«نابودی یا ویرایش!» - تا مردم هستند زبان نابود نمیشود. «نابودی» سخن نادرستی ست. اما «پیرایش بر پایه زبان زنده خود مردم» کار درستی ست. این پیرایش به معنی سره نویسی نیست که برخیها پیش گرفته اند و یا در گذشته پیش گرفته بودند. که هر بار با شکست روبرو شده است. مثل سره نویسی کسروی. چرا؟ چون زبان پدیده زنده ایست. و از آن مردمی ست که در یک دوره ی مشخص زندگی میکنند. اکنون نمیتوان مثل دوره مشروطیت نوشت و یا مانند دوره زبان پهلوی حرف زد. زبان امروز زبانی ست که در میان مردم رایج است و زبان ادبیش در آثار آشوری و دولت آبادی و شاملو و ساعدی و فروغ و غیره جاریست.
آشوری خود که اهل فن است سره نویسی نمیکند. که چیزی مکانیکی ست و نادرست. مثل کاری که ادیب سلطانی در ترجمه خرد ناب انجام داده است. خودش هم نمی فهمد چه دارد مینویسد. دیگر اینکه زبان ترکی و مغولی هم ریشه هستند و واژه های مشترک زیادی دارند.
«نابودی یا ویرایش!» - تا مردم
«نابودی یا ویرایش!» - تا مردم
آ. ائلیار
مثلel =ائل به معنی ایل و طایفه که امروزه به جای مردم و ...به کار می برند. مغولی نیست بل واژه مشترک درترکی و مغولی ست . به خاطر همریشه بوددن دو زبان. واژه ها به زبانهای گوناگون آمد و شد دارند مثل خود مردمان. و آنچه مردم می پذیرند و به راحتی از آن خود میکنند دیگر از آن زبان است. معنی یا معانی درست هر واژه هم همان است که مردم از آن استنباط میکنند. این کار فرهنگ نویس است که معنانی گوناگون واژه را دقیق بیاورد. کلمه «یار» از هرجا آمده باشد و ریشه اش هرچه باشد امروزه از آن زبان ترکی آذربایجانی ست. گیریم که در دیگر زبانها هم به کار ببرند. و تکلیف کلمات دیگر نیز چنین است. واکنش سره نویسی نوین اعتراضی ست به زبان آخوندی. زبان آخوندی مختص این قشر است و زبان مردم نیست. در هر دوره ای زبان اصلی زبان زنده خود مردم است. و زبان ادبی هم صورت گوارای آن.