست. برای رسیدن به دمکراسی پایدار، تشکیل قطب های سیاسی و اقتصادی مردم محور (و منطقه ای - از من)، در راستای سیاست و اقتصاد ضرورت زمان و تاریخ کنونی جامعه است».
اضافه برآن، عموم افراد کشور، با هر گرایش عقیدتی و قومی، با برخورداری از حق برابر در همه امور کشور، و در رأس آن آموزش به زبان مادری، فرهنگ و سنن خود، موجب اعتلای همبستگی ملی، خواهند شد.
امیر جهانفر
شما در چند جایِ نوشته خود، از استان های آذربایجان (و شاید دیگر استان های همجوار آن)، به عنوان آذربایجان جنوبی، نام بردید. در حالی که در اطلس های رسمی جهان (نه نقشه های ساخته و پرداخته قرن بیستم اتحاد جماهیر شوروی و وابستگان آن)، منطقه ای به این نام وجود ندارد. برای صحت اظهارات من، می توانید به گوگل مپ، نشنال جیوگرافیک، دانشگاه هاروارد و نظایر آن مراجعه کنید. در تمام این نقشه ها، یک کشور آذربایجان وجود دارد، که از منظر جهانی، به نام جمهوری آذربایجان، شناخته می شود.
شما به درستی اشاره کرده اید که «جامعه ایران و آذربایجان در طول چندین دهه، از تمرکز قدرت سیاسی و اقتصادی در یک مرکز، که با گذشت زمان به استبداد مطلق در دست شاه و یا ولایت انجامیده، رنح برده و برای برون رفت از آن، راهی جز تقسیم قدرت و نظارت بر عملکرد آن متصور نیست. برای رسیدن به دمکراسی پایدار، تشکیل قطب های سیاسی و اقتصادی مردم محور (و منطقه ای - از من)، در راستای سیاست و اقتصاد ضرورت زمان و تاریخ کنونی جامعه است».
اضافه برآن، عموم افراد کشور، با هر گرایش عقیدتی و قومی، با برخورداری از حق برابر در همه امور کشور، و در رأس آن آموزش به زبان مادری، فرهنگ و سنن خود، موجب اعتلای همبستگی ملی، خواهند شد.
امیر جهانفر