بنابر نوشته سایت کنفرانس :انتخابات جمهوری اسلامی از روز اول حتی با استانداردهای ابتدایی آزاد نبود و با مکانیزم های دیگری غیر از انتخابات آزاد، منصفانه و سالم، انجام میشود. از مقطعی به بعد با کاهش مشروعیت و تشدید تمامیت خواهی در اقشار حاکم به تدریج وضعیتی فراهم شد که حتی آن نوع از انتخابات هم برای جمهوری اسلامی قابل تحمل نشد. انتخابات ۸۸ نشان داد که آن چه در ادبیات حکومت انتخابات رقابتی نامیده می شود یعنی بین خودی ها، دیگر از آستانه تحمل جمهوری اسلامی خارج بود.
رد صلاحیت ها عواقبی دارد مثل ایجاد یک شکاف پر نشدنی در نظام سیاسی ایران، ریزش های بزرگ و دلسردی هایی که در داخل نظام و وابستگانش به وجود می آید، پایه اجتماعی جمهوری اسلامی به شدت محدود شده و به قول یکی از دوستان اگر برای حاکمیت ۱۵ درصد پایگاه اجتماعی فعال در نظر گرفته می شد از این به بعد یک پشتیبانی تک رقمی را شاهد خواهیم بود. یکی از عواقب دیگر این است که انسداد سیاسی هرچه بیشتری در جامعه ایران برقرار خواهد شد و گفتمان اصلاح طلبی حکومتی تضعیف می‌شود و چه بسا حتی باعث گسست ها و اختلاف های درونی گفتمان اصلاح طلبی شوذ و برخی را رادیکالیزه کند. در مجموع گفتمان تغییر نظام و کنشگران سیاسی را به این نتیجه می رساند که تغییر نظام باید در دستور قرار گیرد یعنی تنها گفتمان معتبر در مقابل اصلاح طلبی. اگر قرار است این انسداد سیاسی از بین برود و جای خود را به پویایی سیاسی در ایران بدهد چه راه هایی می تواند وجود داشه باشد. تفسیرهای دیگری غیر از تفسیر اتحاد برای دموکراسی می تواند مطرح باشد. در یک معنای کلی انتخابات آزاد و منصفانه طبق استانداردهای بین المللی، یکی از عوامل و عناصر تشکیل دهنده اساسی و حیاتی دموکراسی در هر کشوری است و بدون در شک در ایران هم اینگونه خواهد بود.

اعتقاد ما به دموکراسی انتخابات آزاد مطرح است. از طرفی انتخابات آزاد می تواند این کارکرد را هم داشته باشد که حاکمیت را به صندوق های رای خواهیم سپرد. در ایرانی که از طرفی استبدادزده است و با سابقه طولانی دیکتاتوری با تمرین بسیار کم و ناقص دموکراسی و با وجود تنوع و اخلاف نظرهای درون اپوزیسیون چه چیزی جز تعهد مشترک ما در نظر و عمل که صندوق رای حمکیت بین ما را بر عهده داشته باشند ضامن خواهد بود که ما یک بار دیگر مقابل هم دست به خشونت و اسلحه نبریم و زومندان با استفاده از مکانیزم های غیر دموکراتیک بر ما و جامعه‌مان حاکم نشوند. برای همین است که گفتمان انتخابات آزاد مهم شمرده می‌شود. انتخابات آزاد مبنایی حداقلی می‌تواند باشد برای آن که تمام اپوزیسیون ایران و همه آن‌هایی که ظاهرا یا به شکل واقعی ارتباطشان را به دموکراسی ابراز می‌کنند را به یک توافق حداقلی برساند که با وجود اختلاف نظر در مسائل سیاسی از طریق تلاش‌ها و فعالیت‌های سیاسی خود را از بین ‌می‌برند و امروز می‌توانند همه بر انتخابات آزاد و این گفتمان تمرکز کنند تا وسیله و محرکه ای برای تغییر و شکستن انسداد سیاسی در ایران هم باشد.

من شخصا فکر میکنم برای تغییر ما بایستی به دنبال تحول سیاسی از طریق جنبش های مدنی و اجتماعی باشد. این جنبش ها الزاما همگی بر اساس و محور انتخابات آزاد شکل نخواهند گرفت. جنبش های گوناگون اجتماعی وجود دارند و می دانیم که جنبش های دیگری هم می توانند به وجود بیایند. با توجه به وضع فلاکت‌بار بی کاری و متلاشی شدن تولید در ایران با توجه به اجحاف و ستم های جنسیتی قومیتی و ملیتی که وجود دارد، ممکن است جنبش های اجتماعی گوناگونی حول محور های مختلف شکل گیرد. حول محور انتخابات ازاد هم می تواند چنین جنبشی شکل گیرد و می‌توان در دیگر جنبش ها به انتخابات آزاد هم رجوع کرد. توضیح، آموزش و روشن کردن جوانب مختلف انتخابات آزاد در اشل های مختلف به نظر من وظیفه مهمی است و به نوبه ی خود می تواند کمکی برای ایجاد پویایی جنبش های اجتماعی باشد. انتخابات آزاد می تواند کنار آنها و جزء مکمل آنها به کار برده شود. این در داخل ایران است که مساله اصلی است اما در کنار این ها باید اشاره کرد اپوزیسیون ایران با به دست گرفتن انتخابات آزاد و منصفانه می تواند از اقبال بین المللی نیز برخوردار شود که به جای خودش مهم و قابل توجه است.