از : خسرو خضری

 جناب م. سحر گرامی، وقتی خلاصه مطلب را خواندم با کنجکاوی تمام مقاله شما و همینطور مقاله آقای فرخنده را خواندم تا ببینم که این سازمان اکثریت چه دسته گلی به آب داده است چون خطاب شما به اکثریتی هاست. با کمال تعجب دیدم که هیستری ضد اکثریتی شما باعث شده است که واقعیت را وارونه جلوه دهید. برای اینکه خیالتان را راحت کنم بگویم که من خودم زمانی دور اکثریتی بودم و بعد هم از آنها جدا شدم. این درست است که سازمان اکثریت با تحلیل غلطی که از حاکمیت داشت به مدت یک و نیم سال از جمهوری اسلامی حمایت کرد و بعدا که خودش مورد حمله قرار گرفت، تازه فهمید که چه اشتباه فاجعه آمیزی کرده است.

این سازمان در سال 65 خط مشی خود را مورد بررسی قرار داد و آن را غلط ارزیابی کرد و بعد هم در کنگره اول سازمان خط مشی خود را مورد انتقاد بیرحمانه قرار داد و آن را «پشت کردن به منافع ملی» ارزیابی کرد و تمامی رهبران سازمان را از مقام خود عزل کرد. این عمل سازمان اکثریت در نوع ایرانی خود بی نظیر بود و تا به حال هم هیچ سازمانی به چنین اقدام شجاعانه ای دست نزده است. 

با خواندن مقاله شما و مقاله آقای فرخنده متوجه شدم که برخلاف آنچه که شما وانمود کرده اید، سازمان اکثریت هیچ اظهار نظری در مورد شعر آقای خرسندی نکرده است بلکه اظهار نظر را یک نفر به نام آقای فرخنده کرده است که احیانا و در بدترین حالت عضو این سازمان می تواند باشد. یکی از دستاوردهای بی نظیر همین سازمان این است که برای اعضای خود این حق را قائل شده است که نظرات خودشان را در هر رسانه ای و با نام خودشان منتشر کنند حتی اگر مخالف 180 درجه سازمانشان باشد.

 شما به جای اینکه نظرات آقای فرخنده را مورد نقد قرار دهید به سازمان اکثریت فحاشبی کرده اید. شما با این کارتان همان کاری را کرده اید که جمهوری اسلامی می کند. یعنی اینکه جمهوری اسلامی حق آزادی بیان همه دگراندیشان را لگدمال می کند و تاب تحمل کوچکترین انتقادی را به نظام و سران آن ندارد و هر سخنی را در این مورد به بهانه توهین به سران نظام که از نظر آنها مقدس هستند، سرکوب می کند و شما هم به این بهانه که هنرمندان مقدس هستند، آزادی بیان آقای فرخنده را که بعنوان یک فرد نظراتی در مورد شعر آقای خرسندی داده است لگدمال کرده اید.

من اصلا کاری به درستی و یا نادرستی نظرات آقای فرخنده ندارم ولی ایشان هم مانند هر انسان دیگری این حق را دارند که هر کسی را از منظر خودشان مورد نقد قرار دهند. شما اگر به سازمان اکثریت مراجعه کنید، احتمالا (ونه حتما) با نظرات آقای فرخنده مخالف هستند. ولی شما به بهانه اینکه ایشان اکثریتی هستند، هیستری ضد اکثریتی خودتان را به نمایش گذاشته اید. البته شما در این هیستری تنها نیستید، مثلا آقای اقبالی هم که به همنوایی با شما پرداخته اند و خودشان هم گویا زمانی جزو رهبران سازمانی بودند که در خدمت صدام حسین قرار گرفت، با شما در این هیتری شریکند بدون اینکه سخنی درباره عملکرد خودشان بگویند. من نمی دانم که شما در گذشته با سازمانی بوده اید و یا نه و اصلا هم برایم مهم نیست. برای من مهم این است که شما امروز چه میگویید. در مورد من که سابقا اکثریتی بودم و اکثریتی های سابق و یا اکثریتهای امروزی هم باید یک دادگاه صالح تصمیم گیری کند و نه شما.

 یک نگاهی به مقاله خودتان بکیند: سرتاسر آن نشان از درک غیر دمکراتیک شما از آزادی بیان دارد. از نظر شما آنچه که در جهت نظرات شماست خوب است و باید با هزار بوق و کرنا بر سر هر کوی و برزنی جار زده شود و آنچه که برخلاف نظر شماست، اخ است و تف و توهین و باید به هر بهانه ای و با زدن انگ به دیگران و یا زدن انگ به شخص گوینده نظر سرکوب شود و در این راه آزادی بیان به هیچ گرفته می شود. البته این امر نه فقط در این مقاله شما بلکه در همه مقالات و اشعار چند سال اخیرتان به روشنی دیده می شود.

برای یک بار هم که شده جلو آینه بایستید و مقالات و اشعار خودتان را برای خودتان بخوانید و با وجدان فرهنگی و با وفاداری به حق آزادی بیان و نظر انسانها کلاه خودتان را قاضی کنید. آنوقت خواهید دید که عملکرد شما واقعا در هیچ معیاری از آزادی انسانها و احترام به آنها و در معیارهای حقوق بشری نمی گنجد.

از شما انتظار می رود که همانند یک هنرمند واقعی به دیگران و آزادی بیان و نظر آنها احترام بگذارید و اشخاص را با انگ زنی و با دستیازی به عملکرد غلط یک سازمان سیاسی در 30 سال پیش لجن مال نکنید. براستی چه فرقی بین عملکرد جمهوری اسلامی که هر صدای مخالفی را با انگ اینکه ضدانقلاب است و مرتد و بی دین و کمونیست و بهایی و جاسوس صهیونیسم و... سرکوب می کند و عملکرد شما که با علم کردن اینکه سازمان اکثریت در 30 سال پیش فاجعه آفریده است پس هیچ اکثریت حق اظهار نظر و انتقاد ندارد، وجود دارد؟