رفتن به محتوای اصلی

توز قاتلاری - لایه های غبار (قسمت دوم: دوماندا - درمیان مه)
11.12.2014 - 03:35

 ارباب کندین یانیندا، چیله خانادا، پهلوی بورکو باشیندا ، آیاغیندا تزه چکمه لری، آداملاری ایله بیرداش اوسته اوتورموشدو.

کوخا و آلچاق گوزه گلیردی.تزه قیرخمیش اوزونه ،  و بورولموش بوغلارینا بیر ال چکیب آیاغا قالخدی. بیر تپیک تلیسه  وروب دئدی:
«اده ورون سویو چیخسین!»
دورت کیشی تلیسی وردی تپیکین قاباغینا. هی تپیک دی کی او نا چکدیلر. تلیسدن قان آخدی!
«بسدی.گئدگ.او داها تفنگ نن یئر ئولچوب بؤله بیلمز.ایه اؤلمسه قالسا بیرجه اوشاقلارا اویونچاق اولا بیلر.» ارباب دئدی.
اونلار گئدندن سونرا چوبانلار یغیشیب تلیسین آغزین آچدیلار و گنج اصلانی چیخارتدیلار. او آغزی باغلی، هوشدن گئدمیش ، قانینا بولشمیشدی.قول-قیچی،باش-گوزو داغیلمیشدی.
اونو ائوه گؤتوردولر. آتا-آناسینین هارایه گؤیه چیخدی... 
بو گونلرده گولزار نان علی ، و عباد نان یونس کندی ترک ائلدیلار.
سونرا لاردا علی خبر توتدو کی اصلان دیردی. آمما سینیقلاری پیس قوووشموشدو.بئلی بوکوک، اوز-گؤزوایری ، قول-قیچی سینیق، یول گئدیردی. 
نئجه کی ارباب دئمیشدی  کوچه لرده اوشاقلارا اویونچاق اولموشدو...» 

Missing media item.

**
قبیر اوستونده یازینی وردی الیمه، باخدیم دئدیم:
«باغیشلاین، بونو ساخلیا بیلره م؟»
او کی اؤزونو آتامین دوستی تانیتمیشدی دئدی:
« البته کی ساخلیا بیلرسیز، بو سیزین دیر، امانت اوچون منیم یانیمدایدی.قراریدی اونو سیزه وریم. یاخجی اولدو کی سیزی بوردا  گؤردوم.»

آتامی تورپاغا تاپشیردیق. ائوه قایئدیرام.
 چتین آیاغیمین آلتین سچیره م.هاواچیس لی دیر. نارین-نارین یاغیش گلیر. آداملار قارالتی کیمی یانیمدان گئچیرلر.چوخ انایین دی.عادتن بو شهر دومانلی دییل. یالنیز بعضاً سحرباشیلاری، بیر آغ تورپاق رنگلی سیس له، اؤزونو گورسه در.
بیلمیره م آتام بویازیدا نه ایستمیشدی دئسین؟ بیر شئ باشادوشمدیم.چوخ زادلاری بیلملییم. اوندان،اوشاقلیغیمدان، آز خاطیره لریم وار. اونلاریندا چوخوسون اونوتموشام. آتادان اوزاق بؤیودوم؛ چوخ پیس...

-«سالام.باشیز ساغ اولسون.سیزه تسلیت دییره م. من اوزاقدان گلیره م ، گئج یئتیشدیم. باغیشلاین.»
گنج بیر خانیم سسی فیکیریمی قیریب پوزدو:
«ممنون،سیز ؟»

Missing media item.
«من مرجانام.سیز ایسته میرسیز منه تسلیت دییسیز؟»
 «سیزه تسلیت؟ آدامیز اؤلوب؟»
«بلی. بیز ایکیمیزده یتیم اولموشوق.»
اونون دوروشوغون یاخجی گؤرموره م. ائله بیل بیر قره لتی یانیمجا گلیر:
«باغیشلایین،اوره کدن سیزه تسلیت دییره م.باشیز ساغ اولسون.»
« مرسی.سیزین آتانیز، بیرجوره منیمده آتام دی. من اون ایکی یاشیندایدیم اوننان تانیش اولدوم و بو یاخینلارجان ایلگیم واریدی.
آخی بیلیرسیز، تأسفله من هئچ وقت آتا اوزو گورمه میشم. اونلا آرامیزدا اولان دوستلوق بتون یاشایشیمدا منی قورویوبدو. من اوندا بیر دوغرو آتا محبتی گورموشم.»
«سئوینیره م کی سیزین اوندان خوش خاطیره نیز وار.داها سئوینردیم کی بیلگی نیزی آرتیق منله پایلاشاردینیز.من اوندان اوزاق بؤیوب و هردن بیر اونو گورموشم. اؤز الیمده دییلدی، حیاتیمین قورولوشوغو بئلیدی.
بلکه بیر آز تقصیرکارام.اونون همیشه منیم اوچون وختی واریدی امما منیم ترسینه.
بوگون قبیر اوسته  بیر دوست منه بیریازی وردی کی علی نن گلزاردان صحبت ادیر؛ باخدیم امما بیر شئ آنلامادیم.»
«بیلیره م نه دییرسیز. اونلار کنددن کؤچور .»
«نجه؟ بونون نه ایلگی سی وار آتامنان ؟»
«بیلمیره م. من سئویردیم اونلاری دیب تعریف اتسین، اودا اسیرگه میردی. سوندا بعضی بیرشئ لردن نوت گؤتوردوم ؛ایه ایسترسیز وره بیلره م.»
«ایه لطف ائله رسیز چوخ ممنون اولارام.»
«بوردادیر .»
او کیفینی آچدی ، نوتلارین منه وردی:
«چوخ ساغ اولون. محبت ائله دیز. بویورون خدمتده اولاق.»
«ساغ اولون. قالسین سورایا.»
«سونرا سیزی نئجه گؤره بیلره م؟»
«زحمت چکمه یین. من سیزی تاپارام.»
ایسته دیم ال وریم ، گوردم یوخدو، گئدیبدی!
ائوده نوتی آچدیم:

 

«منیم علی و گولزارینان هئچ بیر تانیشلیغیم یوخدو. نه اونلاری یوخودا گورموشم ، نده باشلارینین "قضوو -قدرین" اشیدمیشم.
بیلمیره م نیه گرک  آیاق به آیاق اونلارینان سورونم؛ و بو گؤرونمز شوشه دیوارین دالیندان اونلاری ایزلییم
؟
ایستیره م اونلاری حس ادم ،اللرین توتوب دانیشام ، بیلمیره م ندن باشیم دیوارا دییر! 

منله اونلارین آراسیندا بیر توکنمز آیریلیق وار.  گؤروره م، سس لرین اشیدیره م، امما حیاتلارینا گیرمیه حاقیم یوخدو.
بالا-بالا اؤزومو عایله نین بیر عضوی کیمی حس ادیره م ، امما نه فایدا، یالنیز دیواردالیندان.
نه بوراخیب قاچا بیلیره م ، نده بیر ایمکانیم وار ؤزومو تانیتدیرام.
ائله بیل محکومم بو گؤرونمز دیوار دالیندان بیز ماقینت قوه سیله  دال لاریجا چکیلیب سورونم. و سسیم ده چیخمییا.
من اونلاردان دییلدیم. امما ائله بیل اونلارین ؤزویدوم.
بو ینی دنیادا کی آییلمیشدیم ، یا نئجه دییرلر،  اونا آیاق قویموشدوم، هئچ بیرشئ یه الیم چاتمیردی.

هرزاد گؤز قاباغیندا آخیردی. هاوا منیم هاوامیدی؛ امما نه فایدا، یالنیز دیوار دالیندان. من ایی-قوخوسوز، درده دیمز بیر دوروب-باخانیدیم.
یایین قیزیل گونلری، پاییزین خزل چاغلاری،قیشین سویوغو شاختاسی قاری، باهارین یاغیشی گولو،یاشایشین شور- شووقو،انسان سوینجی، درد-قمی، بوتون هامیسی و هابئله باشقا شئ لر، گؤز قاباغیندا حیاتلی آخیردیلار. امما من سیز، و منیم اونلارا ال ورما حاقیم اولمادان.
بو قالین سینماز شوشه دیوارلارین یوموراخلیردیم، اونلارا پنجه-دیرناق آتیردیم ،تپیک چکیردیم،بلکه بیر یول آچیم؛ امما دایما باشیم داشا دییردی. منیم له اونلارین آراسیندا بیر توکنمز آیریلیق واریدی.
من محکوم ایدیم اونلارینان ایاق به ایاق سورونوب ازیلم. نه بوراخیب قاچا بیلیردیم، نده بیر امکانیم واردی ؤزومو تانیتدیرام.
من بیر قیزیدیم  کی ائله بیل فلک، یازیسین قاباقدان بئله یازمیشدی...


بو قیز کیمدیر کی بئله ؤز کابوسونون اسارتیندیر و گولزارین کوچونو ایزله یئر؟

-------
دالیسی وار

Missing media item.

منظره ی ده از «چیله خانا»
**

ارباب در چیله خانه بهمراه آدمهایش  روی سنگ نشسته بود.  کلاه پهلوی به سر داشت و چکمه های نوی به
 پا . چاق و خپله مینمود . دستی به صورت تازه تراشیده و سبیلهای تاب خورده اش کشید. بلند شد.   
لگد محکمی به گونی زد و  به آدمهایش گفت:
بزنید تا آبش دربیاد.
چهارنفر گونی را زیر لگد خود گرفتند. زدند و زدند تا خون از گونی درآمد!
ارباب گفت:
 بس است .برویم. او دیگر نمی تواند با تفنگ اش زمین  را مترکرده  و تقسیم کند. اگر زنده بماند فقط می تواند بازیچه ی بچه ها شود.
بعد از رفتن آنها چوپانها جمع شدند گونی را باز کردند و اصلان جوان را بیرون آوردند. که با دهان بسته و بیهوش غرق در خون شده بود.
دست و پا و کمر و سر وصورتش داغون شده بود.  او  را به خانه  رساندند . ناله و فریاد خانواده اش برخاست...
در این روز ها گلزاز و علی ، و عباد و یونس از ده خارج شدند.
بعدها علی خبر گرفت که اصلان زنده است. اما همانطور که ارباب گفته بود در کوچه های ده بازیچه بچه هاشده بود. اعضای بدنش بد جوش خورده بود. با کمر خمیده و دست و پای کج راه میرفت و بچه ها آزارش میدادند...

**

 سر گور نوشته را که به دستم داد نگاه کردم و گفتم:
« ببخشید میتوانم این را داشته باشم؟»
او که خود را دوست پدرم معرفی کرده بود گفت:
« البته که می توانید ، مال شماست.فقط محض امانت پیش من بود.قرار بود آنرا به شما بدهم. خوب شد که اینجا دیدمتان.»

 پدر را به خاک سپردیم.. به خانه برمیگردم .
نم نم باران میاید. هوا مه آلود است و آدمها مثل شبح از کنار هم رد میشوند. به زحمت میتوانم زیر پایم را ببینم. خیلی عجیب است . معمولا این شهر مه آلود نیست. تنها کله ی سحر، بعضی وقتها،  مهی به رنگ خاک سفید خودنمایی میکند.
نمیدانم پدر چه  میخواسته در این نوشته بگوید. چیزی دستگیرم نشد. میخواهم خیلی چیزها را بدانم . تنها خاطرات اندکی از او دارم - از ایام کودکی - که  قسمت بزرگ اش نیز اکنون فراموشم شده است. دور از پدر بزرگ شدم. چقدر بد ...
«سلام. برایتان تسلیت میگویم.من دیر رسیدم. از دور میام. ببخشید.»

صدای خانم جوانی رشته ی افکارم را از هم گسست :
« ممنون. شما؟»
«من مرجان هستم. شما نمیخواهید به من تسلیت بگویید؟»
«تسلیت، به شما؟ کس تان مرده؟»
«آره ما هر دو ، یتیم شده ایم.»
قیافه ی او را خوب نمی بینم. انگار شبحی مرا همراهی میکند:
« ببخشید، از صمیم قلب به شما تسلیت میگویم. »
«مرسی.پدر شما به نوعی پدر من هم بود. من در دوازده سالگی با او آشنا شدم و تا همین اواخر مرتب باهاش ارتباط داشتم.آخه میدونید متاسفانه من هیچ وقت پدر نداشتم. دوستی با او در تمام زندگی مرا همراهی کرده است. مهری که من از او دیدم  محبت یک پدر واقعی بود.»
« خوشحالم که شما خاطره ی خوبی از او دارید. خوشحال تر میشدم اگر آگاهی تان را بیشتر با من در میان میگذاشتید.
من دور از پدرم بزرگ شده ام و به ندرت او را دیده ام. دست خودم نبود سیستم زندگیم چنین بود.شاید مقداری در این کار مقصرم.
او همیشه برای من وقت داشت. ولی من برعکس .
امروز سر گور، دوستی متنی به من داد  که در آن صحبت از علی و گلزار بود. خواندم ولی چیزی حالیم نشد.»
« میدانم جه میگویید. آنها بناچار از ده کوچ میکنند.»  
« چطور؟ این چه ربطی به پدر دارد؟»
« نمی دانم. من دوست داشتم آنها را تعریف کند و او هم کوتاهی نمیکرد. بالاخره برخی چیزها را یادداشت کردم. اگر خواستید میتوانم آنها را در اختیار شما قرار بدهم.»
« اگر لطف کنید ممنون میشوم.»
«دارم، همراهم است.»
او کیفش را باز کرد و یادداشتهایش را به من داد:
«خیلی ممنون. محبت کردید. بفرما بریم در خدمت باشیم.»
« ممنون . باشه دفعه ی دیگر.»
«چطور میتوانم شما را ببینم؟»
« زحمت نکشید. من شما را پیدا میکنم.»
میخواستم دست بدهم و خداحافظی بکنم که دیدم نیست!
درخانه یادداشتها را باز کردم:

« من هیچ آشنایی با علی و گلزار و خانوده یشان ندارم. نه آنها را در خواب دیده ام و نه سرگذشتان را شنیده ام.  نمیدانم چرا باید پا به پای آنها حرکت کنم و از پشت این دیوار شیشه ای نامریی به دنبال شان باشم؟
 میخواهم لمس شان کنم سرم به سنگ میخورد. یک جدایی ابدی بین من و آنها ست. می بینمشان، صدایشان را می شنوم ولی حق ورود به زندگیشان را ندارم.  کم کم خود را عضوی از اعضای خانواده ی آنها احساس میکنم.اما چه سود، تنها از پشت دیوار.
 نه می توانم رهایشان کنم و نه پا به فرار بگذارم و نه امکان معرفی خود را دارم.
انگار محکومم که از پشت این دیوار نامریی با نیرویی مغناطیسی در پی آنها کشیده شوم.  و صدایم درنیاید.من از آنها نبودم اما انگار خود آنها بودم.
در این دنیای جدیدی که بیدارشده بودم و یا پا به آن گذاشته بودم چیزی برایم قابل دسترس نبود.  همه چیز در برابر چشمانم جریان داشت. فضای من بود. اما چه فایده، تنها از پشت دیوار. من ناظری بی بو و بی خاصیت بودم.
 روزهای زرین تابستان، ایام برگ ریزان پاییز، برف و یخبندان زمستان، گلهای رنگارنگ بهار، شور و شوق زندگی، شادی و درد و اندوه انسانی ، همه و هر چیز دیگر در برابر دیدگانم زنده بود و جریان داشت؛اما  بدون اینکه حق ورد به آنها را داشته باشم.
 شیشه های ضخیم و غیر قابل عبور را زیر مشت های خود میگرفتم ، چنگ بر آنها میانداختم ،لگد میزدم ، که شاید راهی باز کنم ولی همیشه سرم به سنگ میخورد. یک جدایی ابدی بین من و آنها بود.
من محکوم بودم که پا به پای آنها عذاب ببینم و له بشوم. نه می توانستم رهایشان کنم و نه پا به فرار بگذارم و نه امکان معرفی خود را داشتم.

من دختری بودم که سر نوشتش از پیش تعیین شده بود ...

این دختر کیست که چنین در کابوس خود اسیر است، و کوچ گولزار را دنبال میکند؟

 ادامه دارد

---------
1-توز قاتلاری - لایه های غبار ( قسمت اول : یار و دیار- یار و ؤلکه)

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

آ. ائلیار

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.