رفتن به محتوای اصلی

چپ ایران و حساب های غلط ملت سازان
14.03.2010 - 17:02

توضیح ایران گلوبال:

انتشار گفتگو تلاش با داریوش همایون به دلیل دریافت و انتشار مقاله محمد حسین یحیایی در نقد« ملت سازی چپ و پریشان گویی های داریوش همایون» بود . روش کار سایت ایران گلوبال طرح نظرات دو طرف در خصوص مسایل اتنیکی _ فرهنگی می باشد

#########################

برای تفاهم چاره ای جز پذیرفتن اصطلاحات و تعریف های جهانروا universal و به مهر سازمان ملل متحد و امضای نزدیک 200 دولت رسیده، و مذاکره بر چنان بنیاد هائی نداریم

تلاش ــ نظر شما در باره ی برخی تحليل ها مبنی بر عدم حمايت گسترده ساير شهرها و مناطق کشور ــ با تکيه اين تحليل ها بر مسايل قومی ــ از جنبش سبز و در نتيجه محدود ماندن جنبش و دست بازتر رژيم در سرکوب آن چيست؟

داریوش همایون ــ موضع سازمان های قومی ملت ساز در برابر جنبش سبز نیز، مانند هر چه دیگر، سخت تر و برکنار تر شده است. امروز سخنگویان شان آشکارا می گویند که در مبارزه آزادیخواهانه مردم ایران شرکت نمی جویند مگر آنکه به شرایط آنها گردن بگذارد. بسیار شده است که افرادی از این سازمان ها اگر هم در تظاهرات ایرانیان در بیرون شرکت می جویند زیر پرچم ایران نیست. این سازمان ها در خطر این هستند که در جهان انحصاری خود اندک اندک از ایران و ایرانی جدا شوند ــ اگر هم اکنون عملا نشده باشند. جنبش سبز که بزرگ ترین حرکت تاریخ ایران برای برداشتن دیوار های خودی و غیر خودی و پرورش دادن فرهنگ و نظام سیاسی شهروندی است (شهروند یعنی فرد انسانی دارای حقوق سلب نشدنی برابر در یک دولت-ملت) در اوضاع و احوال واژگونه و خرد ستیز ما گرو ه هائی را بیش از همیشه از دیگران دور ساخته است.

اینکه کسانی نخواهند برای آزادی مردم ایران دستی برآورند و آزادی را تنها در جمهوری های فدرال "ملت" های خود تعبیر کنند مسئله خود آنهاست (چنانکه پیش بینی می شد سیر از ملیت به ملت چند سالی بیش نکشید.) آنها لابد با همان روانشناسی سه چهار دهه پیش فکر می کنند که اوضاع برای به قدرت رسیدن‌شان مناسب است و دیگر لازم نیست به هیچ چیز جز قدرت فکر کنند. آنچه بر ایران و مردم آن یعنی همه اقوام و اهل زبان های ایران می گذرد اهمیتی ندارد؛ و دراز تر کردن حکومت پاسدار و جمکرانی کمترین بهائی است که برای رسیدن به دمکراسی آن گونه که در صورت های ویژه "جمهوری های فدرال" عراق و پاکستان عمل می شود می باید پرداخت . جنبش سبز بی تردید از کنار ایستادن هر لایه اجتماعی به هر دلیل، زیان خواهد دید ولی ادامه و حتی پیروزی نهائی آن بستگی به تصمیم این گونه سازمان ها ندارد. در این جنبش نه کسی را اجبار و نه از کسی خواهش می کنند. بیهوده نیست که آن را خود جوش می نامند.

آنچه نگرانی می آورد بالا گرفتن احساس بیگانگی تا حد دشمنی است که در نوشته های ملت سازان دیده می شود. آنها به طور منظم از هر چه بتواند به احساس یگانگی ملی کمک کند حتی از هر زمینه مشترک برای رسیدن به تفاهم از راه گفت و شنود فاصله می گیرند. مانند شرکت جستن در جنبش سبز تصمیم هائی که از پیش گرفته شده است قابل مذاکره نیست یا پذیرفته می شود و یا ...

اما همه چیز در همان و یا ... ست. اگر مذاکره با دیکته یکی باشد سرانجام به و یا ... خواهد کشید؛ به زورآزمائی و افزودن برگ های دیگری بر تاریخ پر خشونت ما ــ آن هم در شرایطی که جامعه ایرانی برای نخستین بار نه برضد یک رژیم بلکه برضد تبعیض و خشونت به پا خاسته است؛ برای نخستین باردر فرهنگ سیاسی ما بجای اصل برنده همه چیز بازنده هیچ چیز، رسیدن به تفاهم و توافق میان نظرات و منافع گوناگون، دارد اصل پذیرفته ای می شود. بسیار غم انگیز خواهد بود که روحیه تبعیض و خشونت پس از جمهوری اسلامی نیز در مبارزه آشتی ناپذیر سازندگان "ملت" های ایران که تنها چند سالی دیگر پسوند ایران‌ش را نیز خواهند انداخت ادامه یابد. به آسانی می توان دید که این ملاحظات کمترین جائی در ذهن نویسندگان مقالات ماننده "نامه های چون خنجر آبگون" شاهنامه ندارد. آنها سرمستانه با احساس دروغین پیروزی به سوی آینده ای که یک بار دیگر در طول دو نسل بر زمین‌شان خواهد زد ــ ایران نیز روی‌ش ــ می تازند (اگر بقیه ایرانیان بگذارند به آنجا ها برسد.)

ما برای جلوگیری از چنان وضعی که کمترین پیامد ش هدر رفتن انرژی ها و دراز تر کردن دست دشمنان درونی و بیرونی ایران است نیاز به گفت و شنود و تفاهم داریم. ولی تفاهم بی زمینه مشترک نمی شود. خود پیداست که زمینه مشترک با اصطلاحات و تعریف های دلخواسته arbitrary به دست نمی آید. اگر ما پیشاپیش بپذیریم که ملت یعنی گویندگان یک زبان، و اگر 280 میلیون عرب بیست و چند ملت اند عموما در جنگ و کشاکش با یکدیگر، به تعریف من درآری ما مربوط نیست؛ و اگر دموکراسی یعنی جمهوری فدرال و آزادی یعنی حق تعیین سرنوشت و جدا شدن تا سطح روستا ــ چرا نه؟ ــ و هر کس گفت ایران یک ملت و یک کشور است فاشیست است و اقلیت ها را به سرنیزه خواهد کشید (هرچند چنان کسی برای نخستین بار گفته باشد که اقلیت به معنای حقوقی یعنی تبعیض و می باید از فرهنگ سیاسی ایران حذف شود ــ همچنان که جرم سیاسی ــ و تا آنجا که به حقوق بشر ارتباط دارد همه یکی و اکثریت هستند) اگر گفت و شنود بخواهد از چنین جا هائی آغاز شود همین است که در دو دهه گذشته در بیرون ایران داشته ایم و تنها از هم دور تر افتاده ایم.

برای تفاهم جز پذیرفتن اصطلاحات و تعریف های جهانروا universal و به مهر سازمان ملل متحد و امضای نزدیک 200 دولت (بسیاری از آنها چند زبانی و غیر فدرال و در همان حال دمکراتیک) رسیده، و ادامه آن بر چنان بنیاد ها چاره ای نداریم و هیچ نمی باید در اندیشه "و یا ..." باشیم. "و یا ..." دیگر نباید جائی در سیاست ایران داشته باشد.

* * *

خواست های حداکثر و فزاینده و روحیه فاتحانه و آشتی ناپذیر بسیاری سخنگویان سازمان های قومی که گوئی در وایو (خلاء) پرواز می کنند آنچه را که از چپ ایران مانده با معمائی پر مخاطره روبرو ساخته است. گرایش چپ از آغاز در موضوع یکپارچگی ملی و سرزمینی ایران به طرف عوضی تاریخ غلتید و با تجزیه طلبی و کشور گشائی شوروی یکی شناخته شد. پس از پیروزی انقلاب شتابی که چپگرایان در پیوستن به جنبش های مسلحانه در دو استان مرزی ایران نشان دادند نخستین بار به جمهوری اسلامی وجهه مدافع موجویت ایران اگرچه با روش های سرکوبگرانه بخشید و دست آن را برای ترور باز تر کرد. در این سی ساله نیز راه آمدن با سازمان های قومی به رغم هر انحراف ارتجاعی یا ضد ملی از سوی آنها سیاست کلی عموم چپگرایان بوده است. ترکیبی از ته مانده های ایدئولوژیک و حسابگری سیاسی نگذاشته است روی قضاوت بهتر خود عمل کنند. چپ ایران از سوئی می بیند که ادعای بسنده نبودن حقوق شهروندی ( یعنی اعلامیه جهانی حقوق بشر) ارتجاعی است زیرا بیست و چهار سده تلاش نظری و سیاسی را برای نشاندن فرد انسانی در مرکز اجتماع و سیاست نفی می کند و باز فرد را نه به عنوان خود او بلکه به عنوان جزئی ازیک کلیت (در اینجا اجتماع همزبانان) صاحب حق می شناسد. همچنین می بیند که سازمان های قومی به تندی رنگ تجزیه طلبی می گیرند. با اینهمه نمی تواند از گذشته خود، گذشته ای که هیچ کس از آن شاد نیست ببرد. بیشترینه ای که چپ برای جلوگیری از مخاطراتی می کند که هر ایرانی معمولی به آسانی می بیند زدن به نعل و میخ است.

در برابر گرایش های تجزیه طلبانه ای که در شرایط ایران بی تردید، هم دمکراسی و هم آینده ایران و هم بهروزی ایرانیان ــ همه ایرانیان ــ را تباه خواهد کرد نمی توان روی مسائل اساسی ماله کشید و مثلا ملی و قومی را با هم آورد و به اصطلاح میانه را گرفت. همه کشاکش بر سر همین ملی و قومی است وگر نه در باره حقوق ایرانیان و افراد متعلق به اقلیت های قومی (اصطلاح پر معنای میثاق پیوست اعلامیه جهانی حقوق بشر) اختلافی حتی با راه سبز امید نداریم. من سخنان آزاد منشانه و واقع بینانه موسوی را در باره حقوق فرهنگی افرادی که زبان مادری شان فارسی نیست خوانده ام. سازمان های قومی با سازش ناپذیری و کوبیدن بر طبل دشمنی و کینه در برابر هر کمترین اختلاف نظر، که حتی جنبش سبز را می کوشد از اثر بیندازد دچار بزرگ ترین اشتباه حساب ها می شوند. امروز زمان تغییر روحیه، گفتمان و فرهنگ است.

چپ ایران در قالب یک جریان سیاسی ترقیخواه ایرانی که راه حل های جایگزینی برای یک جامعه منصفانه و توسعه یافته عرضه می کند بخت زیادی دارد که هیچ از همتایان اروپائی آن کمتر نیست. ولی به عنوان دنباله گرایش هائی که کینه "قومی-ملی" بزرگ ترین پیام آنان در چنین روزگاری است، سازمان هائی که از آن سوی اقیانوس تا آن سوی مرز ها مایه امیدواری دشمنان ایران و نه تنها جمهوری اسلامی بوده اند آینده ای نخواهد داشت. تکه تکه کردن ایران سرنوشت و رسالت چپ ایران نیست. هیچ کس نمی باید ناسیونالیسم سربلند کرده ایرانی را دست کم بگیرد

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

ایران گلوبال
برگرفته از:
تلاش آنلاین

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.