سیستم مافیایی، علیرغم چندین اقدام کودتایی در حداقل 12 سال اخیر، در چمبرۀ معضلاتی که ناشی از اسلوب رفتاری خودش است، گرفتار آمده و در سیکلونی معیوب به سمت سقوط در حال حرکت است.

برآنم که به همان سهولتِ محاسبات ریاضی که می توان "پایان توان در یک سیکلون معیوب" را اندازه گیری کرد؛ این امکان هم فراهم است که "پایانِ توانِ سیستمِ "دچار قانقاریایِ سقوط را که ناشی از استیصالِ بدست آمده از یک دورانِ متوالی از جهالت و نکبتِ استفاده از منابع بوده است را بدست آورد.

حداقل از تیرماه 1391 و براساس مکتوباتِ موجود، کمتر کسی می توانست از شکل گیری استیصالی که با بیماریِ "قانقاریای نقدینگی" تشدید می شد را نادیده بگیرد. به همین سیاق بود که هر روز بیشتر از روز قبل معلوم شد، که موضوعیتِ مشروعیتِ سیستم کودتایی - به دست خود و نه بدست جامعۀ مدنی - بسانِ یخ زیر آفتاب درحال ذوب شدن است.

 یادداشتی را می خوانم با عنوان "جنگی که هرگز شروع نخواهد شد" که در آذر ماه 1391 نوشته شده است.

و... بعد همین یادداشت را که در آذر ماه 1392 بازنویسی شده است.

و... با ناباوری شاهدم که در آذر ماه 93 هم همین یادداشت را می توان با تغییر یک کلمه از "ژنو" به "وین" بازنشر داد!

بر این باور نیستم که چنین باشد. سیستم مافیای کودتاهای ناکام! دچارِ وضعیتِ کسی است که در صف خرید بلیط فیلمی ایستاده که تا کنون بیشتر از 20 بار آنرا دیده است؛

می پرسیم: مرد حسابی "تو که این فیلم را تا کنون 20 بار دیده ای"، دوباره چرا در صف ایستاده ای؟

می گوید: در بیست بار گذشته، آرتیست نقش منفی فیلم، در همان لحظه که باید تمامی موفقیت ها را در آغوش می گرفت؛ بدست قهرمان مثبت داستان گرفتار آمد و نشد!

شنبه اول آذر ماه 1393

(دو روز مانده به سوم آذر ماه 1393)

 

ضمائم:

« در سری یادداشت های اخیر در ( Iran Abad ) و بویزه 3 یادداشت ذیل :

سعی شده “تحلیل های” ناظر بر این پیشنهاد ارائه گردد.»