علوی گفت: «تصور من این است که در حال حضار عامل تعیین کننده در صحنه سیاسی ایران، مساله مناقشه هسته‌ای و رویکرد جدیدی است که احتمالا جمهوری اسلامی درباره آن اتخاذ خواهد کرد. من معتقدم که جمهوری اسلامی به دنبال حل این مشکل است، چون تحریم های اقتصادی و فشارهای سیاسی به خصوص خطر قطع کامل شریان اقتصادی که منافع ملی و به خصوص موجودیت نظام را زیر سوال می برد، منافع حکومت ایجاب می کند که پا در راه مصالحه بگذارد. شواهدی هم این مساله را نشان می دهد. از جمله بحث دیدارها و مذاکراتی که میان برخی از مقام های ایران و آمریکا برگزار شده است».

وی افزود: «مساله این است که اگر این مسایل صحت داشته باشد، ایران از موضع ضعف در آن شرکت دارد و بار دیگر بحث پایان جنگ ایران و عراق و پذیرش قطعنامه تکرار می شود. محمد البرادعی در خاطراتش ذکر کرده است که در اوایل کار جرج بوش به او پیشنهاد کرده بود که ایران احتمالا برای نوعی مذاکره آمادگی دارد و آقای بوش بسیار استقبال می کند و گفته بود که نه تنها بر سر مسایل هسته‌ای، بلکه بر سر همه مشکلات حاضریم مذاکره کنیم. آقای حسن روحانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی، این مساله را تایید کرده و گفته است که بنا به دلایلی قرار شد این مذاکرات صورت نگیرد. بنابراین از ده سال پیش یک سیاست عقب افتاه بوده و مشخص است که ما چه منافعی را از دست دادیم و چه قدر تحریم ها به کشور لطمه زده است».

علوی در پایان گفت:‌ «جنبش های اجتماعی، بستر اصلی جنبش های دموکراتیک است. در جنبش های اجتماعی، مساله موقعیت حرفه ای ـ اجتماعی و مساله تشکیل یابی آنها بسیار مهم است. به همین دلیل من جنبش معلمان را در رتبه اول می بینم. جنبش کارگری هم برآمد دارد، اما به دلیل نبود سندیکاها کمی تشکیل یابی آن سخت است. جنبش زنان که شجاعانه مبارزه کرده، به دلیل ساختار سنتی خانواده و جامعه در ایران، هنوز شکل میلیونی پیدا نکرده است. نکته مهم این است که باید تلاش کرد تا این جنبش ها بتوانند تشکل یابی کنند و برای رسیدن به این مساله جنبش خارج از کشور کمک های زیادی می تواند بکند».

احمد عشقیار سومین سخنران این پنل بود. وی در پیش درآمد صحبت‌های خود گفت:‌ «ایران در شرایط دشواری قرار دارد که شاید پس از جنگ ویرانگر 8 ساله بی سابقه است. از یک سو دستگاه سرکوب هر چه بیشتر به نقض آزادی های آشکار مردم می پردازد و از دیگر سو تحریم های بین المللی رمق اقتصاد ناتوان کشور را ربوده است. اما روی دیگر سکه می تواند فرصتی تاریخی باشد برای تغییر ساختاری در نظام جمهوری اسلامی. شرایط وخیم اقتصادی در کنار تنش های بی سابقه در میان قوای مختلف و ضعف رهبری کاریزماتیک بهترین فرصت را برای اپوزیسیون ایجاد کرده است تا یک بار و برای همیشه ساختار جمهوری اسلامی را بر هم زند. نوشتار پیش رو به پیشنهادی است برای اتحاد اپوزیسیون و استفاده از فرصت پیش رو برای ایجاد تغییرات ریشه ای در جمهوری اسلامی».

سایت کنفرانس پراگ:

http://entekhabehazad.com/