بر اساس اخبار و گزارشات و تحلیل هایی که پیرامون رخداده های مهم خاورمیانه و جهان در رسانه ها منتشرشده ، میتوان برای تشخیص روند کلی آنها ، این سئوال را مطرح کرد که
سرمایه جهانی چه میکند؟ و مردمان ستمکش چه میکنند؟ به راستی اوضاع از چه قرار است؟
برای رسیدن به جواب ، نخست به بخشی از رخداده ها اشاره میکنم: 

1- نتیجه موافقت احزاب دوگانه ی آمریکایی و همکاری عربستان سعودی، و پاکستان و قطر در گردآوری نیروهای بنیادگرای اسلامی پیرامون مسئله افغانستان ، القاعده و طالبان را بیرون آورد.  
2- باجهانی کردن دروغ بززگ هسته ای در مورد صدام، بعد از حمله ، بنیاد گرایی شیعه را در عراق حاکم کردند.
3- برای رفع یا تعدیل قدرت شیعه در عراق داغش را توسط عربستان سعودی و قطر راهی عراق کردند. و همکاری داعش با عربستان و قطر-دوستان نزدیک سرمایه جهانی - نیز عیان است.
4- برای سقوط اسد و سوریه - و از سوی دیگر حفظ آن ، اسلامیستها را در سوریه جمع کردند . و ترکیه  و ایران هم در این رابطه سنگ تمام گذاشتند. 
5- با آلترناتیو سازی خمینی در انقلاب ایران اسلامیستها را به قدرت رساندند.
6- در حمایت از «اخوان مصر» برای کسب قدرت کوتاهی نکردند.
7- در لیبی  از اسلامیستها حمایت کردند. و درگیریها همچنان ادامه دارد.
8- بنیاد گرایی اسرائیل و حماس در مسئله فلسطین مورد پسند و علاقه آن است. و تأسف بار اینکه در برابر جنایت جنگی اسراییل دست روی دست گذاشته اند.
9- موضع سرمایه جهانی در حرکت بوکوحرام در نیجریه و اطراف آن مثل کامرون ، همان موضعی ست که در مقابل داغش دارد . 
10 در مسئله اوکراین در کنار نیروهای ناسیونالیست و فاشیست قراردارد.
11- در بهار عربی، سرمایه جهانی، نه از «حرکت دموکراتیک مردم و تشکلهای آنها» ، بل از آلترناتیو سازی برای مردم حمایت کردند.
12- و غیره . از جمله سازماندهی تروریست ها در خود آمریکا توسط سازمانهای امنیتی خود دولت آمریکا ، که گزارش اش در رسانه ها منتشر شد.
نتیجه ایکه از این رویداد ها می توان گرفت آن است که سیاست سرمایه جهانی بر پایه این اصل قرار دارد که: 

زنانیکه توسط بوکوحرام به اسارت گرفته شده اند

« بنیادگرایی ابزاری در دست سرمایه جهانی ست .پیش به سوی حاکمیت نیروهای بنیاد گرا و ارتجاعی درجهان!»

بر اساس این سیاست سرمایه جهانی در تلاش آن است که برای آینده ی ایران، برآیند نیروهای «سلطنت طلب-مجاهدین-ناسیونالیست-بخشی ازاسلامیستهای حکومتی» را آلترناتیوسازی کند.
یعنی میخواهد نیروی ارتجاعی جامعه سیاسی ایران را در حکومت داشته باشد.
اما واقعاً چرا سرمایه جهانی -که در کشورهای پیشرفته یک جامعه حداقل دموکراتیک را ایجاد کرده- نمیخواهد از «ایجاد دموکراسی توسط خود مردم و تشکلهای مدنی آنها» حمایت معنوی واقعی  بکند و دست از به قدرت رساندن نیروهای ارتجاعی بردارد؟
برای پاسخ به این پرسش لازم است توجه نمود که سرمایه جهانی «هیچگاه در تاریخ خود از نیروهای دموکراسی خواه » دفاع نکرده است. همیشه در کنار ارتجاعی ترین نیروها بوده. این نظام هیچگاه در کنار مردمی که از دست آن ویران شده اند قرار نگرفته. از کودتاهای آمریکای لاتین تا کودتا علیه مصدق؛ و جنگ ویتنام و غیره همه گواه آنند که این نظام جهانی تنها دو چیز میشناسد: سرمایه، و ارتجاع.

اعتراض علیه بوکوحرام

اما چرا همیشه بر ارتجاع تکیه میکند؟

چون تنها یک نیرو در جهان هست که آن را تهدید به نابودی نمیکند. آن هم «ارتجاع»ست. تنها با ارتجاع و نادانی ست که میتوان سیستم 
برده داری نوین جهانی را حفظ کرد. 
تا برده داری نوین سرمایه جهانی هست « جنگ و تشنج و کشتار و ویرانی» هست و کودک و پیر و جوان نمی شناسد. و بازار هم خوب کار خواهد کرد.
هدف این سیستم «تسلط » غیر مستقیم و مستقیم، بر همه چیز انسان زمینی ست. و جاودانه کردن خود. همه این سلاحهای میکروبی و شیمیایی و هسته ای برای مقابله با کرات دیگر نیست، بل برای مقابله با تهدید سیستم برده داری زمینی ست.  چرا که آزادی ضد ارتجاع ست.
سرمایه جهانی هم ذات ارتجاع ست.  آنچه در واقعیت جریان دارد کشمکش آزادی و ارتجاع ست. 
بنا برین جنگ دو بنیاد گرا- حماس و اسرائیل؛ داعش و حکومت عراق؛ و درگیریها و رخداده های بنیاد گرا ها در دیگر جا ها و حمایت مستقیم و غیر مستقیم سرمایه جهانی از آنها، عملی ست بسیار 
طبیعی. به قدری طبیعی که انگار دهقانی بر زمین مناسب، و شخم خورده بذر گندم کاشته است. سرمایه جهانی زمین مناسب رخداده ها را به خوبی آبیاری میکند. جوامع رشد نیافته و عقب مانده و عقب نگهداشته شده، جامعه استبدادی و فرهنگ خرافی اش، زمینه مناسب بنیادگرایی و جنگها و خونریزیهاست. و این زمین شخم خورده مورد نیاز سرمایه جهانی ست. 
و توسط آن نیز تا حد امکان برای کسب و حفظ منافع اقتصادی-سیاسی-نظامی و حتی فرهنگی آبیاری میشود.
بشر اکنون دو جهان دارد که در کشمکش دائم اند: جهان برده داری نوین، جهان فارغ از این بردگی. 

غزه

چه میتوان کرد؟ راه حل چیست؟ 

اخیراً آزادیخواهان افغان در دفاع از زندانیان سیاسی ایران به همبستگی و تحصن دست زدند.
چرا آزادیخواهان فلسطینی و اسرائیل علیه جنگ افروزی بنیاد گرا های دو طرف-حماس و اسرائیل- مشترکاً به اعتراض برنخاستند؟
چرا جهان پشرفته ی قرن 21 در برابر بوکوحرام و داعش و حکومت ایران و داعشهای لیبی و سوریه آرام نشسته اند و تنها بازارگرمی میکنند؟
چرا آزادیخواهان و دموکراسی خواهان ایران 35 سال است در برابر حکومت داعشی ایران همبستگی عملی و سازمانی ندارند؟ 
دلایل این مسایل هر چه باشد-از جمله ناآگاهی و بی تجربگی و دنبال منافع حقیر خود بودن و غیره ، در این اصل که چاره ی کار
تنها «آگاهی و همبستگی و سازمانیابی» برای آزادی ست ، شکی نیست.
مبارزه ی  جهانی،  برای جهان دیگر. جهان فارغ از بردگی. جهان آزادی. بدون دیدگاه جهانی نمی توان علیه ارتجاع کشوری و منطقه ای مبارزه کرد.تا زمانی که این اصل توسط خود مردمان ستمکش تحقق نیافته کشورهای منطقه اندر خم جنگ و خونریزی و ستم و فلاکت اند. و ما هر روز شاهد رخداده های تلخ و غم انگیز خواهیم بود.
گرچه ظاهراً «آزادی» ، به نفع برده داران است و میتوانند راحت تر سیستم را هدایت کنند، ولی از آنجاییکه بخوبی میدانند این امر فقط در کوتاه مدت ممکن است،و در دراز مدت
موجب از هم گسستن زنجیرها خواهد شد، بنابراین یقین دارند که: 
آزادی تهدیدی ست جدی برای سیستم برده داری نوین جهانی.
باید نفی شود. و هر جا نمی توان نفی اش کرد باید مسخ شود.
چنین است ماهیت سیاست واقعی جاری در چهره جهان معاصر.

 راه حل مشخص برای رفع مشکل فلسطین و اسرائیل:
الف- آتش بس. و تبدیل آن به پیمان صلح.
ب- شروع مذاکرات برای تشکیل دو کشور مستقل فلسطین و اسرائیل
ج- بسیج حمایت محلی و جهانی برای تحقق این اهداف انسانی و صلح و آرامش آفرین.